Γράμμα στη γιαγιά

Αγαπημένη μου γιαγιά
στοχάστηκα εκ βαθέων τη νύχτα
–καθώς της ζωής σου τον κύκλο συνεχίζω–
και αποφάσισα να σου γράψω.

Από των αιώνων τα μακρινά βάθη
αδερφή με όλους και όλες πανταχόθεν
ξεκίνησες του Πλανήτη το σκληρό βίο
το ψωμί ψωμάκι να λες.

Βουνά διαβαίνοντας και θάλασσες καταπλέοντας
ξερίζωσες και ξαναφύτεψες γενιές
δρόμοι ματωμένοι και χέρια συντροφικά
ψωμί και αλάτι φάγατε μαζί.

Βήμα το βήμα σταθερά
των παιδιών σου τα παιδιά να αναστήσεις
προδοσίες και πίκρες πίσω να αφήσεις
νερό και αλάτι να λες.

Στης φτωχικής εστίας τη γωνιά
σιτάρι με τα χέρια σου ζυμώνεις
σταυρώνεις και με πίστη το φιλάς
αντίδωρο για όλους το ψωμί να γίνει.

Αφουγκράζομαι της σιωπής σου τον ήχο
τα ζωηρά πράσινα μάτια σου εμπρός μου
και η φωνή σου σταθερή σαν πλάτανος
«Ψωμί να υπάρχει πάντα στο τραπέζι».

Στης προσφυγιάς το νέο κύκλο
στου πόνου και του νόστου την ανηφοριά
κόψτε ψωμί για όλους
αγάπη είναι και της αξίζει να μοιράζεται.


Aπό το βιβλίο Αναδύομαι, εκδόσεις Καμπύλη, 2019