Η κυρία Στέλλα Ρωτού έγραψε μια νέα συλλογή τριάντα τεσσάρων διηγημάτων ποικίλης θεματολογίας που αυτήν τη φορά επικεντρώνονται στον εσωτερικό μας κόσμο και στο μετέωρο ταξίδι που κάνουμε μεταξύ αποφάσεων, ονείρων, σκέψεων, θανάτου και ζωής. Τα περισσότερα κείμενα μοιάζουν με εφιάλτες, τους οποίους προσπαθεί να ξορκίσει η συγγραφέας γράφοντας γι’ αυτούς, γι’ αυτό έχουν πολλούς υπαινιγμούς, απότομο τέλος ή αφήνουν εκκρεμότητες. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αν θέλει ο συγγραφέας να πειραματιστεί με τη γραφή ή αν ο αναγνώστης προτιμάει τέτοια διαφορετικά ταξίδια, μακριά από ταμπού και κλισέ. Απλώς είναι τόσο καλή η γραφή, τόσο στρωτά τα κείμενα που πολλές φορές το μετέωρο ή απόν τέλος μου άφηνε λειψή τη γεύση από την προσμονή της ολοκλήρωσης αυτών των ιστοριών.

Ενδιαφέρουσα η προσωποποίηση του φόβου στον «Φόβο της απώλειας», συγκινητικό το «Μην της πάρεις σκυλί» με ρεαλιστικούς διαλόγους, τρυφερή και απελπισμένη η ματιά στους πρόσφυγες που πηγάζει μέσα από το «Στο λεωφορείο», ταιριαστό το δέσιμο της κλοπής των αγαλμάτων με την προσπάθεια να ριζώσουν σε ξένο τόπο όσων φεύγουν τρέχοντας μακριά από πολέμους στο «Άγαλμα», συγκινητικό το «Μετέωρο ταξίδι» κι ας επισκιάζεται από την εμφάνιση ενός θανατηφόρου ιού που θ’ αλλάξει την ανθρωπότητα, σκληρό μα και γλυκό το «Αναφορά στον πατέρα», είναι μερικά μόνο από τα αξιόλογα μικρά κείμενα του βιβλίου, που κυμαίνονται από δύο ή τρεις μέχρι δέκα σελίδες, συνθέτουν μια καλογραμμένη συντροφιά «βραχύσωμων» αλλά μεστών σε νοήματα και ιδέες διηγημάτων και μου κράτησαν κι αυτά, όπως και η προηγούμενη συλλογή, καλή παρέα.

Διορατικότητα χαρακτηρίζει τις περιγραφές της κυρίας Ρωτού, δηλαδή αν καθίσει κάπου και παρατηρήσει γύρω της μπορεί να καταγράψει με συναρπαστικές λεπτομέρειες, λεκτικά υπονοούμενα και κοφτές φράσεις τα πάντα και να ζωντανέψει ενδιαφέρουσες και ποικίλες ιστορίες. Βρήκα πολλά προτερήματα: εναλλαγές αφήγησης από πρώτο σε τρίτο πρόσωπο και από ενεστώτα διαρκείας σε αφηγηματικό αόριστο, ταξίδια σε ξένες πόλεις αλλά και πιο κοντινές, πανσπερμία χαρακτήρων και ιστοριών όπου πρόσφυγες, παιδεραστές, μεσήλικες κυρίες που καταφεύγουν σε νεότερες ηλικιακά αγκαλιές, νεαροί που αγκαλιάζουν τη μοτοσυκλέτα τους χάνοντας τα πάντα, έγκλειστοι εν όψει πανδημίας, υποψήφιοι για τον Παράδεισο ή την Κόλαση με γέμισαν εικόνες, με κράτησαν κοντά τους, μου έδειξαν τον μικρόκοσμό τους και μου χάρισαν ποικίλα συναισθήματα. Αγγλία, Ιταλία, Μετέωρα, μέσα μας και γύρω μας, εδώ κι εκεί, όλα ένα «Μετέωρο ταξίδι» από μια στέρεη και προσγειωμένη γραφή.