Σαράντα εννέα ποιήµατα που κινούνται µεταξύ νεοκλασικισµού, νεοροµαντισµού, λυρικά αλλά και αυτοσαρκαστικά, εξοµολογητικά αλλά και οικουµενικά, µε έντονη την κοινωνική στόχευση και τη νοσταλγία του εµείς εις αντιστάθµισιν του εγώ µιας περιπετειώδους ζωής ως αντίδοτον θανάτου.

Φιλοσοφικοί στοχασµοί, ιδεολογικοί ακροβολισµοί, αιθερικές πτήσεις. Η ποιήτρια όµως δεν πειραµατίζεται µε νεωτερικές γραφές κι αδιέξοδες αποδοµήσεις. Αντιθέτως, χτίζει τα νοήµατά της σε γερό υπόβαθρο, έχοντας διερευνήσει επαρκώς το αρχαιοελληνικό της υπόστρωµα και τα ασφυκτικά όρια του µικροαστισµού που δεν αφήνει περιθώρια για µεγαλοσύνες.

Αγαπώ να σκέφτοµαι το βάθος του σκοπού παρά τα γλωσσικά και τροπικά χωροχρονικά όρια κάθε ποιητικής απόπειρας, που είναι εξ ορισµού απεγνωσµένη κι εκ φύσεως α-λυσιτελής. Βεβαίως, υπάρχει πάντα και η λύση του γόρδιου δεσµού, όµως η ποιητική δεν είναι φαινόµενο αλλά λειτούργηµα, µε εξαιρετική κοινωνική χρησιµότητα. Ειδικά στους δυσχερείς, µεταβατικούς, µεταιχµιακούς καιρούς που έχουµε την τύχη να ζούµε.

Κι ευδαίµονες εκείνοι, που σαν την φιλόλογο και ηθοποιό Έφη Χαντζούλη ιχνηλατούν το αύριο µε όπλο τη Μνηµοσύνη και µε την πείρα του παρελθόντος αλώβητη, αποσκορακισµένη εις το έπακρον.

Ιδιόλεκτος πεποικιλµένη, τεχνουργηµένη µε τρόπο σηροτροφικό (από τους ακάµατους µεταξοσκώληκες).
Ποιήµατα σαν γνωµικά, µακριά από κάθε µοντερνιστική ή µεταµοντέρνα (ηθεληµένη ή µη) σκοτεινότητα. Λόγος διαυγής, καθαρός, ξάστερος. Νοήµατα στιλβωµένα από µια θέληση λακωνική, λιτή, αποφασιστική στη διατύπωση.

Δρ. Κωνσταντίνος Β. Μπούρας