[...] Πολλές μέρες κράτησε η θολούρα στην κοιλάδα κι όταν κάποτε διαλύθηκε, εμφανίστηκε ξανά η πόλη, πνιγηρή και νοτισμένη λες κι έβρεχε κάθε μέρα. Ανύπαρκτη σχεδόν η κίνηση κι όποιος εμφανιζόταν στους δρόμους έμοιαζε να κινείται σαν υπνωτισμένος. Μόνο οι αρχές ήταν κάπως νηφάλιες, αφού μόλις υποψιάστηκαν τον κίνδυνο της λευκής θολούρας προνόησαν και φόρεσαν σκάφανδρα ή μάσκες. Οι δυνάμεις επιβολής και καταστολής ήταν ακμαιότατες, το ίδιο και οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας. Μόνο ο δύστυχος Αριστείδης παράπαιε όπως όλοι οι απλοί πολίτες, αφού κανείς δεν φρόντισε να τον εφοδιάσει με μάσκα. Όταν κάποιος είναι Δίκαιος από γεννησιμιού του δεν έχει ανάγκη από μάσκες και σκάφανδρα? σώζεται σαν από θαύμα! [...]

[...] Επικρατούσε πανδαιμόνιο κι όλα έδειχναν να ’ναι εκτός ελέγχου, μέχρι που ακούστηκε μια δυνατή κραυγή που ξέσχισε τον αέρα. Η μάντισσα πεσμένη καταγής πάσχιζε να συγκρατήσει με τις παλάμες το πιθάρι της κλειστό, γιατί από το ξάφνιασμα της χαμηλής πτήσης των πτηνών τής ξέφυγε κι έπεσε καταγής. Ραγισμένο σε πολλά σημεία έδειχνε έτοιμο ν’ ανοίξει και ν’ αδειάσει το περιεχόμενό του. Μια από τις αρτίστες δίχως δεύτερη σκέψη έτρεξε με φούρια κι έριξε πάνω στη μάντισσα το κατακόκκινο σάλι της, καλύπτοντας κι αυτήν και το πιθάρι.

Ανάθεμά μας αν σπάσει το σκεύος της Πανδώρας! είπε κοιτώντας με ένταση μια προς το πλήθος και μια προς τον ουρανό. Έπειτα, λες κι ήξερε τι πρέπει να κάνει βοήθησε την Πανδώρα να σηκωθεί και την οδήγησε, έτσι όπως ήταν κουκουλωμένη, στην ασφάλεια της τέντας του τσίρκου. [...]