Δύο νέοι άνθρωποι συναντιούνται σε μια κρουαζιέρα και όταν τελειώνει το ταξίδι είναι στο χέρι τους να ξαναβρεθούν. Μήπως το γραπτό τους ήταν μόνο αυτές οι επτά μέρες; Πόσο εύκολα όμως μπορείς να ξεχάσεις κάποιον με τον οποίον ταιριάζατε στα πάντα; Πόσο τραυματικές είναι οι μεθυσμένες αλήθειες και πόσο πολύ τις χρειάζεσαι; Άλλο ένα love story; Όχι, γιατί το γράφει η Τατιάνα Τζινιώλη.

Το κείμενο είναι αληθινό, άμεσο και ολοζώντανο. Κινηματογραφικό στυλ, έντονες και ρεαλιστικές σκηνές, καθημερινοί διάλογοι, αληθινοί χαρακτήρες, ό,τι αγαπάει κανείς δηλαδή στην Ελληνίδα Cecilia Ahern είναι εδώ. Αν και άρρεν αναγνώστης το βιβλίο το ρούφηξα ως το τέλος ακριβώς λόγω του υφολογικού στυλ της συγγραφέως που δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Με τον γνωστό, κινηματογραφικό, ρεαλιστικό και βαθιά ανθρώπινο τρόπο γραφής της ετοίμασε μια ερωτική ιστορία με τα σκαμπανεβάσματά της, με τις αναποδιές της και με τα εμπόδια που προκύπτουν στην πορεία. Ξεδιπλώνει και αναλύει όλες τις ψυχολογικές παραμέτρους σαν παραμύθι, εύληπτα και καταιγιστικά κι ενώ θα μπορούσε να ξεφύγει σε πολλά σημεία ή να μην καταφέρει να περιγράψει σωστά τον ψυχικό κόσμο των δύο πρωταγωνιστών, έχει τη σύνεση, την εμπειρία και το γνώθι σαυτόν να παραμείνει πιστή στην κεντρική ιδέα της ιστορίας και να μην παρασυρθεί επ’ ουδενί.

Ο τριαντάρης Κόνορ ασφυκτιά στην εδώ και τρεις μήνες σχέση του με τη Χόλυ, η οποία επιπλέον είχε την ιδέα να του χαρίσει για τα γενέθλιά του μια επταήμερη κρουαζιέρα στις Μπαχάμες ενώ ο ίδιος θα προτιμούσε να περάσει τη δική του μέρα με τους κολλητούς του πίνοντας μπίρες. Έχει καταλάβει πως δεν ταιριάζουν ενώ η Χόλυ θέλει να προχωρήσουν παρακάτω. Οι κουβέντες τους δείχνουν το χάσμα που υπάρχει ανάμεσά τους, μ’ εκείνον να το έχει αντιληφθεί κι εκείνη να γεμίζει το κενό με ανούσιες φλυαρίες και σχέδια για τον Κόνορ χωρίς τη γνώμη του! Τι να κάνει όμως που έχουν επτά μέρες μπροστά τους για να τσακωθούν από την αρχή; Στο ίδιο καράβι επιβιβάζεται και η Χέιζελ με την εξηνταπεντάχρονη γιαγιά της, Μπέτι, η οποία της κάνει δώρο την κρουαζιέρα για την αποφοίτησή της κι η κοπέλα ανυπομονεί να περάσει τον χρόνο αυτόν με έναν από τους πιο αγαπημένους της ανθρώπους. Η Μπέτι δεν είναι παλαιών αρχών, αφού μεταξύ άλλων παροτρύνει την εγγονή της να κάνει Tinder, τη συμβουλεύει να γνωρίσει κόσμο για να ξέρει τι θέλει και να μη συμβιβαστεί. Η εικοσάχρονη Χέιζελ μεγάλωσε με τους παππούδες της όσο η δεκαεφτάχρονη μητέρα της έκανε δυο δουλειές για να ζήσουν από τη στιγμή που ο πατέρας προτίμησε τις σπουδές στην Καλιφόρνια και δε γύρισε ποτέ πίσω. Η κοπέλα ευελπιστεί να έχει βρει δουλειά ως τον Οκτώβριο, έχοντας σπουδάσει μάρκετινγκ σε μια δαπανηρή πόλη όπως η Νέα Υόρκη και τότε συναντάει τον Κόνορ.

Οι δύο νέοι θα γνωριστούν στο μπαρ του καραβιού και η χημεία μεταξύ τους θα πάρει τα ηνία. Η οικειότητα και η επικοινωνία είναι το κάτι άλλο αλλά καταλαβαίνουν πως τα βήματά τους (πρέπει να) είναι μετρημένα. Μέσα σε λίγες μέρες γνωρίστηκαν και σε λίγες μέρες όλο αυτό θα τελειώσει. «…ήδη το δωμάτιο είναι ασφυκτικά μικρό και μόνο οι δυο μας είμαστε εδώ. Ή μόνο οι δυο μας έχουμε σημασία» (σελ. 32). Τι πρέπει να γίνει όμως όταν υπάρχει τρελή χημεία στην πιο ακατάλληλη στιγμή; Περιμένεις ή, όσο το αφήνεις, τόσο πιο εύκολο είναι να μη συμβεί τίποτα; Ναι, υπάρχει μια άκρως ερωτική ατμόσφαιρα που συνδυάζεται άψογα με το ρομαντικό ταξίδι στις εξωτικές Σεϋχέλλες και πάλι χωρίς γλυκανάλατες κα περιττές λεπτομέρειες, μόνο που αυτό αφορά τις πρώτες 80 σελίδες, αφού κάποιες λάθος αποφάσεις και σκέψεις πυροδοτούν μια σειρά από εξελίξεις όσο εκείνος κι εκείνη επιστρέφουν στις ζωές τους κι έτσι υπάρχει διάχυτη η αγωνία αν θα ξαναβρεθούν, αν θα συγχωρέσει ο ένας τον άλλον για όσα έγιναν ή δεν έγιναν πάνω στο πλοίο, αν θα ακολουθήσουν τα όνειρά τους, αν θα πάρουν τις ευκαιρίες που θα τους παρουσιαστούν ακόμη και εις βάρος της σύντομης σχέσης που είχαν και πολλά άλλα. Τι καριέρα έκαναν, ποιοι είναι οι ανταγωνιστές, ποια τα προβλήματα, ποιες οι αναποδιές, ποιες οι απόπειρες νέων σχέσεων με τον καθένα τους να είναι ακόμη εκεί, στην καρδιά και στον νου του άλλου. Ως πότε; Το κείμενο είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο και την ιστορία την αφηγούνται εναλλάξ η Χέιζελ και ο Κόνορ. Δεν ξαναβλέπουμε την ίδια ιστορία από άλλη οπτική, αντίθετα ο ένας συνεχίζει από κει που σταμάτησε ο άλλος. Εκείνος σκιαγραφείται ελαφρόμυαλος και ίσως λίγο δειλός κι εκείνη εγωίστρια, να όμως που ο έρωτας, οι περιστάσεις και τα λάθη αρχίζουν να λειάνουν τις γωνίες τους και να σχηματίζονται αληθινοί χαρακτήρες! Η χρήση ενεστώτα διαρκείας δίνει ζωντάνια και βοηθάει την ιστορία να κυλήσει γρήγορα, χωρίς ανάσα. Αληθινές, ατόφιες, ανθρώπινες παρεξηγήσεις απομακρύνουν το ζευγάρι και όμορφες στιγμές τους ενώνουν ξανά. Προς τιμήν της, η Τατιάνα Τζινιώλη, ξέροντας πως ακροβατεί ανάμεσα σε αγκάθια, κρατά σφιχτά στο χέρι της την ιστορία και την ξεδιπλώνει όσο πρέπει. Οι παρεξηγήσεις ήταν φυσιολογικές, δοσμένες με εκπληκτικό συναισθηματικό περιεχόμενο, οι ανατροπές έρχονταν εκεί που δεν τις περίμενες αλλά δεν έπνιγαν τη ροή της εξέλιξης και γενικά το κείμενο είναι από αυτά που αγαπάς να διαβάζεις ξανά και ξανά.

Στις «Μεθυσμένες αλήθειες» η Τατιάνα Τζινιώλη δίνει και πάλι τη δική της πνοή και μια νέα μορφή σε ιστορίες με κλισέ, καταρρίπτοντάς τα χωρίς δισταγμό και δημιουργώντας μια ιστορία αγάπης που με έπεισε πως θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα από μας. Και μάλιστα στη Νέα Υόρκη, η οποία μεταμορφώνεται από χειμώνα σε καλοκαίρι, τίποτα δε μένει ίδιο στα χρώματα, στο φως και στις μυρωδιές της κι είναι γεμάτη αντιθέσεις, με τις συνοικίες της, τη ζωή που ποτέ δεν κοιμάται, τα τοπόσημά της, τις δραστηριότητές της, τις κοινωνικές διαφορές μεταξύ των περιοχών της, την καθημερινότητα των κατοίκων της το πρωί και το βράδυ, με τις συνήθειές τους, τις προσδοκίες τους και τον εξαντλητικό ρυθμό δουλειάς. Απόλαυσα κάθε λέξη, παρακολούθησα κάθε σκηνή, κατέγραψα κάθε συναίσθημα, όπως κάνω σε κάθε μυθιστόρημα της συγγραφέως, γεμάτος αγωνία για τη συνέχεια και για το πολυπόθητο τέλος. «-Λένε πως το ποτό σε κάνει να λες αλήθειες. Απλά δεν φανταζόμουν πως τις έλεγα φωναχτά. -Οι μεθυσμένες αλήθειες είναι κάτι που ισχύει» (σελ. 35).