Η αδρομερής αναδρομή που επιχειρείται στην ιστορική πορεία της Εκπαίδευσης Ενηλίκων σε Ελλάδα και Γαλλία, καθώς και η παρουσίαση του σύγχρονου τρόπου συγκρότησής της κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων δεκαετιών, αναδεικνύουν ένα θεσμό με “παρελθόν”, με πολυδιάστατους στόχους, με τεράστια ποικιλία εκδηλώσεων και τρόπων έκφρασης και με εξέλιξη μη γραμμική, η οποία παρουσιάζει σημεία έντασης αλλά και χρονικές περιόδους ύφεσης.
Αναδεικνύουν, όμως, και μια σειρά σημαντικών διαφοροποιήσεων μεταξύ του ελληνικού και γαλλικού παραδείγματος, διαφοροποιήσεων που συνδέονται άμεσα με το ιδιαίτερο πλαίσιο ανάπτυξης του θεσμού στην κάθε χώρα και το βαθμό αποδοχής και εμπέδωσής του από το σώμα της κοινωνίας.