Βρέθηκα στη θάλασσα με ένα σωσίβιο δεμένο γύρω μου. Ο αέρας, η βροχή, οι δαίμονες, στοιχειά άγνωστα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ό, τι είχα ακούσει ήτανε λίγο μπροστά σ’ αυτό που ζούσα. Άπλωνα τα χέρια μου να κολυμπήσω και βρισκόμουνα πάνω σ’ ένα θεόρατο κύμα, που μ’ έφτανε μέχρι τον πάτο της θάλασσας κτυπώντας με σαν χταπόδι. Δεν υπήρχε ορατότητα, μόνο τα στοιχειά ένιωθα, που με άρπαζαν από το σημείο που βρισκόμουν και με πετούσαν αλλού. Πεθαίνω, αυτό ήταν, σκέφτηκα. Μέσα μου ένα τρομακτικό κενό. Τότε άκουσα τη φωνή του Βασίλη. Βοήθειααα. Καθώς ήμουνα στην κορφή του τεράστιου κύματος που ετοιμαζότανε να με κτυπήσει κάτω ξανά, τον είδα δίπλα μου. Τα μάτια του… Θεέ μου, μόνο αυτά φώναζαν βοήθεια. Άπλωσα το χέρι μου. Του φώναξα. Κράτα γερά. Κράτα Βασίλη, είμαστε ΄Ελληνες.