ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη

Ακρωτήρι Καπράγια, Τοσκάνη Ιταλίας, αρχές του προηγούμενου αιώνα. Μια ατμόσφαιρα χρωματισμένη έντονα γκρίζα και κλειστοφοβική, όπως ακριβώς κυριαρχεί στο εξώφυλλο του βιβλίου. Θα μπορούσε να πει κανείς πως έχει έντονα στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ. Ένας άγονος και υγρός διαολότοπος, μια απίστευτα ρεαλιστική αφήγηση, χαρακτήρες παγιδευμένοι στα λάθη και τη μοίρα τους, προκαλώντας και τη μοίρα των συντοπιτών τους. Αμαθής και αγράμματοι, θύματα των προκαταλήψεων, να προσπαθούν να γιατρέψουν τη τρέλα και τις ψευδαισθήσεις με ξόρκια και μαντζούνια. Ένα απίστευτα δυνατό, με γερές βάσεις στη πραγματικότητα μυθιστόρημα, που προκαλεί πολύ δυνατά συναισθήματα στον αναγνώστη. Μια ολοζώντανη γλώσσα που ρέει αβίαστα και μπορεί να μας κάνει να περιπλανηθούμε σε μια κοινωνία που υπήρξε κάτι παραπάνω από 100 χρόνια πριν, να γίνουμε μάρτυρες για το πόσο διαφορετικό πνευματικό επίπεδο κυριαρχούσε τότε και τις πραγματικά σπαταλημένες ζωές ανθρώπων που τους κατάπιε η λήθη και κανείς δεν τους θυμάται πια, καθώς το στίγμα τους χάθηκε για πάντα, αφού δεν κατάφεραν να αφήσουν πίσω τους ένα σημάδι αξιομνημόνευτο. Μια εποχή εξαιρετικά δύσκολη για τις γυναίκες, ειδικά σε αυτό το νησί, μιας και οι περισσότερες μικροπαντρεύονταν. Ή ήσαν σκληρές για να μπορέσουν να επιβληθούν και να επιβιώσουν, ή μαλθακές, υποταγμένες για να αντέξουν το ξύλο, την ταπείνωση, την απαξίωση, την ειρωνεία για να μπορούν να υπηρετούν συζύγους, πεθερικά, και ολόκληρο το σόι τους. Οι δε άντρες σκληροί σαν τους βράχους του νησιού, ναυτικοί ριζωμένοι σε λιμάνια και θάλασσες, αλλά παρ’ όλα αυτά γεμάτοι με αντιθέσεις στην ψυχοσύνθεσή τους. Ένα πολύ καλογραμμένο μυθιστόρημα που το συνιστούμε στους αναγνώστες, που τους αρέσει ένα ρεαλιστικό ταξίδι στο χθες.

Πέμη Γκανά- «Καπράγια» Εκδόσεις Πνοή

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

«Ο πέτρινος όγκος του Τόρε ντέλοΖενομπίτο, γαντζωμένος στην άκρη του γκρεμού στη δυτική πλευρά του νησιού, στέκεται ολόρθος περιμένοντάς με ν’ ανέβω».

Καπράγια! Ένα ιδιαίτερο όμορφο όνομα, μ’ ένα ξεχωριστό εξώφυλλο από τις εκδόσεις Πνοή, που σε ταξιδεύει. Μόνο που θα το δει ο αναγνώστης στις προθήκες του βιβλιοπωλείου, θα το πάρει στα χέρια του για να το ξεφυλλίσει. Το οπισθόφυλλο θα τον προκαλέσει να ταξιδέψει μαζί του. Άλλωστε το βιβλίο είναι ταξίδι. Άλλοτε ήρεμο και άλλοτε άγριο, άλλοτε σε απάτητα βουνά κι άλλοτε σε ταραγμένες θάλασσες. Κι εγώ διαβάζοντάς το, ανέβηκα στον μυστηριώδη αυτόν βράχο, όπου ανέπνεαν αποκλεισμένοι οι κάτοικοι της «Καπράγια», που βρίσκεται στο Τοσκανικό αρχιπέλαγος και η μηχανή του χρόνου με πήγε πολύ πίσω, στο 1914.Δεν ξέρω αν το νησί είναι πραγματικό ή φανταστικό που το εμπνεύστηκε η συγγραφέας και με οδήγησε σ’ αυτό.Ή αν είναι καθαρά αλληγορικό για να μας οδηγήσει η συγγραφέας στα δικά της μονοπάτια. Εγώ το απόλαυσα αυτό το ταξίδι μέσα στις 405 σελίδες του βιβλίου.Ήταν πολύ σύντομο, μόλις τριών ημερών, γιατί η γραφή της δεν μ’ άφησε πολλά περιθώρια να το σταματήσω. Υπέροχες εικόνες σε κάθε παράγραφο, ολοζώντανοι ήρωες και μια κοινωνία που παλλόταν, υπέφερε μέσα από δεισιδαιμονίες και προλήψεις. Ένα πολύ δυνατό μυθιστόρημα που θα μπορούσε άνετα να γίνει ταινία.Το σκεπάζει το πέπλο μυστηρίου, ακόμη μπορώ να πω πως συγκαταλέγεται στα ψυχολογικά θρίλερ, γιατί το τοπίο όπως το περιγράφει η συγγραφέας, σε οδηγεί σ’ αυτόν τον χαρακτηρισμό. Τα πολλαπλά γεγονότα που έρχονται και σε κατακεραυνώνουν, σου δίνουν την αίσθηση ότι ζεις σ’ ένα κόσμο όπου ψάχνεις συνεχώς να βρεις τους φταίχτες, να συμπονέσεις τα θύματα, να τα δικαιολογήσεις όταν παίρνουν αποφάσεις, θέλοντας να ξεφύγουν από τη σκληρή μοίρα τους. Αιχμηρός ο λόγος όπου απαιτείται, ευαίσθητος όταν οι γυναίκες θύματα αγωνίζονται να επιβιώσουν. Το πρώτο και το τρίτο πρόσωπο εναλλάσσεται, και ο αναγνώστης συνεχίζει να δοκιμάζει τασυναισθήματά του και να ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί μαζί με τους ήρωες, μεταξύ πραγματικότητας και τρέλας. Όσο το διάβαζα, οι μικρές προτάσεις διόγκωναν την αγωνία μου, το στομάχι μου σφιγγόταν όλο και περισσότερο, οι ρυθμοί της καρδιάς μου γίνονταν πιο γρήγοροι.

Ο αναγνώστης γνωρίζει την κοινωνία του νησιού του 1910 μέχρι το 1914 όπου είναι η αρχή του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου.Συγκλονίζεται με τις σκηνές όπου η μάμα κάνει κουμάντο στην κόρη, στον γιο, στον άντρα, ακόμη και στο πως θα αναπνεύσουν. Όπου η κακή μοίρα συνοδεύει όλες τις γυναίκες της γενιάς, για το σημάδι που είναι ανεξίτηλο σε κάθε κόρη που γεννιέται, σαν να έπεσε κατάρα. Για τις προλήψειςπου καθορίζουν τον λαό της Καπράγιας μα και για την επιδημία της ευλογιάς, που έφερε πολλούς θανάτους. Σαν τον κορονοιό σήμερα. Δεν ξέρω πότε άρχισε να γράφει το βιβλίο η συγγραφέας, αλλά ομολογώ πως αυτή πλοκή το κάνει πολύ ενδιαφέρον. Θα διαπιστώσετε κοινές συμπεριφορές του τότε και του σήμερα, όπως κλειδαμπαρωμένες πόρτες, σφαλιστά παράθυρα και απέραντος φόβος. Οι ήρωες προσπαθούν να επιβιώσουν, να λυτρωθούν να διώξουν τα δαιμόνια από μέσα τους. Θα τα καταφέρουν να τα παλέψουν;Θα μπορέσουν να τα θάψουν βαθιά ώστε να γίνει μια νέα αρχή;Οι δολοφονίες, οι αυτοκτονίες, τα βότανα και τα μαντζούνια, τα δηλητήρια τα ανταμώνουμε πολύ συχνά στη διάρκεια της ανάγνωσης. Στον αέρα της Καπράγιας πλανάται μια απέραντη σιωπή που είναι η συνενοχή της κοινωνίας. Η πραγματική κόλαση μετά θάνατον δεν ξέρω αν διαφέρει πολύ από την επίγεια που ζούσαν οι γυναίκες της Καπράγιας. Αυτό θα το διαπιστώσετε μόνοι σας. Η Ρομίνα, η Γκρατσιέλα, η Οφέλια,ο Μάσιμο, η Αντονίνα, η Μαριάντζελα, η Ερμίνα, ο σκληραγωγημένος καπετάνιος Μπαρτόλο Κούτσι, ο πάστορας, οι γιατροί Σαρίπο και Σέρτζιο, πρωταγωνιστές της ιστορίας μας, ξεγυμνώνονται νοητά και εμείς ερχόμαστε να ανακαλύψουμε τα ενδόμυχα της ψυχής τους.Οι γυναίκες γεννιούνται ταγμένες να υπηρετούν τους πάντες, να δέχονται ξύλο, ταπεινώσεις, απαξίωση, ναπαντρεύονται στα δεκατέσσερα και να αρχίζουν να γεννοβολάνε γιατί όλα αυτά τα όριζε η κοινωνία. Αντίθετα τους άντρες τους ήθελε να στύβουν την πέτρα, να έχουν πάθη, να πηγαίνουν με γυναίκες λιμανίσιες και καμιά σύζυγος δεν μπορούσε να αντιδράσει. Υπέμειναν γιατί έτσι ήταν το σωστό. Ηχηρός ήταν και ο ρόλος της Εκκλησίας που ρύθμιζε τα πάντα, είχε λόγο στην προσωπική ζωή των οικογενειών. Αυτό το βιβλίο μπορούσε ίσως να γραφεί και σε ένα Αιγαιοπελαγίτικο νησί, όπου εκείνη την χρονική περίοδο, οι κοινωνίες ήταν περίπου ίδιες καθώς και ο ρόλος της Εκκλησίας. Είτε υπήρχε πάστορας, είτε ορθόδοξος ιερέας δεν υπήρχε διαφορά. Μη ξεχνούμε πως για πολλά χρόνια, σε κάθε χωριό, η εξουσία ήταν ο παπάς, ο δάσκαλος και ο αστυνόμος. Τελικά ποιος καθορίζει τη μοίρα μας;

Καλοτάξιδη να είναι η «Καπράγια» Πέμη Γκανά. Καλή ανάγνωση!

»Γεννήθηκα με το σημάδι του διαβόλου που φέρουν όλα τα θηλυκά της γενιάς της Γκρατσιέλας, κι όπου πάμε, σπέρνουμε κακοτυχία, φονικά, κι ο τόπος ερημώνει. Είμαι η Ρομίνα και σήμερα είναι η τελευταία μέρα που ζω».

«Άγρια ήταν η νύφη, ίδια με την Καπράγια, στεγνή, αφόρητη, άχρωμη, τρομακτική. Ένας βράχος κακορίζικος, ένας φάρος σβηστός για να τσακίζονται τα καράβια»

«Θέριεψαν απ’ την αμάθεια και τη δεισιδαιμονία που κατέτρωγε πάντα τον άνθρωπο. Και γίνονταν δυνατότερα ώρα με την ώρα καθώς τρέφονταν απ’ τον φόβο»

Είμαι ό, τι φοβάσαι, είμαι ό, τι όλοι αυτοί φοβούνται, είμαι ό, τι σου κρύβουν και ό, τι προσπαθούν να θάψουν στη λήθη. Είμαι εσύ, η Οφέλια.

Μια γυναίκα φοβάται πως είναι δαιμονισμένη και πνίγει τα παιδιά της για να μην κληρονομήσουν το κακό. Ένας θαλασσοδαρμένος λοστρόμος αράζει μόνιμα στο λιμάνι κι απαρνείται τις θάλασσες για τα μάτια ενός απαγορευμένου έρωτα. Ένα κορίτσι συναντά μια μυστηριώδη φίλη. Ένα σκοτεινό σύννεφο στέκει πάνω από την ξεχασμένη σχεδόν ναυτομάνα Καπράγια και θολώνει την κρίση των κατοίκων. Υπάρχουν κατάρες ή φταίνε μόνο τα λάθη μας; Τι ρόλο παίζει η γυναίκα στη ζωή του άντρα και σε τι φταίνε οι επόμενες γενιές; Ποιος θα νικήσει, η δεισιδαιμονία ή ο ρεαλισμός;

Πρόκειται για ένα δυνατό μυθιστόρημα με χαρακτήρες που παγιδεύονται στη μοίρα τους και ξεσπάνε για τα δικά τους λάθη και κρίματα σε αθώους αλλά και φταίχτες άλλων δεινών, με χαρακτήρες που είναι παγιδευμένοι σε απομονωμένους βράχους είτε πραγματικούς είτε μεταφορικούς και δε βρίσκουν διέξοδο από τη μαυρίλα και τη μιζέρια της ζωής τους. Διαδραματίζεται στο ιταλικό νησί Καπράγια από το 1910 ως το 1914 και είναι γεμάτο από αξέχαστες σκηνές, δυνατά αισθήματα, ρεαλισμό και εκπλήξεις.

Η Ρομίνα Μπρούνο είναι 12 ετών, ζει στο νησί με τους γονείς της, Μάσιμο και Αντονίνα, και με τη νόνα Γκρατσιέλα, προγιαγιά της από τη μεριά της μαμάς της. Η Αντονίνα ακούει φωνές που ουρλιάζουν και την κοροϊδεύουν και πιστεύει πως αυτή είναι η οικογενειακή τους κατάρα που κληρονομείται από γενιά σε γενιά. Όταν γέννησε τη Ρομίνα, οι φωνές έπαψαν αλλά στην πρώτη μετάληψη του παιδιού έγινε κάτι αναπάντεχο. Άτυχο, κακορίζικο, σημαδεμένο και σακάτικο, έτσι την αποκαλεί όλη την ώρα η νόνα της. Τα χρόνια θα περάσουν από πάνω της σφυρηλατώντας έναν ξεχωριστό χαρακτήρα και θα τη φέρουν αντιμέτωπη με κάτι προδιαγεγραμμένο. Δίπλα της, έχει τη Στέλλα, που ζει σε οικογένεια με εννιά αδέρφια και μια νόνα που καταφέρεται εναντίον της μητέρας του παιδιού συχνά. Μαζί θα μεγαλώσουν, θα επιλέξουν, θα σχεδιάσουν και θα φάνε τα απανωτά χαστούκια που θα αλλάξουν για πάντα τον ψυχισμό τους. Στα πόδια τους θα μπλεχτεί η Οφέλια, ένα συνομήλικο κορίτσι με μυστηριώδη συμπεριφορά και άγρια πράσινα μάτια. «-Είμαι ό,τι φοβάσαι, είμαι ό,τι όλοι αυτοί φοβούνται, είμαι ό,τι σου κρύβουν και ό,τι προσπαθούν να θάψουν στη λήθη» (σελ. 22-23).

Οι γυναίκες στο νησί τραβούν τα βάσανα του νοικοκυριού και μιας ζωής χωρίς πρωτοβουλίες. Η συγγραφέας στήνει δίπλα στα δύο κορίτσια ενδιαφέρουσες ηρωίδες που υποκύπτουν ή αντιστέκονται, δρουν παρορμητικά ή υποτάσσονται. Κάποιες είναι σκληρές, κάποιες τρυφερές, με τους περισσότερους συζύγους να φεύγουν για χρόνια σε μπάρκα ή να θαλασσοπνίγονται. «Καλοκάγαθες στρουμπουλές κουτσομπόλες όλες τους. Τρομαγμένες κάτω απ’ το χέρι του άντρα και τα δεσμά της Καπράγιας… Γεννημένες να υπηρετούν πεθερές, άντρες, παιδιά κι εγγόνια. Ανίσχυρες κι έρμαια στις ορέξεις και τους πόνους» (σελ. 125). «Κουβέντες και λόγια άμαθων κοριτσιών που ονειρεύονται στιβαρά μπράτσα κι άντρες αποφασιστικούς και δυνατούς, αλλά με χαρακτήρα παιδιού, με την πίκρα της θαλασσινής αλμύρας στα χείλη, καπεταναίους φτασμένους κι ευαίσθητους ταυτόχρονα. Και κάναμε σχέδια» (σελ. 19). Έτσι μεγαλώνανε ως κορίτσια. Δέχονται το ξύλο, τις ταπεινώσεις, την κοροϊδία, την απαξίωση. Έτσι τα ‘ξεραν, έτσι τα περίμεναν. Ίδιες με τον τόπο: «Άγρια ήταν η νύφη, ίδια με την Καπράγια, στεγνή, αφόρητη, άχρωμη, τρομακτική. Ένας βράχος κακορίζικος, ένας φάρος σβηστός για να τσακίζονται τα καράβια» (σελ. 279). Μόνο που κάποιες δεν τις συντροφεύει μόνο η υπομονή και η καρτερία αλλά και τα σκοτεινά μονοπάτια του νου, ώσπου…

Ως προς τους άντρες, έχουμε ανθρώπους που στύβουν την πέτρα τη θαλασσινή αλλά και γεμάτους πάθος. Ανθρώπους που πολεμάνε το νερό αλλά τα χάνουν σαν πατούν το πόδι στη στεριά. Μαλθακοί και σκληροί, αμαρτωλοί και υποδειγματικοί, απαρτίζουν το άλλο μισό του νησιού. Ο καπτα-Μπαρτόλο Κούτσι είναι σκληραγωγημένος, αυστηρός, με αργασμένη ψυχική πέτσα από αλάτι και βάσανα, τώρα, σε μεγάλη ηλικία, κάνει διεκπεραιωτικά ταξίδια για ανεφοδιασμό του νησιού και για να πηγαινοφέρνει τον γιατρό. «Ήταν τραχύς άντρας, δίχως αβρότητες, μα μπρος της γινόταν άλλος άνθρωπος. Τρυφερός, με την καρδιά του να πονά όταν εκείνη δεν του έδινε σημασία κι ευτυχισμένος για μέρες αν το βλέμμα της έπεφτε πάνω του έστω και τυχαία» (σελ. 61).

Ο γιατρός Σέρτζιο, ημιμαθής αλλά με αγάπη για το επάγγελμά του, σύντομα διαπιστώνει ανησυχητικά σημάδια που δείχνουν ευλογιά καθώς και γεγονότα που θυμίζουν επιληψία ή και σχιζοφρένεια σε μια οικογένεια, οπότε ξεκινάει έναν αγώνα δρόμου για να μάθει και να θεραπεύσει, πριν οι δεισιδαίμονες κάτοικοι το αντιληφθούν και φωνάξουν καθολικούς ιερείς για εξορκισμό. Ξεκινάει έτσι ένας αγώνας δρόμου της επιστήμης ενάντια στην αμάθεια. Άλλωστε το μυθιστόρημα διαδραματίζεται σ’ έναν βράχο ριζωμένο στο τοσκανικό πέλαγος και τα δαιμονικά: «Θέριεψαν απ’ την αμάθεια και τη δεισιδαιμονία που κατέτρωγε πάντα τον άνθρωπο. Και γίνονταν δυνατότερα ώρα με την ώρα καθώς τρέφονταν απ’ τον φόβο» (σελ. 344). Ταυτόχρονα κι ο ίδιος μπλέκει σε κάτι που δεν περίμενε, πνίγοντας τον εαυτό του σε λειψή ζωή, παρασύροντας έτσι και τη Μαριάντζελα, τη γυναίκα που άφησε πίσω, ακριβώς απέναντι, στη Σετσίνα, η οποία τον καλημερίζει κάθε πρωί κοιτώντας την κορυφογραμμή του νησιού που τον φιλοξενεί.

Ταραντέλα και τζίνκα, θάλασσα κι αέρας συντροφεύουν το πέρασμα των χρόνων. Τα κορίτσια παντρεύονται στα δεκατέσσερα και αρχίζουν να γεννοβολάνε. Στην Καπράγια «…τριακόσιες ψυχές, με λύσσα γαντζωμένες στον βράχο τους, πάλευαν για τις ζωές τους» (σελ. 105). Με πόση παραστατικότητα, σκληράδα μα και τρυφερότητα δίνονται οι αποχαιρετισμοί στο λιμάνι όταν οι ναυτικοί σύζυγοι και γιοι κυρίως ξεκινάνε για άγνωστα μέρη, με μόνο τη φωτογραφία των δικών τους και την ελπίδα στα χέρια να τους ζεσταίνει τα φυλλοκάρδια… Στιγμές που έχει ζήσει και η δική μας ναυτοσύνη, μόνο που η συγγραφέας έστρεψε τη ματιά της στη γειτονική Ιταλία και δεν κάρπισε τη νέα της εκδοτική σπορά στην Ελλάδα, κάτι που δίνει αυτομάτως, μαζί με το αξιοπρόσεκτο στυλ γραφής, τη φρέσκια ματιά και την πρωτοτυπία που χρειάζεται η ελληνική μυθιστοριογραφία.

Και είναι σα να έχει ταξιδέψει εκεί και η ίδια, χαρτογραφώντας με την πένα της κάθε στενοσόκακο, εκκλησία και κτίσμα του νησιού αυτού. Ήθη και έθιμα, παραδόσεις και δοξασίες, δεισιδαιμονίες και προλήψεις, απόψεις και σκέψεις, ακόμη και ο ρόλος της Εκκλησίας σε σημεία καμπής που είναι έντονος ζωντανεύουν με ενάργεια και προσοχή τις αλλαγές στους χαρακτήρες, τους σκαλίζουν, τους σφυρηλατούν, τους επηρεάζουν. Εκτός όμως από τα γεγονότα της κλειστής κοινωνίας, έχουμε και σκηνές από τα μπάρκα σε λιμάνια μακρινά και ξένα, με πόρνες και τρικυμίες, με ναυτικούς που τους καταπίνει η θάλασσα, με πούσι και μαλάρια σε πασατζέρικα και φορτηγά. Εξίσου προσεγμένα και ολοζώντανα καταγράφονται οι συνήθειες των ναυτικών με ορολογίες και περιγραφές που δίνονται υπέροχα και σωστά, χαρίζοντας ακόμη μεγαλύτερη αληθοφάνεια στα δρώμενα και τεκμηριώνοντας περαιτέρω τα ψυχογραφήματα των ηρώων. Ο δε πόλεμος που ξεσπάει στο τέλος και χειροτερεύει την ήδη απογοητευμένη και παγιδευμένη ζωή των ηρώων δίνει την ευκαιρία στη συγγραφέα να περιγράψει λιτά και ταυτόχρονα δυνατά τις συνθήκες που επικρατούν στις μικρές κοινωνίες, με την αγωνία του τι θα φέρει η επαύριο και αν θα γυρίσει ο άνθρωπος που αποχαιρέτησαν με βουρκωμένα μάτια («το μπριγκαντίνι αργά ερχόταν να παραλάβει κορμιά για τον πόλεμο», σελ. 308).

Η αφήγηση είναι κυρίως τριτοπρόσωπη, με τη Ρομίνα να παρεμβάλλεται σε πρώτο πρόσωπο για να προχωράει την πλοκή λίγο παρακάτω, ζωντανεύοντας την εξιστόρηση και δίνοντας νέες οπτικές γωνίες στα γεγονότα. Έχουμε ιδιώματα με ανακατεμένες ελληνικές και ιταλικές λέξεις και προσεγμένο ναυτικό λεξιλόγιο. Η πλοκή εξελίσσεται κλιμακωτά και σταδιακά, γίνεται πολυδιάστατη, αλλάζει τους ήρωες, τους φέρνει αντιμέτωπους με λάθη, αμαρτήματα, αδικίες. Το ύφος είναι εξαίρετο, με ήπιες αλλά και δυνατές εικόνες, όπως αυτή της χαροκαμένης μάνας που σκάβει τη γη και τρίβει το χώμα πάνω της, λες και ξέθαβε τα παιδιά της και τ’ ακουμπούσε πάνω της για να τα νιώσει! Η συγγραφέας κεντάει στις ψυχογραφίες των χαρακτήρων της και στην ατμόσφαιρα των τόπων που τους περιβάλλει.

Το νέο μυθιστόρημα της Πέμης Γκανά είναι ένας ύμνος «για τους ανθρώπους που τους έχει καταπιεί η λήθη, που δεν έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους στην Ιστορία», όπως εξομολογήθηκε σε συνέντευξή της η ίδια η συγγραφέας. Ολοκληρωμένοι χαρακτήρες, διαρκείς ανατροπές, μυστηριώδεις φόνοι, η αέναη πάλη του κακού με το καλό με τη βοήθεια των δαιμόνων και των αγγέλων, αμαρτίες και λάθη, όλα συμβαίνουν στον βράχο που λέγεται Καπράγια. Προσεγμένοι διάλογοι, φροντισμένα ιδιώματα, απανωτές αλλαγές και εκπλήξεις, ολοκληρωμένοι χαρακτήρες, δράση και αντίδραση συγκροτούν ένα διαφορετικό και καλογραμμένο μυθιστόρημα.

https://www.thematofylakes.gr/kapragia/