Νοτιοδυτικά του εγκεφάλου και σε απόσταση πέντε χιλιομέτρων
υπάρχει μια χώρα σε σχήμα οβάλ.
Είναι η χώρα του Θέλω.

Στα βάθη του εγκεφάλου θάβω τον πόνο.
Φρέσκος σέρνεται ψυχομαχώντας.
Μια σπίθα φόβου ξεπετιέται, αλλά δεν σβήνει.
Κίνησε η ματιά να φέρνει γύρα τον ορίζοντα.
Ένας απλοϊκός πολίτης της χώρας του Θέλω είμαι,
ανυποψίαστος, σε νησί για διακοπές ξαποσταίνω.
Ξένος βραχνάς με κυκλώνει και με φιλοξενεί.
Κάτι, κάτι άπιαστο με πολιορκεί. Αλλά τι;
Ή το παρακάμπτω ή το ξεψαχνίζω.
Έσπρωξε η συνήθεια το σώμα στο μονοπάτι της παραλίας.
Αλλά στα έμπειρα μάτια των ανέμων σκάλωνε,
και παρενοχλούσε επίμονα η υπεκφυγή,
τόσο πολύ που έριξαν άγκυρα στον ορίζοντα.
Κι η θάλασσα απίστευτα πονηρή, γαλήνια.
Μήτε φλοίσβος μήτε αεράκι, ένας νους μόνο κονταροχτυπιέται,
αμήχανος και φυλακισμένος σε κελί γρυλίζει.