Το 1911, o αναρχο-κομμουνιστής χαρισματικός σκιτσογράφος Ρόμπερτ Μάινορ δημοσίευσε στην εφημερίδα St. Louis Post-Dispatch ένα εξαιρετικό σκίτσο. Ο Μαρξ, με τον Σοσιαλισμό παραμάσχαλα, γίνεται δεκτός με ενθουσιασμό από ένα ευγνώμον κοινό επενδυτών της Wall Street με επικεφαλής τον John D. Rockefeller, τον J. Ρ. Morgan, τον John D. Ryan της National City Bank, και τον συνεταίρο του Morgan, George W. Perkins, ενώ αμέσως πίσω από τον Μαρξ είναι ο Teddy Roosevelt, αρχηγός του Προοδευτικού Κόμματος.

Έξι δεκαετίες αργότερα, ο Άντονι Σάτον έγραφε: Οι αντιφάσεις που υπονοήθηκαν από το σκίτσο του Μάινορ κρύφθηκαν κάτω από το χαλί της Ιστορίας... Ενώ ο μονοπωλιακός έλεγχος των βιομηχανιών ήταν κάποτε ο αντικειμενικός στόχος για τους J. Ρ. Morgan και J. D. Rockefeller, από τα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα τα ιερά άδυτα της Wall Street κατανόησαν ότι ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να αποκτήσεις ένα μη αμφισβητούμενο μονοπώλιο ήταν να πας πολιτικά και να κάνεις την κοινωνία να εργάζεται για τους ολιγάρχες - υπό τη σημαία του δημοσίου αγαθού και δημοσίου συμφέροντος. Αυτή η στρατηγική των ολιγαρχών είχε αναλυθεί ήδη από το 1906 από τον Frederick C. Howe, στις Εξομολογήσεις ενός Ολιγάρχη.

Στα τέλη του 1977, το χρέος των χωρών του Ανατολικού μπλοκ προς τη Δύση είχε φθάσει τα 46 δισεκατομμύρια δολάρια. Δικαιολογημένα! Το 1979, η Διεθνής Ομοσπονδία Εργατικών Συνδικάτων Χημικής και Γενικής Βιομηχανίας (ICEF) είχε καταγγείλει τους πολυεθνικούς κολοσσούς επειδή μετέφεραν σύγχρονες παραγωγικές μονάδες στις κομμουνιστικές χώρες με κίνητρο τα φθηνά και υπάκουα εργατικά χέρια. Επιβεβαιώθηκε πλήρως η ανάλυση του Howe για τη στρατηγική των ολιγαρχών, και παράλληλα είχε δικαιωθεί ο ενθουσιασμός του ιερατείου της Wall Street στην υποδοχή του Μαρξ.