Πικρά φωνήεντα μέσα σε περιβόλια... η λογοτεχνία... πικρά φωνήεντα μέσα σε περιβόλια ηλιόλουστα.
Λένε ολοένα οι Πατέρες. Οι λέξεις τους κατρακυλούν από αρχαία βάραθρα· τις βλέπουμε ψηλά και ακούμε τον σβησμένο αντίλαλό τους και τότε αρχίζουμε -κάποιοι από εμάς- να σκαρφαλώνουμε. Τα αυτιά μας, με κόπο, μόλις και ξεχωρίζουν κάποιους ήχους, ώσπου να φθάσουμε στην κορυφή. Έπειτα σκύβουμε και μαζεύουμε τις λέξεις με τα χέρια μας. Μ’ αυτές τις λέξεις θα φτιάξουμε αργότερα το σπίτι, την αυλή μας, και το δέντρο μας.
Θα ’ρθει καιρός που οι Πατέρες μας, κέρινα σήμαντρα, θα βουβαθούν. Δεν θα σιωπήσουν, θα βουβαθούν. Και τότε, φέρνοντας τ’ άδεια χέρια μας στο πρόσωπο, θα κλάψουμε.
Τρία αφηγήματα που συνθέτουν μία παράδοξη ιστορία. Μία ιστορία γι’ αυτούς που βαριούνται τις ιστορίες.