Το βιβλίο αυτό δεν ήταν προγραμματισμένο, ούτε καν αχνά σχεδιασμένο έστω και κάπου στα βάθη του μυαλού μου. Ξεφύτρωσε σχεδόν ξαφνικά, σαν ένα αγριολούλουδο, μια παπαρούνα στον ανοιξιάτικο κάμπο, για να μου δώσει μεγάλη χαρά. Στις σελίδες του περιλαμβάνονται όλα τα κείμενα τα οποία γράφτηκαν στα δεκαπέντε χρόνια γνωριμίας μας και μελέτης του έργου της Ελένης Λαδιά, από το 2005 ως σήμερα.
Μικρά αφηγήματα, μελετήματα, κριτικές, προτάσεις διδακτικής προσέγγισης της πεζογραφίας της, αλλά και κάποια ποιήματα με αφορμή βιβλία της ή αφιερωμένα σ’ εκείνην, αποτυπώνουν όχι μόνο τη σχέση μας, τον θαυμασμό και την εκτίμησή μου στο έργο της και την βαθύτατη επιρροή και έμπνευση που γεννά η διαρκής σπουδή στον πνευματικό μόχθο μιας συγγραφέως του διαμετρήματος της, αλλά και την κατάδυσή μου στο πέλαγος της συγγραφικής της δημιουργίας.
Αν από την θεολογική επιστήμη και την λογοτεχνία, τομείς στους οποίους κινείται το βιβλίο, ο αναγνώστης διαπιστώσει ότι περνώ στην τρυφερότητα, είναι γιατί η συγγραφέας, μυθολογική και παράδοξη, ως μύστις ελευσίνια, στα μάτια μου παραμένει πάντα και Φέγγουσα και Κόρη.