Εξαιρετικό αστυνομικό μυθιστόρημα που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον

Μαίρη Μαργαρίτη-Η φωλιά του γλάρου-εκδόσεις «Παράξενες Μέρες

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

“Γρατζουνάω την κιθάρα σε μια ακρογιαλιά

ένας γλάρος που πετάει με κοιτάζει από ψηλά

κάποια πουλιά τραγουδούν για λευτεριά

κάποια φεύγουν και πετούν ψηλά” (σ. 68)

Παρέλαβα πριν λίγες μέρες το πρωτόλειο αστυνομικό μυθιστόρημα της Μαίρης Μαργαρίτη από τις εκδόσεις «Παράξενες μέρες», 178 σελίδων και μου κίνησε την περιέργεια ο τίτλος, το εξώφυλλο αλλά περισσότερο ότι μυρίζει Αιγαίο πέλαγος. Δεν περίμενα όμως ότι θα βρω το αγαπημένο μου τραγούδι των Locomondo «Ο γλάρος» μέσα στις σελίδες του. Το έβαλα λοιπόν να το ακούω πολλές φορές όσο οι σελίδες κυλούσαν και μου έκανε πολύ ευχάριστη συντροφιά αλλά συγχρόνως μου ανέβαζε την αδρεναλίνη. Αν και είναι το πρώτο της βιβλίο, διαπίστωσα πως έχει την δεξιοτεχνία να χτίζει χαρακτήρες και να τους δίνει τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα κερδίσουν τον αναγνώστη. Πολλοί ήρωες μπλέκονται μέσα σε τούτο το βιβλίο και χάρηκα που μας τους απέδωσε τόσο όσο, χωρίς να ξεφύγει από τον στόχο της και να μας κουράσει. Ο τόπος που εκτυλίσσεται είναι η Μυτιλήνη, ο γενέθλιος τόπος της. Χρονολογία 2017. Γνωρίζουμε τον αστυνόμο Στέλιο Μπεργάκη που καλείται να εξιχνιάσει το μυστήριο της δολοφονίας της όμορφης ναυαγοσώστριας Θάλειας Δήμου στην Πλαζ Τσαμάκια. Και μετά από δυο εικοσιτετράωρα, καλείται να ξεδιαλύνει τη δολοφονία εν ψυχρώ της Αγγλίδας κοινωνιολόγου Τζέιν Μάρκ, που δούλευε ως εθελόντρια- ερευνήτρια σε ανθρωπιστική ΜΚΟ που εργαζόταν στο hot spot της Μόριας που έπεσε νεκρή με μια σφαίρα στο κεφάλι. Αυτές οι δυο δολοφονίες ταράζουν την καλοκαιρινή ηρεμία του νησιού προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις στην τοπική κοινωνία. Δύσκολες υποθέσεις για ένα αστυνομικό τμήμα ενός νησιού και καλούνται ενισχύσεις από τα κεντρικά της Αθήνας. Αφού οι τοπικοί παράγοντες όπως δήμαρχοι και βουλευτές ζητούν άμεσα τη λύση για να μην υπάρχουν επιπτώσεις στον τουρισμό του νησιού Μας δείχνει πως η κοινωνία μοιράζεται στα δυο, υπέρ και κατά του προσφυγικού προβλήματος. Και γι αυτό ευθύνεται ο Βαρελάς ο οποίος με τα εμπρηστικά άρθρα του ανάβει τα φυτίλια στον δοκιμαζόμενο λαό της Μυτιλήνης όλα αυτά τα χρόνια που υπάρχει το hot spot στο νησί και ο Μπεγράκης τον βρίσκει συνεχώς εμπόδιο μπροστά του στην διαλεύκανση των δολοφονιών. Μόνο που κατ’ εμέ δεν φταίνε οι πρόσφυγες αλλά οι πολιτικές επιλογές της Ευρώπης που τους κρατούν εγκλωβισμένους στη χώρα μας. Καυτηριάζει λοιπόν πολύ όμορφα τα ΜΜΕ που ανάβει φωτιά στους πολίτες. Η υπόθεση των δολοφονιών ξεπερνά τα όρια του νησιού και καλούνται ενισχύσεις από την πρωτεύουσα για να βοηθήσουν στις ανακρίσεις και να εξιχνιαστούν οι φόνοι. Η αστυνόμος Όλγα Κουρτέλη και ο Αλέκος Αλεξανδράκης βοηθούν πάρα πολύ στις έρευνες αφού ψάχνοντας, ανοίγονται κι άλλοι μυστήριοι δρόμοι που ψάχνουν τη λύση τους. Εκτός όμως από τη δράση και το κυνηγητό έχουμε και τον έρωτα του Μπεγράκη και της Κουρτέλη που ξεθάβεται από τη ναφθαλίνη και αναζωπυρώνεται δίνοντας ένα όμορφο διάλειμμα στα φορτισμένα ήδη συναισθήματα του αναγνώστη. Η Μυτιλήνη, τα χρώματα της, τα τοπία της ταξιδεύουν νοερά τον αναγνώστη ώστε να τον οδηγήσουν στα περπατήματα της Σαπφούς. Ένα όπλο γεμάτο αποτυπώματα όμως περιπλέκουν ακόμη πιο πολύ τα πράγματα κι ο έρωτας αφήνεται στο περιθώριο χωρίς να χάσει όμως τη μαγεία του. Αφημένο κάπου ανάμεσα στις σκηνές και παραπήγματα, ανάμεσα σε μπουγάδες και συσσίτια, το επίκεντρο των ερευνών γίνεται αυτόματα το camp και ένας μετανάστης ο βασικός ύποπτος για τους φόνους. Μήπως είναι ψέματα πως για οτιδήποτε κακό γίνεται ύποπτοι είναι οι μετανάστες και ποτέ οι Έλληνες; Οι συνεργάτες του Μπεγράκη στο νησί αλλά και η ομάδα της Αθήνας κάνουν συνεχώς συσκέψεις αφού καθημερινά νέα περιπλέκουν τις καταθέσεις Προσωπικές διαφωνίες μεταξύ των θυμάτων και του οικογενειακού ή φιλικού τους περιβάλλοντος εξετάζονται συνεχώς, αποπροσανατολίζουν την πορεία της έρευνας σε παράλληλους δρόμους. Διακίνηση ναρκωτικών, ξεκαθάρισμα λογαριασμών και κατασκοπεία. Άλλωστε σ’ ένα αστυνομικό μυθιστόρημα μπορείς να βρεις τα πάντα. Όπως άλλωστε και στην πραγματική ζωή. Ποτέ δεν ξέρεις που θα καταλήξει μια υπόθεση. Δε θα μπορούσα να φανταστώ τον ρόλο της Μανώλιας Δήμου, του άντρα της, της Ντάρια, του Λάκη-Τάκη, του Αλεξίου και της Πάρκερ. Η συγγραφέας φαίνεται πως κατέχει την τέχνη, που αν και πρωτόλειο το απόλαυσα. Όσο απορούσα πως μπλέχτηκε στην αστυνομική αυτή υπόθεση το τραγούδι των Locomondo, το ανατρεπτικό τέλος του με αποζημίωσε. Ποιος είναι τελικά ο «Γλάρος» και ποιο είναι το τέλος του ή η αρχή του θα το βρείτε στο όμορφο αυτό βιβλίο. Δεν αποκαλύπτω περισσότερα για να προκαλέσω κι εσείς να το διαβάσετε. Όταν στο τέλος διάβασα στο βιογραφικό της σημείωμα πως βραβεύτηκε με το Α’ βραβείο Αστυνομικής Λογοτεχνίας από τις εκδόσεις Άπαρσις κατάλαβα πως άξιζε τον κόπο να εκδώσει το βιβλίο και να κάνει μια νέα αρχή στο είδος της Αστυνομικής λογοτεχνίας. Να πάρει τη σκυτάλη από τη νέα γενιά του είδους, την Ευτυχία Γιαννάκη, την Έλενα Χουσνή, τον Αντώνη Γκόλτσιο, τη Χρύσα Σπυροπούλου και να χαράξει τον δικό της δρόμο. Αναμένω με χαρά το επόμενο και της εύχομαι να είναι καλοτάξιδο.

Διάβασα προσφάτως το αστυνομικό μυθιστόρημα "Η φωλια του γλαρου". Το θεωρώ αξιόλογο δείγμα γραφής από Ελληνίδα συγγραφέα αστυνομικού και μάλιστα πρωτοεμφανιζόμενη. Παρότι μέτριο σε έκταση, κατάφερε να αναπτύξει την πλοκή με τρόπο που κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον, δεν κάνει κοιλιά, δεν περιέχει αδικαιολόγητες ενέργειες των ηρώων ούτε απο μηχανής θεούς, δεν θέλει να εντυπωσιάσει με τεχνάσματα, δεν αποπροσανατολίζει με προσωπικές ιστορίες των αστυνόμων, δεν σε μπουκώνει με πληροφορίες λίγο πριν το τέλος. Απλό, ισορροπημένο και δυνατό!