Το βιβλίο "Χαμένης άνοιξης εγκώμια" το δημιούργησε η μυστική ανάγκη της ψυχής μου να μεταβάλει την τρικυμία σε τραγούδι, μοιρολόι, ύμνο δοξαστικό.
Γυρεύοντας να γεφυρώσω τους κόσμους ακροβατώντας ανάμεσα στους απρόσκλητους επισκέπτες τού νου που έρχονταν να καταργήσουν τον ύπνο μου τις νύχτες, θέλησα να εκφράσω βιώματα βαθιά όπως η χαρά, ο θάνατος, ο έρωτας, ο φόβος, η απόγνωση, η φθορά της απώλειας, η υπαρξιακή αγωνία, στιγμές πίστης και απιστίας που με άφηναν μετέωρη με το βάσανο της αμφιβολίας. Να περιγράψω όπως την ένιωσα την ομορφιά και το σκοτάδι της ανθρώπινης ύπαρξης. Να φυλακίσω τις στιγμές που αιχμαλώτισαν με θαυμασμό το βλέμμα μου, μια ανατολή, την άνοιξη, ένα ηλιοβασίλεμα και να χτίσω πάλι απ\' την αρχή τη χαμένη μου ελπίδα!
Το να γράφεις, θέλοντας να βάλεις τάξη στο χάος με λέξεις που κοχλάζουν μέσα σου, προσπαθώντας να βρεις ένα αντικλείδι στα αδιέξοδα σαν μια λυτρωτική διέξοδο σ\' όσα δεν αντέχεις και σ\' όσα σε ξεπερνούν, ίσως και να \'ναι ποίηση.

Βασιλική Αλαφογιάννη


ΣΤΙΓΜΕΣ

Είναι κάτι στιγμές που χάνεσαι
στη θολή, σκονισμένη γραμμή των οριζόντων
σαν να καταποντίζεσαι με πάταγο
στα σκοτεινά καταγώγια της ύπαρξης.
Στιγμές που βαραίνουν επικίνδυνα.
Που δεν αντέχεις τις ματαιόδοξες κραυγές
ζωής που μάχεται, χωρίς να ξεχωρίζει αξίες,
που κάθε νόημα μοιάζει με λάθος
αναπόδραστης οδύνης.
Στιγμές που το πλήθος φαντάζει έρημος
που νιώθεις να \'σαι μόνος,
που ούτε ο Θεός δε βάζει πλάτη να σωθείς
κι αφήνεσαι να βουλιάξεις
στην αταραξία του ανύπαρκτου,
στο καταφύγιο του κόσμου της σιωπής.
Ως να καταλαγιάσουν μέσα σου οι κραυγές
να δεις πως τίποτα απάνθρωπο, μιας
κι όλα για τον άνθρωπο φτιαγμένα,
στοιβάζονται στους ωκεάνιους βυθούς της ύπαρξης
γυρεύοντας λυτρωτικές διεξόδους στα αδιέξοδα.
Κι αφού ξεκρίνεις πιθανότητες ανάδυσης,
σε μάχιμη συμφιλίωση με το σκοτάδι,
περνώντας απ\' το καθαρτήριο του μαύρου,
πάνω στης εγκαρτέρησης τους σιδερένιους ώμους
θα ξέρεις πια, πως μαύρο δεν υπάρχει
παρά μονάχα έλλειψη φωτός.