Τι εννοείς και πολύ ασήμι; γρύλισε ο δίμετρος. Τα βικτορίνια είναι χρυσαφένια.
Και ποιος νοιάζεται πια για ψίχουλα, του αντιγύρισε θρασύτατα το θρακιώτικο ψαχτήρι.
Δηλαδή, παρενέβη, δίκην πυροσβέστη, ο προφέσορας, κι αν καλά κατάλαβα, εδώ δε μιλάμε πλέον για τις λίρες του αντάρτη, αλλά...
Μυκηναϊκό τάφο... θολωτό και ασύλητο! του διευκρίνισε όλος καμάρι ο Θρακιώτης.
Άκου! βρυχήθηκε ξανά ο δίμετρος. Έδειξε με το κεφάλι του τον προφέσορα. Αυτός κι εγώ, δεν κατεβαίνουμε κει κάτω. Τούτη η λοφοπλαγιά είναι στοιχειωμένη και δεν ενοχλούμε τον ύπνο των πνευμάτων. Τελεία και παύλα!
Πρόβλημά σας, τον έκοψε με απρόσμενο θάρρος ο Θρακιώτης. Εμείς οι τρεις προχωράμε! Ασύλληπτα πλούτη μας περιμένουν και δεν μένει παρά να απλώσουμε πάνω τους τα χέρια μας.
Τα άπλωσαν! Δεύτερο στη σειρά λάθος...