Πρωτότυπο και ενδιαφέρον! Προβληματίζει για την σχέση μας με τα κοινωνικά δίκτυα και για το κατά πόσο αυτά "ελέγχουν" ή θα μπορούσαν μελλοντικά να ελέγξουν και να καθορίζουν την ζωή μας. Σύγχρονη και άμεση η γραφή του. Μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις!

Το «Ψηφιακό ΕΓΩ» του νεοεμφανιζόμενου συγγραφέα Άγι Ντούλια, είναι άλλο ένα δείγμα της δυναμικής που έχει η χώρα μας στη λογοτεχνία. Είναι πραγματικά πολύ ευχάριστο να βλέπεις νέα πρόσωπα να μπαίνουν στον στίβο της συγγραφής και τελικά να παράγουν ένα αποτέλεσμα που έχει ταυτότητα και περιεχόμενο που να είναι άξιο λόγου.

Ο Άγις Ντούλιας, εκπαιδευτικός της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, μας συστήνεται με ένα σύγχρονο μυθιστόρημα που ασχολείται με ένα θέμα που ήδη μας απασχολεί και που ενδέχεται να μας απασχολήσει ακόμα περισσότερο στο μέλλον. Αυτό δεν είναι άλλο από την παρείσφρηση του Δικτύου στις ζωές μας.

Σε ένα δυστοπικό μέλλον, στην Ελλάδα του 2046, το Δίκτυο, είναι μία εταιρεία που έχει εκτοπίσει όλα τα υπόλοιπα κοινωνικά δίκτυα και πλέον είναι εγκαταστημένο εντός του ανθρώπινου οργανισμού, μέσω της χρήσης ενός χαπιού που εγκαθιστά το απαραίτητο λογισμικό στον εγκέφαλο. Το μάτι κάθε χρήστη αποτελεί κάμερα και γίνεται αυτόματη αναγνώριση του οποιουδήποτε που θα βρεθεί στο οπτικό πεδίο του. Αυτό το καθιστά απόλυτο μέσο αναφοράς και τα πάντα βρίσκονται σε δημόσια θέα και στην διακριτική ευχέρεια του καθενός να τα ψάξει. Μέσα σε αυτήν την νέα πραγματικότητα, μία παρέα τεσσάρων ανδρών, οι τρείς από αυτούς να είναι φίλοι από μικρά παιδιά, βιώνει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα αυτών των δυνατοτήτων και εμείς γινόμαστε μάρτυρες της ζωής τους. Όμως κάπου – κάπου εμφανίζεται και κάποιος που ακόμα δεν είναι χρήστης του Δικτύου… Πως αντιμετωπίζεται από τους υπόλοιπους; Πως είναι να μην μπορεί να έχεις ηλεκτρονική ταυτότητα αναγνώρισης και να συνεχίζεις να κινείσαι στον ίδιο χώρο με τους υπόλοιπους που θεωρούν πως πράττουν το κάλλιστο εκθέτοντας τα προσωπικά τους στοιχεία; Και τι συμβαίνει αν κάποιος θέλει να το απενεργοποιήσει; Αυτά και άλλα θα προβληματίσουν τους ήρωες αλλά και τους αναγνώστες μέσα από την υπόθεση που θα ξετυλιχθεί.

Το «Ψηφιακό ΕΓΩ» είναι ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, μιας εποχής που μπορεί να μην είναι και τόσο μακρινή. Άλλωστε ήδη στα χρόνια μας η ενασχόληση μας με την προβολή της εικόνας μας στο κοινωνικά δίκτυα και η συλλογή αντιδράσεων αποδοχής του ό,τι κάνουμε ή του ό,τι γράφουμε αποτελεί ήδη μία καταναγκαστική διαδικασία για κάποιους. Όμως στην περίπτωση αυτής της υπόθεσης η κατάσταση έχει ξεπεράσει τα όρια της όποιας διακριτικότητας, με αποτέλεσμα να καταντά τρομακτική μία τέτοια προοπτική. Για άλλη μία φορά ο «Μεγάλος Αδελφός» είναι εδώ και προσπαθεί να εισβάλει και να χειραγωγήσει τις ζωές μας. Ύπουλα και μεθοδικά έτσι ώστε η πλειοψηφία να μην το καταλάβει και να το αποδεχτεί ως κάτι το φυσιολογικό και απαραίτητο για την ασφάλεια της. Θα υπάρχουν και αυτοί οι λίγοι σκεπτόμενοι που θα προσπαθήσουν να αντιταχθούν σε αυτήν την μεθόδευση. Αλλά θα είναι τόσο δυνατοί ώστε να ξεφύγουν;

Δεν σας κρύβω πως διαβάζοντας το «Ψηφιακό ΕΓΩ» μπήκα σε μία διαδικασία στοχασμού και αναψηλάφησης και της δικιάς μου καθημερινής ενασχόλησης με τα κοινωνικά δίκτυα. Μήπως τελικά χάνουμε σημαντικές ώρες από την ζωή μας χαμένοι μέσα σε μία εικονική πραγματικότητα που μας αδρανοποιεί και τελικά μας εξουσιάζει; Μήπως πρέπει να βάλουμε σαφή όρια στο τι μοιραζόμαστε με τον έξω κόσμο; Και τελικά μήπως είμαστε δέσμιοι αυτής της ψηφιακής κόπιας μας στο δίκτυο; Δύσκολα ερωτήματα με ενοχλητικές απαντήσεις, που όμως και πρέπει να γίνουν και πρέπει να απαντηθούν. Έννοιες όπως αυτές της Δημοκρατίας, της Ισονομίας, της δυνατότητας να έχουν όλοι ίσες ευκαιρίες αλλά και το δικαίωμα του να διαφυλάττουν την προσωπική τους ζωή, πραγματεύονται έμμεσα ή άμεσα στο μυθιστόρημα αυτό.

Μπορώ να πω πως για άλλη μία φορά ευχαριστήθηκα ένα καλογραμμένο βιβλίο. Αν και δεν στερείται σύγχρονων εκφράσεων στους διαλόγους που ενδεχομένως κάποιους ενοχλούν, εντούτοις έχει καλή επιμέλεια και η ροή του είναι τέτοια που να το κάνει να διαβάζεται απρόσκοπτα. Το θέμα του δε, είναι σύγχρονο και πρωτότυπο. Καταφέρνει να γίνεται τρομακτικό μόνο και μόνο σκεπτόμενος κάποιος την προοπτική που ανοίγεται μπροστά μας, όσο αφήνουμε τα δίκτυα να καταλαμβάνουν περισσότερο χώρο στη ζωή μας. Χωρίς να εντρυφεί ιδιαίτερα στους χαρακτήρες, ο συγγραφέας δημιουργεί ένα γενικό πλαίσιο για τον καθένα, ώστε ο αναγνώστης να μπορεί να τους κρατά διακριτούς στη μνήμη του. Μου άφησε πολύ καλή εντύπωση η πρώτη συγγραφική δουλειά του Άγι Ντούλια. Σίγουρα θέτει πολύ καλές βάσεις για το μέλλον και με άλλες απαιτήσεις πια θα επέλεγα να τον ξαναδιαβάσω!