Η σύλληψη της συλλογής αυτής μοιάζει απλή και πράγματι ίσως είναι: η καταγραφή 92 καλοκαιρινών μας στιγμών, μία για κάθε μέρα της θερινής εποχής ή πιο σωστά αυτό που καταχρηστικά ορίζουμε ως θερινή εποχή -από 1η Ιουνίου έως 31η Αυγούστου- και η απαθανάτισή τους σε ένα ενιαίο, εικαστικό ημερολόγιο.

Η επιλογή του καλοκαιριού όμως ως εποχή δεν είναι τυχαία. Όπως υπαινίσσεται και ο τίτλος της συλλογής: Καιρός χαϊκού/δεκαεφτά συλλαβές/φτάνει, σιέστα, η θερινή περίοδος έμοιαζε η πλέον πρόσφορη για την τελείωση αυτής της σύλληψης. Γιατί όσο η εποχή του καλοκαιριού, είναι μια περίοδος έμφορτη εικόνων, αισθήσεων, βιωμάτων και ιδεών, άλλο τόσο είναι και μια περίοδος που εμφορείται από αδράνεια, διακοπή και ραστώνη. Οι ιδέες γρήγορα συλλαμβάνονται, εξίσου γρήγορα όμως εξαχνώνονται. Μόνο η σκιαγράφησή τους είναι δυνατή. Μόνο η φευγαλέα καταγραφή τους είναι εφικτή σ’ ένα ποίημα που διαβάζεται απνευστί ή σ’ ένα σκαρίφημα που γίνεται στο πόδι.

Έτσι, χρησιμοποιώντας δύο ελλειπτικά μέσα, την ιαπωνική ποιητική φόρμα χαϊκού και το αφηρημένο σκίτσο, αφορμόμαστε από κοινό θέμα για να αφηγηθούμε τις δικές μας καλοκαιρινές ιστορίες, συμπυκνώνοντας σε λίγες γραμμές και συλλαβές, προσωπικές ρουτίνες, συλλογικά βιώματα, εφήμερες εικόνες κι ερωτικά σπαράγματα.