Τι μπορεί να πει κανείς για την γραφή του συγγραφέα.... Κάθε φορά καθηλώνει.... Με τραβάνε πολύ οι αληθινές ιστορίες και η συγκεκριμένη πρέπει να διαβαστεί... Γονείς ένα μεγάλο κεφάλαιο που αγαπούν χωρίς τέλος!!!!!

Ένα συγκλονιστικό κοινωνικό μυθιστόρημα παρέδωσε ο συγγραφέας Μένιος Σακελλαρόπουλος στο αναγνωστικό του κοινό. Με τη γνωστή του ευαισθησία ο συγγραφέας προσεγγίζει το θέμα του με εξαιρετική μαεστρία προκαλώντας ανάμεικτα συναισθήματα και προβληματισμό στους αναγνώστες του.Μια αληθινή ιστορία που μιλάει στα μύχια της ψυχής.

Ένα μυθιστόρημα που πραγματεύεται τις σχέσεις γονέων και παιδιών και τις οικογενειακές αξίες. Βλέπουμε ένα τσακισμένο πατέρα πρώην πυροσβέστη, να προσπαθεί να γίνει και μητέρα λόγω πρόωρου χαμού της αγαπημένης του συζύγου. Στην προσπάθειά του αυτή κάπου "χάνεται η μπάλα" με το μοναχογιό του καταλήγοντας το παιδί σε ένα κακομαθημένο χαρακτήρα με όλη τη σημασία της λέξεως. Στην ενηλικίωσή του ο νεαρός τα θεωρεί όλα δεδομένα με αποτέλεσμα ν'αντιμετωπίζει τον πατέρα του με ασέβεια και απαξίωση. Δεν αργεί η αποξένωση και το χάσμα ανάμεσά τους. Παρορμητικός, εγωιστής, οξύθυμος, αχάριστος, γεμάτος οργή για όλους και για όλα. Φυσικά όλα όσα πάνε στραβά στη ζωή του ξεσπώνται στον πατέρα του, το σάκο του μποξ. Κάποια στιγμή, όντας και ο ίδιος πατέρας, θα έρθει αντιμέτωπος με τις επιπτώσεις των λαθών του και το σοκ της συνειδητοποίησης του πως φερόταν στο γονιό του θα πέσει σαν καταπέλτης στη ψυχή του. Ο πατέρας, αξιοπρεπής σε όλη του τη ζωή καταρρέει ψυχολογικά. Η μοναξιά, η πίκρα, η λαχτάρα και προσμονή για ένα χάδι και ένα ζεστό βλέμμα του γιου που δεν έρχεται ούτε για να δει αν είναι καλά. Τον έχουν το νου τους οι γείτονες. Αφού δεν μπορεί να εκφράσει προσωπικώς όλα όσα νιώθει το κάνει γραπτώς απευθυνόμενος στο γιο του.

Ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα έρχεται να προβληματίσει και να αφυπνίσει όλους μας, γονείς και παιδιά.

Ο πυροσβέστης Αργύρης Φαρμάκης είναι ένας άνθρωπος αγνός, ανιδιοτελής, που μόνο αγάπη έχει να προσφέρει. Η ζωή τού χαμογελά και ζει την απόλυτη ευτυχία με την Ασπασία του, η οποία και ολοκληρώνεται με τον ερχομό του γιου τους, Άρη. Η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια και έτσι ο Αργύρης μένει μόνος του προσπαθώντας να μεγαλώσει σωστά το παιδί του. Βάζοντας στην άκρη την προσωπική του ευτυχία, τον εαυτό, τον πόνο και τις δικές του ανάγκες, ο Αργύρης στέκεται μάνα και πατέρας ταυτόχρονα.

«Τώρα είμαστε μόνο οι δυο μας. Σου υπόσχομαι ότι θα κάνω τα πάντα για σένα, θα δώσω και τη ζωή μου, αν χρειαστεί….»

Παρά τις όποιες θυσίες και την αστείρευτη αγάπη που έδωσε ο Αργύρης, το μόνο που εισέπραξε από τον εγωιστή και αλαζόνα Άρη ήταν πίκρες και λόγια βαριά που του μαχαίρωναν την καρδιά. Ο Αργύρης, γέρος πια και ανήμπορος, μένει μόνος του κάτω από άθλιες συνθήκες, αφού ο γιος του τον εγκατέλειψε και έριξε μαύρη πέτρα πίσω του. Μοναδική συντροφιά του είναι η γάτα του η Αυγούλα, οι γείτονες που του φέρνουν από κανένα πιάτο φαγητό και οι αναμνήσεις του. Αναμνήσεις που πονάνε και φέρνουν δάκρυα στα μάτια. Αναμνήσεις που αποτυπώνονται σε μια κόλα χαρτί.

16 σπαρακτικά γράμματα.

16 γράμματα που στάζουν αγάπη, πόνο και παράπονο. Κάθε τους λέξη σαν γροθιά στο πρόσωπο.

Εγκατάλειψη, αποξένωση, γηρατειά, μοναξιά… Πόσο πολύ πονάει η μοναξιά. Θεριό που σου τρώει την ψυχή, σε καταπίνει.

Το βιβλίο αυτό είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα, μια αληθινή γλυκόπικρη ιστορία πατέρα – γιου που φτάνει μέχρι τα βάθη της ψυχής και συγκλονίζει. Ο λόγος απλός, άλλωστε σε μια τέτοια ιστορία δεν ταιριάζουν φιοριτούρες και η γραφή μεστή και πλούσια. Σχέσεις που περνάνε δια πυρός και σιδήρου, που δοκιμάζονται, αισθήματα που θυσιάζονται στον βωμό του υπερφίαλου εγωισμού, λόγια που δεν ειπώθηκαν, αλήθειες που δεν φανερώθηκαν.

Μια ιστορία που έχει να μας δώσει μαθήματα αξιοπρέπειας, ανωτερότητας, ήθους και άδολης αγάπης. Μια ιστορία που μας διδάσκει πως τίποτα στη ζωή δεν πρέπει να το θεωρούμε δεδομένο και πόσο μάλλον τους ανθρώπους και πως ο θυμός και ο εγωισμός οδηγούν σε λάθος μονοπάτια.

Θερμά συγχαρητήρια στον κ. Σακελλαρόπουλο για το εξαιρετικό του έργο!!