Η Ελλάδα αναγνωρίζει ως μόνη νομική διαφορά με την Τουρκία την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Το πραγματολογικό πλαίσιο των ελληνοτουρκικών σχέσεων είναι βέβαια πολύ πιο σύνθετο. Δεν περιλαμβάνει μόνο την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών, αλλά έναν μακρύ κατάλογο τουρκικών ισχυρισμών, διεκδικήσεων και απειλών.

Η οριοθέτηση όμως της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ έχει το πλεονέκτημα να είναι ρυθμισμένη κατά το Διεθνές Δίκαιο διαδικασία. Η ανάληψη διπλωματικών πρωτοβουλιών είναι συνεπώς υποχρέωση που απορρέει από το Διεθνές Δίκαιο. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα υπάρξει εύκολα ανταπόκριση της άλλης πλευράς ή ότι δεν θα επιχειρηθεί η ανάμειξη άλλων ζητημάτων. Σημασία έχει να είναι σαφής και να έχει στρατηγικό ειρμό η ελληνική θέση.

Χωρίς τελική οριοθέτηση κατά το Διεθνές Δίκαιο, τα κυριαρχικά μας δικαιώματα δεν είναι κατοχυρωμένα και δεν μπορούν να ασκηθούν πλήρως στην πράξη. Δεν αρκεί ο καθορισμός των απώτερων ορίων με εθνικό νόμο. Ο χρόνος περνά και τα ορυκτά καύσιμα σταδιακά απαξιώνονται. Η αντίδραση απέναντι στις περιοδικά επαναλαμβανόμενες τουρκικές προκλήσεις επίσης δεν αρκεί. Η επίδειξη της ελληνικής στρατιωτικής ισχύος είναι σημαντική παράμετρος, αλλά μόνο επιθετικές πολιτικές και διπλωματικές πρωτοβουλίες μπορούν να κατοχυρώσουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα με την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ.