Την άνοιξη του 1991 ο Λευτέρης Βογιατζής μου ζήτησε να συνεργαστώ στην Αντιγόνη του Σοφοκλή, που σκόπευε να ανεβάσει. [...] Η πρόσκληση βέβαια του Βογιατζή περιέκλειε και μια πρόκληση: έπρεπε να περάσω τη μοναχική μου αυτοελεγχόμενη τέχνη μέσα από τη σήτα μιας συλλογικότερης έκφρασης, που είναι το θέατρο, και μάλιστα δίχως αβαρίες. [...] ...αυτό που ακολουθεί είναι η έκδοση ενός "ημερολογίου" της επεξεργασίας των διαφόρων εκδοχών του σκηνικού και της συνεργασίας με τον σκηνοθέτη. Τα "περί την απεργασίαν των όψεων" που λέει ο Αριστοτέλης. [...] Προσπάθησα λοιπόν να μην κάνω ένα σκηνικό για το έργο, αλλά ένα χώρο με γενικές αναφορές (αρχαιότης-συνέχεια, λαμπρότης-φθορά, εσωτερικό-υπαίθριο, χθόνιο-επίγειο κλπ.), αλλά πάντως αυθύπαρκτο. [...] Στο τεύχος αυτό των σημειώσεων έχουν παρεμβληθεί φωτογραφίες από ζωγραφικές ή τρισδιάστατες μακέτες που αποτέλεσαν τα κατά καιρούς κρυσταλλώματα των σκέψεων και σημειώσεων. [...] Θεώρησα σκόπιμη αυτή την έκδοση γιατί πιστεύω ότι τα "σημάδια" της πορείας που οδηγούν σε κάποιο τελικό αποτέλεσμα, συχνά είναι εξίσου ενδιαφέροντα με τις τελικές επιλογές που υπαγορεύονται από ποικίλες αναγκαιότητες. Βέβαια κάθε έργο τέχνης περιέχει μια τέτοια διαδικασία, η οποία σωστό είναι τις περισσότερες φορές να μένει στο σκοτάδι. Το πνεύμα της εποχής, που έχει αναγάγει την οποιαδήποτε ιδέα ή ιδεούλα σε αυτόνομο έργο τέχνης, ίσως δικαιολογεί αυτό το διάβημα. [...].

(από το προλογικό σημείωμα του Αλέκου Λεβίδη)

Η έκδοση περιλαμβάνει επίσης το άρθρο που δημοσίευσε για την παράσταση ο θεατρολόγος Georges Banu στο γαλλικό περιοδικό Art Press (Ιανουάριος 1993) καθώς και τη μετάφρασή του στα ελληνικά (περ. Αντί, Ιανουάριος 1993), αποσπάσματα από τον Τύπο σχετικά με την παράσταση και το σκηνικό και φωτογραφίες της παράστασης, που δόθηκε στο τέλη της άνοιξης 1992 στο Θέατρο της οδού Κυκλάδων.