Παρατάσσοντας κανείς τα ποιητικά βιβλία του Γιώργου Βέη εν σειρά, πριν ακόμη αρχίσει να τα φυλλομετρά και να καταδύεται στο λεκτικό του σύμπαν, αρχίζει να διακατέχεται από ένα αίσθημα νοσταλγικής ευφορίας. Μία χρωματική παλέτα, ακόρεστη, απλώνεται στα εξώφυλλά τους με κλιμακώσεις και αποκλιμακώσεις της έντασης, τονικές εξάρσεις και υφέσεις, που ακολουθούν το λυρικό βηματισμό του ποιητικού του λόγου και απηχούν το εύκρατο κλίμα του ποιητικού χώρου στον οποίο πρόκειται να εισέλθει ο αναγνώστης. Τα περισσότερα από αυτά, φιλοτεχνημένα από τον σημαντικότατο εικαστικό Κώστα Πανιάρα, μαζί και με το πιο πρόσφατο, από τα βιβλία του, Για ένα πιάτο χόρτα (2016), που κοσμείται από έργο της συζύγου του Κλάρας Πεκ Βέη, καταμαρτυρούν την πίστη του ποιητή ότι τα χρώματα μπορούν να μας στηρίξουν / μόνο τα χρώματα (Ισολογισμοί μανδαρίνου, Λεπτομέρειες κόσμων). Η αβίαστη χαρά που εκβάλλει από τα κόκκινα, τα κίτρινα και τα αειθαλή πράσινα στα Υστερόγραφα Γης, η γλυκιά μελαγχολία της δύσης, του Ν, όπως Νοσταλγία και οι υγροί κόσμοι από τις Λεπτομέρειες κόσμων, για να αναφέρω κάποια μόνο ενδεικτικά από αυτά, αρχίζουν να συνθέτουν το τοπίο μέσα στο οποίο κινείται ο ποιητής, ένα τοπίο του οποίου τα όρια είναι πορώδη και διαπερατά, και η έκταση απείρως διευρυνόμενη. Ίσως μοιάζει λίγο παράξενο το γεγονός ότι ξεκινώ να προσεγγίζω έναν ποιητή εμμένοντας τόσο στα εξώφυλλά του, αλλά ο ίδιος ο Βέης, από τη μέριμνα με την οποία τα επιλέγει, φαίνεται να τα θεωρεί αναπόσπαστο κομμάτι του έργου του. Τα χρήζει πρόσωπα της γραφής του. Τα εξώφυλλά του, σε αγαστή συνεργασία με τους τίτλους του κάθε φορά, έρχονται να μαγνητίσουν την αμεσότερη των αισθήσεων, την όραση, και να προλειάνουν το έδαφος για την έγερση των λοιπών αισθήσεων και των αισθημάτων προοικονομώντας την σύναψη μίας σχέσης, που προκύπτει ως έρωτας με την πρώτη ματιά.