Ο Αγριότοπος είναι το πρώτο βιβλίο του John Killian που διάβασα και ομολογώ ότι ήταν μία τεράστια έκπληξη ο συγγραφέας για μένα. Η μικρή έρευνα που έκανα μου αποκάλυψε ότι παρά το ξενικό όνομά του είναι κάποιος, λέει, Έλληνας συγγραφέας, πολύ γνωστός, που γράφει βιβλία θρίλερ με ψευδώνυμο. Γιατί άραγε; Μυστήριο πυκνό καλύπτει την ταυτότητά του… Δεν μπορώ να πω, κάτι τέτοιες ιστορίες με τσιγκλίζουν πολύ και μου τραβούν το ενδιαφέρον ακόμα περισσότερο. Έχουμε, λέτε, μια ελληνική εκδοχή της Elena Ferrante; Θα δείξει! Διαβάζοντας τον Αγριότοπο προσπαθούσα να βρω κοινές συγγραφικές νόρμες με άλλους Έλληνες συγγραφείς που είχα διαβάσει. Να εδώ, αυτό το σημείο, θα μπορούσε να το έχει γράψει ο τάδε. Ή μήπως όχι;

Ο Ντέμιαν Τζόουνς είναι ένας πολύ γνωστός συγγραφέας θρίλερ με ζόμπι… Θέλοντας να αλλάξει παραστάσεις, αποφασίζει να συμμετάσχει σε μία πεζοπορία που γίνεται σε μία από τις πιο δύσκολες διαδρομές του κόσμου. Ο Αγριότοπος είναι ένα μονοπάτι 100 μιλίων στα Απαλάχια Όρη του Μέιν των Ηνωμένων Πολιτειών. Για τον Ντέμιαν που θέλει ένα διάλειμμα από τη ζωή του και αναζητά καινούργια έμπνευση για τις νέες τους συγγραφικές απόπειρες, μοιάζει ιδανική η συγκυρία. Η ομάδα, που μαζί του θα επιχειρήσει το πέρασμα, αποτελείται από άλλους επτά πεζοπόρους. Αντιπροσωπεύουν μια ποικιλία χαρακτήρων που ο καθένας για τους δικούς του λόγους επέλεξε να κάνει τη δύσκολη διαδρομή. Όλοι τους είναι ενημερωμένοι για τις δυσχέρειες που κρύβει και είναι ανάλογα προετοιμασμένοι για δύσβατα μονοπάτια, για ανυπέρβλητα φυσικά εμπόδια αλλά και για τη μαγευτική φύση που θα γνωρίσουν. Θα είναι μια πρωτοφανής εμπειρία… Ή μήπως περιπέτεια;

Μέχρι αυτό το σημείο, θα έλεγε κανείς ότι η ιστορία ρέει νορμάλ όπως τα ρυάκια της Διαδρομής των 100 μιλίων, του Αγριότοπου. Η φύση που περιγράφεται αναλυτικά, μαρτυρά μια μεγάλη έρευνα από την πλευρά του συγγραφέα. Τόσο ζωντανή, που μπορείς να δεις κομμάτια της μπροστά σου, φίλε αναγνώστη, και να τα θαυμάσεις. Η παρέα ξεκινά χαρούμενη: λουλουδάκια ανθίζουν, πουλάκια τιτιβίζουν… Αν και προοικονομείται στο μυθιστόρημα ότι η ηρεμία αυτή δεν θα κρατήσει πολύ, πέφτεις στην παγίδα σαν πρωτάρης! Βήμα με το βήμα, ο συγγραφέας δομεί μια ατμόσφαιρα που σιγά σιγά βαραίνει. Η ευχάριστη εκδρομή σύντομα θα γίνει ένας εφιάλτης. Δεν θα σας αποκαλύψω τι θα συμβεί αλλά θα σας πω το εξής: τα πουλάκια στα βάθη του Αγριότοπου ΔΕΝ τιτιβίζουν…

Το θρίλερ που μας εμπιστεύεται ο μυστηριώδης John Killian είναι ένα δυνατό page turner. Η ασταμάτητη αγωνία για το τι θα γίνει παρακάτω, σε συνδυασμό με μία πανέξυπνη χειραγώγηση των στοιχείων που θα οδηγήσουν στο τέλος της περιπέτειας μπορεί να σε κρατήσει ξάγρυπνο, φίλε αναγνώστη. Εμένα με κράτησε. Περπάτησα αρχικά με χαρά την Διαδρομή και με την αδρεναλίνη μου να αγγίζει το κόκκινο έφτασα να τρέχω με φρενήρεις ρυθμούς ανάμεσα στα δέντρα για να γλυτώσω στο τέλος. Στα υπέρ του βιβλίου το συγκλονιστικό φινάλε, που τίποτα δεν το μαρτυρούσε κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης. Αξιόλογη δουλειά. John Killian, μπράβο σου! Πολύ καλό και συναρπαστικό! Περιμένουμε και ανάλογη συνέχεια!

https://vivliografika.blogspot.com/2020/09/Agriotopos-JohnKillian-MariannaFlessa.html

Ο Ντέμιαν Τζόουνς φτάνει στο Μόνσον, όπου για δέκα μέρες θα ζήσει μια συναρπαστική εμπειρία: θα διασχίσει μαζί με άλλους τον Αγριότοπο των Εκατό Μιλίων, το Μονοπάτι των Απαλαχίων στο Μέιν, «μία από τις πιο γνωστές, πιο γοητευτικές, πιο δύσκολες και πιο επίπονες διαδρομές για όσους αγαπούν την ορεινή πεζοπορία» (σελ. 29). Κανείς όμως δεν ξέρει πως αυτή η διαδρομή θα τους φέρει όλους αντιμέτωπους με τη σκοτεινή πλευρά της φύσης αλλά κυρίως θα τους οδηγήσει στα άκρα.

Ο «Αγριότοπος» είναι μια ανατριχιαστική αναγνωστική εμπειρία από την πρώτη μέχρι κυριολεκτικά την τελευταία σελίδα. Μάλιστα, αυτή η ανατριχίλα αλλάζει πηγές προέλευσης, με αποτέλεσμα να μην ξέρεις τι σε περιμένει στο επόμενο κεφάλαιο και φυσικά ούτε στο τέλος, όπου τα πάντα ανατρέπονται! Αρχικά, ένιωθα πως κάτι θα συμβεί κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας (η αναφορά στις ταινίες με θέμα τέτοιες εκδρομές το πρώτο βράδυ των συνοδοιπόρων στο μονοπάτι είναι ένας καλός προάγγελος), στη συνέχεια τα πράγματα βγαίνουν εντελώς εκτός ελέγχου και τελικά κατέληξα να διαβάζω όρθιος το υπόλοιπο βιβλίο ώστε να καταλάβω γιατί συμβαίνουν όσα διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια μου! Είναι από τα ελάχιστα βιβλία που δεν μπορώ να υπαινιχθώ κάτι ως προς την πλοκή, γιατί μέρος της μαγευτικής πένας του John Killian είναι ακριβώς αυτό, η έκπληξη! Στο γκρουπ συμμετέχουν ο δημοσιογράφος και ιδιοκτήτης ραδιοφωνικού σταθμού Τζέισον Μπράουν, το ζευγάρι Ρόμπερτ Πλίσκεν, personal trainer και Γιονγκ-Σου Παρκ, χρηματιστής, η ηθοποιός Τζουν Πάρκερ, η ψυχαναλύτρια Μάντλιν Πέιτζις και η Άμπερ, η ιδιοκτήτρια της πανσιόν στην αρχή του μονοπατιού. Προπονημένοι και σχετικά έτοιμοι, ακολουθούν κατά γράμμα τις οδηγίες προετοιμασίας και πεζοπορίας της Άμπερ, προσθέτοντας νέες λέξεις στο λεξιλόγιό μου και δείχνοντάς μου πόσο δύσκολη και σκληρή είναι μια τέτοια ιδέα.

Η περιγραφή του τόπου είναι ρεαλιστική: «Αυτά τα εκατό μίλια, ή κάπου δέκα την ημέρα, δεν ήταν ένα απλό περπάτημα στη φύση, μια ακόμη ορεινή πεζοπορία. Ήταν ένας λόγος να φτάσεις τον εαυτό σου στα όριά του, ή και να τα ξεπεράσεις. Κι αυτό όφειλες να το ξέρεις από πριν. Όφειλες να έρθεις προετοιμασμένος εδώ. Καλά και συστηματικά προπονημένος» (σελ. 32). Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση του Ντέμιαν, ενός αθλητικού τύπου που ζει ως συγγραφέας ιστοριών με ζόμπι, γράφοντας με ψευδώνυμο, βοηθάει να γνωρίσουμε από πιο κοντά τις καιρικές και ατμοσφαιρικές συνθήκες, καθώς και τα φυτά και τα ζώα του δάσους. Από τους αθώους κάστορες στις λαίμαργες αρκούδες, από τον ήλιο στη βροχή και από τα ξέφωτα στα σκοτεινά δάση καταγράφονται παραστατικά συνθήκες που ευχαρίστως θα παρακολουθούσα σ’ ένα ντοκιμαντέρ ή με τα κιάλια στο μπαλκόνι ενός άνετου, κλιματιζόμενου δωματίου σε ξενοδοχείο.

«Προχωρούσαμε για ώρα αμίλητοι, ενώ τα σύννεφα από πάνω άλλαζαν σχηματισμούς λες και παρακολουθούσαμε ένα time-lapse βίντεο στο ίντερνετ. Έτρεχαν, κυνηγούσαν το ένα το άλλο, άλλαζαν χρώμα και πύκνωναν διαρκώς, σαν να έπρεπε να ετοιμάσουν το σπίτι για μια επίσημη εκτός προγράμματος επίσκεψη. Οι σωρείτες έγιναν μελανίες και θυσανοστρώματα, βροχοφόρα νέφη που καταλάμβαναν μεγάλες εκτάσεις στον ουρανό, τρέχοντας και φουσκώνοντας βουλιμικά πάνω από κεφάλια μας, κρύβοντας τον ήλιο και πλημμυρίζοντας σταγονίδια υγρασίας την ατμόσφαιρα που αναπνέαμε» (σελ. 180). Ο συγγραφέας έχει ένα πλούσιο λεξιλόγιο, όπως αποδεικνύεται από το προηγούμενο απόσπασμα, κάτι που δίνει αληθοφάνεια και ρεαλισμό σε μια ιστορία κλιμακούμενης αγωνίας και αναπάντεχων γεγονότων.

Όσο οι ήρωες αντιμετωπίζουν τη φύση και κάποια απρόβλεπτα, φονικά εμπόδια, ο John Killian βρίσκει την ευκαιρία να τονίσει την αυτοδυναμία της φύσης και την ανικανότητα του ανθρώπου να την κουμαντάρει. Στην εποχή μας, με την οικολογική συνείδηση να είναι αδύναμη και ταυτόχρονα να απαιτείται η συνδρομή της για τη συνέχιση της επιβίωσης του φυσικού περιβάλλοντος, τέτοια μηνύματα, όχι μόνο αγάπης και σεβασμού προς αυτό αλλά και αυτογνωσίας δικής μας πως δε θα τη δαμάσουμε ποτέ, αντίθετα πρέπει να τη θαυμάζουμε και να την αφήνουμε ανενόχλητη, είναι απολύτως απαραίτητα και χρήσιμα, ώστε ν’ αγαπήσουμε λίγο περισσότερο κάτι που θεωρούμε δεδομένο ή, στα αστικά κέντρα τουλάχιστον, ανύπαρκτο. «Η φύση μπορούσε να είναι απολύτως τρομακτική και θανάσιμη και ήταν πράγματι, πολύ πιο συχνά απ’ ό,τι πίστευαν οι περισσότεροι. Πολλές φορές, μάλιστα, το απολάμβανε να είναι τόσο ακραία δολοφονική και τόσο ξένη» (σελ. 198), αυτό υποστηρίζει ο συγγραφέας, ο οποίος μάλιστα και στο δεύτερο βιβλίο ξεκινάει την ιστορία του με μια τυχαία συνάντηση άγριου ζώου στον διαπολιτειακό αυτοκινητόδρομο, αυτήν τη φορά μ’ ένα ελάφι.

Ο «Αγριότοπος» είναι ένα γρήγορο, ανατρεπτικό θρίλερ, μια περιπέτεια στην άγρια φύση όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν και τίποτα δε μένει το ίδιο από κεφάλαιο σε κεφάλαιο. Αγωνία, ένταση και οικολογικά μηνύματα είναι μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός μυθιστορήματος που με ξενύχτησε και μ’ έκανε να καρδιοχτυπώ συνέχεια από τα αλλεπάλληλα γεγονότα.