Δημήτριος Δημηνάς-Η τελευταία εξομολόγηση-Εκδόσεις Αρμός

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

«Η αξία της ζωής θυσιάζεται ή εκχωρείται στο όνομα της επιβεβαίωσης της ανθρώπινης ελευθερίας, μιας εσωτερικής ελευθερίας αναζήτησης ακραίων ορίων μέσω μιας προσωπικής θεοδικίας». Γιάννης Πανούσης

Το 2016 είχα γράψει την πρόταση μου στο Bookia, για το πρώτο βιβλίο του κυρίου Δημηνά, συντοπίτη, δικηγόρου και πρώην επιμελητή ανηλίκων. «Αμαρτίες Γονέων… Και Τέκνων» ήταν ο τίτλος του, από τις εκδόσεις Μάτι που εκτυλίσσονταν είκοσι τρεις δραματικές Ιστορίες Παραβατικών Ανηλίκων. Μετά από τέσσερα χρόνια έρχεται από τις εκδόσεις Αρμός, το δεύτερο βιβλίο του, «Η τελευταία εξομολόγηση». Η κουζίνα του συγγραφέα, όπως συνηθίζεται να λέμε, είναι το αρχειακό του υλικό, η μνήμη από τη δουλειά του που είχε να κάνει με παραβατικότητες ανήλικων παιδιών. Όταν είδα στο εξώφυλλο του βιβλίου, την κοπέλα με το θλιμμένο πρόσωπο, σκέφτηκα, πως έχει πολλά να μου εκμυστηρευτεί Αυτή η έφηβη κουβαλά μεγάλο φορτίο στη ψυχή της χωρίς να έχει κλείσει καν την πρώτη εικοσαετία της ζωής της. Δεν είναι μυθιστόρημα αλλά το ημερολόγιο μιας δεκατετράχρονης έφηβης. Όλοι περάσαμε αυτό το σκαλοπάτι της μεταβίβασης από την παιδικότητα στην ενηλικίωση. Άλλοι σε αυστηρό οικογενειακό περιβάλλον, με τα πρέπει και το τι θα πει ο κόσμος και άλλοι πιο ελεύθερα. Η εποχή που εκτυλίσσεται αυτό το βιβλίο είναι το 1968, χρονιά δικτατορίας όπως όλα τα χρόνια που αναφέρονται στα ημερολόγια. Χρόνια που το κατηχητικό ήταν υποχρεωτικό και οι συμπεριφορές των γονιών αυταρχικές. Σ’ αυτό τον ασφυκτικό κλοιό ανάσαινε η Άννα, καθόλα χαρισματική και έξυπνη. Πρώτη στα μαθήματα, έχοντας την αποδοχή όλης της κοινωνίας. Όχι μόνο του χωριού της αλλά και όπου αλλού βρέθηκε για τις σπουδές της. Όμως, εκτός από το μυαλό είχε ωραίο σώμα και πολύ όμορφα μάτια. Κι αυτό εκμεταλλεύτηκαν όλοι όσοι τη γνώρισαν. Η καταπίεση του οικογενειακού της περιβάλλοντος την οδήγησε σε άλλα μονοπάτια που το ένα οδηγούσε στο επόμενο χωρίς τέρμα. Αν και εκπαιδευτικοί οι γονείς της, δεν είχαν την συναισθηματική προσέγγιση στην Άννα. Η περηφάνια τους όλη αρκούνταν στους τέλειους βαθμούς της, ότι έπαιρνε βραβεία και γινόταν σημαιοφόρος. Αυτό το πνίξιμο την οδήγησε να ξεπεράσει κάθε ηθικό και κοινωνικό φραγμό, καταστρέφοντας μόνη της ότι είχε χτίσει τόσα χρόνια για το μέλλον της. Ναι, ήθελε να ικανοποιεί τους γονείς της, να καμαρώνουν για εκείνη. Όλα τα έκανε για τους άλλους γιατί έτσι έπρεπε. Μα το καζάνι που έβραζε στην ψυχή της κανείς δεν φρόντισε να το σβήσει. Ούτε η ίδια αφού δεν προλάβαινε από τα διαβάσματα της. Μπορούσε; Της το επέτρεπαν;

Ο καθηγητής Εγκληματολογίας Γιάννης Πανούσης έγραψε μεταξύ άλλων στον πρόλογο του βιβλίου: «Το βιβλίο μπορεί να αποτελέσει ένα πολύτιμο οδηγό για γονείς, εκπαιδευτικούς, νομικούς, γιατρούς αλλά και για εφήβους στην αντιμετώπιση των πολυδιάστατων προβλημάτων της εφηβείας». Μέσα από τα ημερολόγια που κατέγραφε η Άννα Διαμαντή, μέσα σ’ αυτά τα τέσσερα χρόνια και εμπιστεύτηκε στον συγγραφέα δείχνοντας του εμπιστοσύνη, διαγράφεται η θυελλώδης ζωή της. Μας παρουσιάζει τα σκαμπανεβάσματα της ψυχής της από την απόλυτη ευτυχία στην τραγικότητα, παλεύοντας με τα εσώψυχα, τα θέλω της κόντρα στα πρέπει της κοινωνίας. Πάλεψε σθεναρά όταν χρειάσθηκε, νίκησε σε πολλές μάχες στον αγώνα της ζωής. Αλλά εκεί που ο ήλιος φώτιζε τη ζωή της, ένα σκοτεινό πέπλο έπεφτε και τα σκοτείνιαζε όλα. Συγκλονιστικό, πραγματικό, που σου κόβουν την ανάσα. Λυπάσαι όταν τα διαβάζεις, ζεις τον εφιάλτη της και οι αγωνίες της γίνονται κτήμα σου και οδηγός σου για τα δικά σου παιδιά. Το σεξ, τα ναρκωτικά, το αλκοόλ, η ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, τα αφροδίσια νοσήματα ήταν ο εφιάλτης της αφού δεν είχε μαζί της τους γονείς της ως στήριγμα, ως αποκούμπι. Σε κάθε βήμα της εισέπραττε το οργισμένο βλέμμα του πατέρα. Και οι φίλοι; Αφήνω σε σας να κρίνετε ποιοι της στάθηκαν πραγματικά. Εμπιστοσύνη; Δύσκολη λέξη. Τετρακόσιες περίπου σελίδες γρήγορης πλοκής αλλά και άπειρων προβληματισμών. Ο συγγραφέας στάθηκε δίπλα της παραπάνω από πατέρας, χωρίς να σκεπάζει τη σχέση τους η επαγγελματική του ιδιότητα. Μετά τον θάνατο της, με σεβασμό άνοιξε τα ημερολόγια της.

Κάθε εποχή έχει τα υπέρ και τα κατά της στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Δεν πρέπει να μένουμε προσκολλημένοι σε παιδαγωγικές που βιώσαμε εμείς αλλά να έρθουμε κοντά παιδιά μας στο σήμερα, για να τα σώσουμε. Για να μη νιώσουμε όπως βίωσαν οι γονείς της Άννας μετά την απώλεια της. Με τις ενοχές και τις τύψεις. Ποιος γονιός αλήθεια παραδέχεται ότι μεγαλώνει σωστά τα παιδιά του; Θα κλείσω με μερικούς στίχους του Χαλίλ Γκιμπράν, ευχόμενη στον κύριο Δημηνά να είναι καλοτάξιδο. Και προτείνοντας τους γονείς, τους εφήβους αλλά και τους εκπαιδευτικούς να το διαβάσουν. Για να μην υπάρξουν άλλες Άννες!

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου

είναι οι γιοι και οι κόρες

της λαχτάρας της Ζωής για Ζωή.

Δημιουργούνται μέσα από εσένα,

αλλά όχι από εσένα.

Και αν και βρίσκονται μαζί σου, δεν σου ανήκουν.

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου,

αλλά όχι τις σκέψεις σου.

Αφού ιδέες έχουν δικές τους

Μπορείς να προσπαθήσεις

να τους μοιάσεις αλλά μη γυρέψεις

να τα κάνεις σαν εσένα.

Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο

που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε στα όνειρα σου.

Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω

ούτε ακολουθεί

στο δρόμο του το χθες.

Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους,

αλλά όχι και στις ψυχές τους.