Σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν Ἰδεολογία (κάθε μορφῆς ἰδεολογία), ποὺ εἶναι καὶ παραμένει «ἕνα κλειστὸ σύστημα σκέψης»,
ἀνεπίδεκτο σὲ ἄλλους, ἔξω ἀπ’ αὐτὴν καθορισμοὺς τοῦ ἀντικειμένου τοῦ ἀνθρώπου, κάθε γνήσια ποιητικὴ φανέρωση ἀνοίγει νέους πνευματικοὺς ὁρίζοντες, ποὺ ἀναδιπλώνονται ὁλοένα σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα τοῦ ἐπιστητοῦ. Κάθε γνήσια ποίηση εἶναι πρόσκληση σὲ μιὰ ἀνοιχτὴ κοινωνία, ἀνεπίδεκτη σὲ προκαθορισμοὺς τοῦ τέλους της, ἀνυπόταχτη σὲ ἐκ τῶν προτέρων γνωστὲς νομοτέλειες καὶ τελεολογικὲς αἱρέσεις. Ἡ Ποίηση εἶναι ἡ οὐσία τῆς αἵρεσης: τὸ ξάνοιγμα
τοῦ σύμπαντος τῆς ὁμιλίας σὲ ὁλοένα καὶ πιὸ αὐθαίρετα συμφραζόμενα, ποὺ ἐν συνεχείᾳ μεταφράζονται σὲ ἄπειρες θεωρητικὰ ἀναγνώσεις. Συνιστᾶ ἔτσι, διεύρυνση τῆς ἐπικοινωνίας καὶ τῶν βιωμάτων τῶν ἀνθρώπων μέσα ἀπὸ τὸ ἐνορατικὸ ὑλικὸ τοῦ ποιητῆ καὶ τὸν πλοῦτο τῶν συναισθηματικῶν του μεταλλάξεων.