Το βιβλίο πραγματεύεται τη σχέση της φιλοσοφίας του Martin Heidegger με μια θεωρία για το δίκαιο και τη δικαιοσύνη. Φιλοδοξεί να αποτελέσει μια πρώτη στην ελληνόφωνη γραμματεία μονογραφική ενασχόληση με ένα θέμα που δεν προσεγγίζεται συχνά, κυρίως ενόψει της (εν πολλοίς βάσιμης) υποψίας, ότι ο φιλόσοφος δεν μας αφήνει περιθώρια ή ενδείξεις επαρκείς για να μπορέσουμε να ιχνηλατήσουμε στοιχεία στη σκέψη του που θα πιθανολογούσαν την επιτυχία κάποιας ερμηνευτικής διάπλασης μιας τέτοιας σχέσης.

Δεν πρόκειται για μια ακόμη φιλοσοφία δικαίου, ούτε πολύ περισσότερο για κάποιο λόγο εφαρμοσμένης γνώσης είτε μιας τέτοιας φιλοσοφίας είτε του χαϊντεγγεριανού λόγου καθεαυτόν στη γνώση του δικαίου ή σε ειδικότερους κλάδους του (οι αναπτύξεις συνεπώς στο Κεφάλαιο Ε.5 του Μέρους ΙΙΙ για τον λόγο του ποινικού δικαίου δεν πρέπει να παρερμηνευθούν σε τέτοιο πνεύμα, αλλά επιχειρούν να δείξουν τον παράδοξο τρόπο με τον οποίο ένας δικαιικός κλάδος μπορεί -ζωογόνα για μια σκέψη του Είναι- να καταστραφεί, με τη χαϊντεγγεριανή έννοια της ‘Destruktion’).

Αυτό σημαίνει με τη σειρά του ότι δεν είναι δυνατή η εκδίπλωση μιας χαϊντεγγεριανής σκέψης για το δίκαιο και τη δικαιοσύνη χωρίς συνεκτίμηση της ενιαίας και εν ταυτώ πολυσχιδούς Σκέψης του φιλοσόφου συνολικά.