Στον Μονοδιάστατο άνθρωπο ο Marcuse αντιτίθεται με δριμύτητα στον πλατιά διαδεδομένο τρόπο σκέψης τον οποίο ο ίδιος αντιλαμβάνεται ως μονοδιάστατο - τη μη κριτική και κομφορμιστική αποδοχή των υπαρχουσών δομών, νορμών και συμπεριφορών. Υποστηρίζει ότι τα μέλη των δυτικών κοινωνιών, καπιταλιστικών και κομμουνιστικών, πρέπει να ανακτήσουν την ατομικότητα και την προσωπική ελευθερία τους ενάντια στην καταπίεση του τεχνολογικοποιημένου κατεστημένου. Η μοναδική ελπίδα για έναν τρόπο ύπαρξης πιο ελεύθερο και πιο ευτυχισμένο έγκειται, για τον Marcuse, στην ενεργή αντίσταση των ανθρώπων στη σπατάλη, την καταστροφή και την εκμετάλλευση, που αποτελούν τον πυρήνα της προηγμένης βιομηχανικής κοινωνίας. Στον σύγχρονο κόσμο μας, που κυριαρχείται από ανεξέλεγκτο μιλιταρισμό και ευρύτατη καταπίεση, το οξύτατο κατηγορητήριο του Marcuse εναντίον της δυτικής κοινωνίας παραμένει, με τρόπο ανατριχιαστικό, εξίσου επίκαιρο στις μέρες μας όσο και όταν πρωτογράφτηκε.