Κάλυψε σε αρκετό βαθμό τις προσδοκίες που είχα από τον ντόρο που είχε δημιουργήσει στις βιβλιοφιλικές σελίδες. Θα του έδινα πέντε αστέρια αν δεν ήταν γραμμένο στη ρουμελιώτικη ντοπιολαλιά. Αυτό ενδεχομένως να ενισχύει τον λαογραφικό χαρακτήρα του βιβλίου... Κατά την γνώμη μου όμως, θα μπορούσε να παραλειφθεί, μιας και δεν προσθέτουν κάποια επιπλέον λογοτεχνική αξία στις ήδη ενδιαφέρουσες ιστορίες.

Ένα από τα καλά τούτου του βιβλίου είναι ότι μου θύμισε την προγιαγιά μου, σα να με έβαλε στην αγκαλιά της και σα να την άκουγα να μου λέει κάποιες ιστορίες. Όχι στα αρβανίτικα, κάτω από το αυλάκι η προγιαγιά, και ναι έχω ακούσει εγώ τρομαχτικές ιστορίες για στοιχειά σε ρέματα και σε γεφύρια.Απλά εδώ το αίμα ρέει άφθονο, η απόλυτη εκδίκηση και θυσία αίματος και γιατί όχι άλλωστε, για ένα κούτελο ζούσανε!!!! (Ευτυχώς που δεν σφαζόμαστε πια γιατί το δικό μου είναι πολύ μεγάλο!!). Αν έχεις μπέσα διάβασε το, ειδάλλως κάνε πέρα!!Πόλεμος συναισθημάτων, ενοχές, ντροπή, λύπη, στοργή, θυμός, οργή, ικανοποίηση, όλα σε σφαλιαρίζουν και εσύ τα δέχεσαι έρμαιο της ροής!Η απόλυτη ρεαλιστική γραφή για έναν αγώνα επιβίωσης που δε ξέρεις που θα σε πάει.«….Αλλά μπήκε στη μέση ο θείος του κι είπε, είχαμε ένα σκατό στη μια μεριά, κι έκανε έτσι με το χέρι σα να το σκουπίζει πρώτα στο’να μάγουλο κι ύστερα στ’άλλο, θα’χουμε και στην άλλη; Σα να’θελε να του πει δηλαδής, βάλαμε μια ντροπή που βγήκες στο κλαρί, θα βάλουμε κι άλλη που θα παραδοθείς;…..»Θα διαβάσετε τη Παραλογή, μοιρολόι το λέω εγώ, μοιρολόι άκουσα στα αυτιά μου και ας διάβαζα μονάχη.«….Αυτά που αηδιάζει ο κόσμος δεν τον πειράζει να γίνονται, αρκεί να μην τα βλέπει και να τα κάνει άλλος. Να μπορούνε να βγούνε σενιαρισμένοι αλαμπρατσέτα με τις κυράδες τους και να μη βρωμάνε, να πιάνουνε τα μαχαιροπίρουνα με χέρια που δεν είναι πρησμένα από το αίμα και να κόβουνε τη μπριζόλα χωρίς να λερωθούνε. Αυτό πάει να πει να είσαι σιβιλάιζντ. Να πατάς στα σκατά με αψηλό τακούνι…»..από το Νόκερ«Έκαμα κι είδα πράματα και κατάλαβα ότι οι χειρότεροι δαιμόνιοι είναι οι αθρώποι»...κλείνω με αυτό και με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα μπορέσουμε να διαφωνήσουμε μαζί του, ψεύτη όχι δε γίνεται να τον βγάλουμε, να αλλάξουμε ρότα ρε αδερφέ..Σύνοψη από το οπισθόφυλλο«Γιατί καθαρός δεν είν’ κανένας, μοναχά ο άπραγος».«Γκιακ» θα πει αίμα, δεσμός συγγένειας, φόνος για λόγους εκδίκησης, φυλή. Οι ήρωες στα διηγήματα του Παπαμάρκου, στρατιώτες που πολέμησαν στα άγρια πεδία των μαχών στη Μικρά Ασία, επιστρέφουν οριστικά αλλαγμένοι στον τόπο τους στη Λοκρίδα. Καθορισμένοι από ό,τι οφείλουν να κάνουν για την τιμή της κοινότητας, σύμφωνα με τον βαρύ νόμο του αίματος στο αυστηρό εθιμικό δίκαιο της κλειστής κοινωνίας τους, γίνονται θύτες και είναι ταυτοχρόνως θύματα. Αποσιωπημένα εγκλήματα και τραύματα, καταστροφή και αφανισμός, βιασμοί και δολοφονίες, στοιχειά και δαίμονες, ηθικές δοκιμασίες – ιστορίες ανομολόγητων πράξεων, στην προφορική γλώσσα του ρουμελιώτικου ιδιώματος, που εντέλει οδηγούν, έστω βίαια, τους ήρωες σε σύγκρουση με την κοινότητά τους και στην αναθεώρηση της ταυτότητάς τους.«Ένας λόγος αδιαμεσολάβητος, βαθύτατα λαϊκός, δημώδης, κοντά στην αρβανίτικη προφορική παράδοση, που συχνά ακούγεται σαν κατακερματισμένος δεκαπεντασύλλαβος, σαν αναθρώσκων από τα έγκατα του δεκαπεντασύλλαβου, διαπερασμένος από το πνεύμα της ιστορίας, των παραμυθιών, των μύθων και των θρύλων και, κυρίως, ένας λόγος εξαγνιστικός, καθαρτήριος και λυτρωτικός των όσων ιστορούν τα του βίου τους...» Κώστας Παπαγεωργίου, Η Αυγή