Ένα βιβλίο συνταρακτικό, σπαρακτικό, ένα ανάγνωσμα που σε συγκλονίζει. Λέξεις που ξεχύνονται με ορμή και κόβουν σαν καλοακονισμένες λεπίδες. Μέσα από την ιδιαίτερη και λυρική γραφή της, η κ. Χουσνή κατόρθωσε μέσα σε 100 περίπου σελίδες να χωρέσει ένα χείμαρρο συναισθημάτων. Αγάπη και μίσος, θυμό, αδικία, φόβο, ντροπή, σπαραγμό, δάκρυα, πόνο και απόγνωση.

Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι ωμή, σκληρή, αυστηρή, πολλές φορές επικριτική, όμως αληθινή. Άλλωστε η αλήθεια δεν χρειάζεται στολίδια και καλλωπισμούς. Θέλει λόγια σταράτα, τσεκουράτα.

Η νουβέλα αυτή κάνει μια βαθιά κατάδυση στις ψυχές δυο πονεμένων γυναικών. Δυο αδερφές, η Ισμήνη και η Αντιγόνη μας εξιστορούν την ζωή τους εναλλάξ. Μέσα από τα δικά τους μάτια βλέπουμε τις πιο σκοτεινές γωνιές της ζωής τους. Η μια γυναίκα δεν θέλει να θυμάται τίποτα και η άλλη δεν θέλει να ξεχάσει, παλεύοντας για την πολυπόθητη δικαίωση. Πολλά πράγματα που τους συμβαίνουν δεν τα χωράει ο νους. Νιώθεις ασφυκτικά, λες και σου στέρησαν το οξυγόνο. Αναρωτιέσαι, συμπάσχεις, συμπονάς, προσπαθείς να καταλάβεις.