Με αυτές και άλλες τόσες σκέψεις στο μυαλό της, η Ισμήνη σήκωσε το χέρι της και με μια ανάλαφρη κίνηση εκσφενδόνισε το κινητό της τηλέφωνο στα κύματα ακούγοντας ένα απαλό πλαφ. Ο ήχος κατάφερε να μαλακώσει λίγο τα χαρακτηριστικά του προσώπου της που ήταν πολύ σφιγμένα από ώρα. Αισθάνθηκε μια παιδιάστικη χαρά, χαιρεκακία σχεδόν, και χαμογέλασε μόνη της.

Ο πίνακας δεν είχε ακόμη προλάβει να στεγνώσει, ούτε είχε κάνει κάποιες διορθώσεις. Πήρε το πλατύ πινέλο, το βούτηξε στο κόκκινο και πιτσίλισε τον πίνακα. Το κόκκινο ήταν έντονο και έφτιαξε μία διαγώνιο γραμμή από κόκκινες πιτσιλιές, σαν αίμα. Δυο τρεις που ήταν πιο γεμάτες άρχισαν να δακρύζουν και έσταξαν στο πάτωμα. Τώρα ο πίνακας ήταν έτοιμος.

Ο θυμός της είχε εξανεμιστεί και μια γλυκιά κούραση την είχε καταλάβει.

Αυτή η εικόνα του τόσο ανέγγιχτου και τακτοποιημένου κρεβατιού ήταν η απαρχή της μεγάλης αναστάτωσης της ζωής της. Εκεί, εντελώς απρόσμενα είχε έρθει ο από μηχανής θεός και αντί να της βρει μια λύση και να τη βοηθήσει στην απόφασή της για το μέλλον της σχέσης της, ήρθε ύπουλα και σιωπηλά να λύσει το πρόβλημα δια της απαλοιφής του.

Η Ισμήνη, μια Ισμήνη διαφορετική από αυτήν της μυθολογίας, πιο γήινη και πιο εύθραυστη με τη μοίρα της να της χαμογελά πονηρά καθώς όταν οι άνθρωποι κάνουμε σχέδια ο Θεός (καμιά φορά) γελάει.