Το βιβλιο αυτό παρακολουθεί την Aρχαία Eλληνική Γλωσσα και Γραμματεία ως σχολικό μάθημα, κυρίως της Mέσης Eκπαίδευσης, από την Αναγέννηση ως την καθιέρωση της κοινής νεοελληνικής γλώσσας (1976). Aπό την παρακολούθηση αυτή αναδεικνύεται μια εντυπωσιακά σταθερή πορεία του μαθήματος ως προς το περιεχόμενο, τους σκοπούς και, προπάντων, τη διδακτική αντιμετώπισή του. H σταθερότητα αυτή συνιστά ασφαλώς ιστορική υπέρβαση και έχει την αφετηρία της στη βυζαντινή παράδοση, τα χαρακτηριστικά της όμως εδραιώθηκαν στην περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας. Στο διάστημα αυτό η Eκκλησία είχε την εκπαίδευση υπό την κηδεμονία της και υποχρέωσε τη σχολική εργασία να κινηθεί μέσα στο πλαίσιο των δικών της σκοπών και αναγκών.

H παραδοσιακή εκπαιδευτική αντίληψη κατόρθωσε να επιβιώσει και μέσα στο νέο διοικητικό πλαίσιο του Ελληνικού Κράτους, οι συνθήκες λειτουργίας του οποίου εξαφάνισαν τις παλαιότερες αντιπαραθέσεις για το Γλωσσικό Ζήτημα κυρίως μεταξύ των παραδοσιακών και των λογίων που ήταν φορείς των ιδεών του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Από τις αρχές του 20ου αιώνα οι πρωτεργάτες του Εκπαιδευτικού Δημοτικισμού αγωνίστηκαν επίμονα για τη μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης και τον αναπροσανατολισμό του μαθήματος των Αρχαίων Ελληνικών.