Έχει περάσει ποτέ από το μυαλό σου η περίπτωση να..

ν' ακολουθείς πάντα το ένστικτό σου, την πρώτη σου σκέψη, αψηφώντας τον κίνδυνο...;;

Και Ναι!! δεν το μετάνιωσα..

Οι Ευχές του για τα γενέθλιά μου,

όταν είχα γενέθλια 27.5.20

με προκάλεσαν και να τον συναντήσω και να αποκτήσω

το βιβλίο του..

"Στη Γη της Αιώνιας Θλίψης"

Μία εξ ίσου εντυπωσιακή αφιέρωση το συνόδευε

Μία αφήγηση συναρπαστική

Μία γλώσσα δυνατή

Μία σκηνοθεσία άρτια..

Με πρωταγωνιστές ήρωες παγιδευμένους στα παιχνίδια

της μοίρας.. Ανατροπές.. έντονα συναισθήματα..

Μία εσωτερική ανάγκη επικοινωνίας..

Μία ροή...

Θορυβώδες ποδοβολητό

της ψυχής..

Αφηγηματική δεινότητα

μεγαλώνει την αγωνία με κάθε γύρισμα της σελίδας

Με ταρακούνησαν και ως εκ τούτου δεν το μετάνιωσα

που άκουσα την διαίσθηση μου..

Μην το προσπεράσετε...

Ένα ταξίδι ξεκινά στο όχι και τόσο μακρινό 2030, όπου ο κόσμος όλος μαστίζεται από λιμό. Ένας κόσμος μοναχικός, σκοτεινός, σκληρός, γεμάτος πόνο και απέραντη δυστυχία. Ψυχές γεμάτες θλίψη, πίκρα, μοναξιά και ανασφάλεια. Άνθρωποι εξαθλιωμένοι, χαμένες αξίες και ιδανικά. Το μόνο που μετράει πλέον είναι η επιβίωση. Με οποιοδήποτε κόστος…

Μέσα από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση, γνωρίζουμε τον Ιάσονα, ο οποίος μαζί με τους φίλους του, στην προσπάθειά τους να βρουν τροφή, πέφτουν σε ενέδρα. Όλοι κείτονται νεκροί τριγύρω του και μόνο εκείνος καταφέρνει να διαφύγει. Σκοπός της ζωής του πλέον είναι μόνο η εκδίκηση.

«Ήξερα ότι το κυνήγι της εκδίκησης είναι μια μέγγενη που όσο περνούσε ο καιρός κι αυτή παρέμενε ζωντανή, έσφιγγε όλο και περισσότερο, και μέρα με τη μέρα ο κλοιός στένευε. Και είχα μάθει πια από πρώτο χέρι ότι ακόμη κι αν ικανοποιούσε κανείς το ζωώδες αυτό ένστικτό του, η μέγγενη δεν θα έπαυε να τον σφίγγει παρά μέχρι να τον συνθλίψει ολοκληρωτικά. Η εκδίκηση είναι μια γυμνή λάμα που κόβει κι από τις δύο μεριές». (σελίδα 239)

Και έρχεται κάποια στιγμή που αλλάζουν τα πάντα στη ζωή του ανθρώπου. Μπορεί να είναι μια τόση δα στιγμούλα, ένας άνθρωπος, ένα συναίσθημα, ένας λόγος για να υπάρχεις ή για να παλέψεις. Η γνωριμία του Ιάσονα με έναν μυστηριώδη ξένο θα αλλάξει όσα νόμιζε πως ήξερε και θα σταθεί η αιτία να γνωρίσει τον έρωτα της ζωής του. Ένα νέο μαγικό ταξίδι ξεκινά γι'αυτόν και θα ανακαλύψει συναισθήματα όμορφα, πρωτόγνωρα.

«Γι'αυτούς τους ελάχιστους ανθρώπους που θα καταφέρουν να διαπεράσουν τα τείχη της ψυχής μας, θα κάναμε τα πάντα. Θα στηρίζαμε με το ένα χέρι τον ουρανό, θα πίναμε γουλιά γουλιά τη θάλασσα, θα σκοτώναμε ακόμη και τον ίδιο τον Θεό αν χρειαζόταν». (σελίδα 149)

Ενώ πρωτίστως σαν κεντρικός σκοπός φαίνεται η εκδίκηση, αποδεικνύεται πως κυρίαρχο ρόλο έχουν η αγάπη και ο έρωτας. Μέσα από τις ολοζώντανες περιγραφές, ο συγγραφέας μάς παίρνει από το χέρι και γινόμαστε συνοδοιπόροι σε ένα ταξίδι αντιφάσεων.

Σκοτάδι και φως.

Απελπισία και ελπίδα.

Μίσος, εκδίκηση και αγάπη.

Χαρά και πόνος. Πότε γίνεται ο πόνος βάλσαμο και πότε τυραννία;

Καλό και κακό. «Το κακό διαφεντεύει τις ζωές μας με τα νύχια του καρφωμένα στις πλάτες μας, αλλά είναι καταδικασμένο να υποτάσσεται στο καλό, αργά ή γρήγορα». (σελίδα 198)

Το βιβλίο αυτό είναι ένα γλυκόπικρο κοινωνικό μυθιστόρημα, άκρως φιλοσοφημένο με εκλεπτυσμένο και πλούσιο λεξιλόγιο. Παρά το νεαρό της ηλικίας του συγγραφέα, το κείμενο είναι τόσο άρτιο, καλοδουλεμένο και ώριμο που σίγουρα θα ζήλευαν οι «μεγάλοι» και καταξιωμένοι συγγραφείς. Η γραφή εναλλάσσεται, από τη μια ρομαντική και λυρική και έπειτα ωμή και σκληρή. Πολλές φορές για να ελαφρύνει το βαρύ κλίμα, υπάρχουν και αρκετές δόσεις χιούμορ. Και εκεί που είσαι βουτηγμένος στη θλίψη και την στεναχώρια, βάζεις τα γέλια με αστείες ατάκες: «Φτου σου αγόρι μου! Σαν αποτυχημένο πείραμα του Τσέρνομπιλ που τράκαρε με στραπατσαρισμένη νταλίκα είσαι»! (σελίδα 279)

Η Γη λοιπόν της αιώνια θλίψης είναι:

ü Η Γη για εκείνους τους απίστευτα και αθεράπευτα ρομαντικούς.

ü Η Γη για εκείνους που παρά τον πόνο, ψάχνουν την χαρά.

ü Για εκείνους που παρά το έρεβος ψάχνουν μια αχτίδα ελπίδας και φωτός.

ü Για όλους εκείνους που πόνεσαν, μάτωσαν, ποδοπατήθηκαν, αλλά στάθηκαν επάξια όρθιοι.

ü Για όλους εκείνους που έχασαν κάτι ή κάποιον δικό τους…

«Δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά δέντρα που στέκουν αγέρωχα, μονάχα μέχρι να τα κατακρεουργήσει ο αδυσώπητος πέλεκυς της ζωής, όπως μόνο εκείνη ξέρει. Κι αν τύχει και σταθούμε τυχεροί και πέσουμε σε χέρια εργατικά, ίσως τότε προκύψει τουλάχιστον κάτι όμορφο απ’αυτή την τόσο αναπάντεχη τραγωδία…» (σελίδα 175)

Συγχαρητήρια Γιάννη και σε ευχαριστούμε για το εξαιρετικό ταξίδι που μας χάρισες!

ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη

Η αλήθεια είναι πως αυτό το βιβλίο με εξέπληξε, γιατί τίποτα δεν με προϊδέασε για το τι θα αντιμετωπίσω, διαβάζοντάς το. Μια μικρή γεύση δίνει ο τίτλος του, αλλά δεν τα μαρτυρά όλα. Η υπόθεση τοποθετείται χρονικά περίπου δέκα χρόνια στο μέλλον. Ένα πολύ επίφοβο και πολύ πιθανόν μέλλον, και μιλάμε για αυτό των παιδιών μας. Είναι αρκετά δυστοπικό, βιώνουμε μια πολύ ζοφερή εκδοχή του, όπου κυριαρχεί η πολύ μουντή ατμόσφαιρα, και τα χρώματα που «βλέπουμε» δεν είναι ζωηρά, υπάρχουν δε, αλλά είναι ξεπλυμένα, ξεθωριασμένα, ακολουθούν πιστά το τι συμβαίνει. Θα μπορούσε να πει κανείς πως η ατμόσφαιρα είναι μάλλον άχρωμη, άγευστη. Σε αυτή την εποχή κυριαρχεί μια αέναη μάχη επιβίωσης, όπου ο λιμός και η καθολική ανέχεια έχει μετατρέψει την κοινωνία μας σε μια ζούγκλα. Δεν κυριαρχεί καμία κανονικότητα, έχει επέλθει ο ηθικός ευτελισμός και ο κοινωνικός ξεπεσμός. Ο θυμός και η οργή μεταμορφώνεται σε απελπισία, και κυριαρχούν πλέον μόνο τα ένστικτα. Ήρθε άραγε η χρονική στιγμή όπου πληρώνουμε την αλαζονεία μας, ως ανθρώπινο είδος; Κι αυτό γιατί ενώ μεταλλάσουμε καλλιέργειες με απώτερο σκοπό την ποσοτικά καλύτερη διατροφή, αυτό γυρίζει μπούμερανγκ εναντίων μας και το όλο εγχείρημα αποτυγχάνει παταγωδώς. Αυτό ισχυρίζονται τουλάχιστον οι τότε κυβερνώντες. Τείνουμε να ξεχνάμε πως τέτοιου είδους πειράματα φέρουν αλυσιδωτές αντιδράσεις (η μαμά φύση εκδικείται) και κατά συνέπεια φέρνει το αντίθετο από το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Αυτό το βιβλίο μας μιλάει για μια γενιά, αυτή των παιδιών μας πολύ πιθανόν, η οποία ηττήθηκε πριν προλάβει να έχει την επιλογή αν θα ηττηθεί ή όχι. Και δεν παύει να μετράει αμέτρητες απώλειες στη ζωή τους. Κεντρικός ήρωας της ιστορίας μας και εκφραστής της εποχής του, ένας νεαρός και μοναχικός άντρας, που είναι συνέχεια γεμάτος θυμό και οργή, και μέσα από το ταξίδι του, ένα ταξίδι αυτογνωσίας, όπου ταυτόχρονα αποκαλύπτει την υποκρισία της κοινωνίας, τον ομοφοβισμό και τον ρατσισμό, όπου κυριαρχεί η ιδιοτέλεια και η άκρατη βία. Είναι σκληρός, ειλικρινής και κάνει την επιλογή να μη απορροφηθεί από τις «αξίες» της κοινωνίας του, αλλά επιθυμεί έναν κόσμο αληθινό, ελεύθερο από κάθε άποψη, και κυρίως όπου θα κυριαρχεί η ελεύθερη σκέψη. Ο συγγραφέας μας μπορεί να μας παρουσιάζει μια Ελλάδα, μια Αθήνα του μέλλοντος όπου κυριαρχεί η υποκρισία, ο μισανθρωπισμός, η αλαζονεία, η πείνα, ο θάνατος και η θλίψη (η οποία έχει καλύψει τα πάντα σαν ένα αόρατο πέπλο διώχνοντας μακριά το χαμόγελο από τα πρόσωπα των ανθρώπων) και για αυτό η απώτερη αιτία είναι που ολόκληρες σοδειές ίσως και εσκεμμένα να καταστρέφονται με αποτέλεσμα ο πληθυσμός του πλανήτη να μειωθεί κατά πολύ και όσοι απομείνουν να αγωνίζονται καθημερινά για μια μερίδα φαγητό, για το αυτονόητο δηλαδή. Επιχειρεί να μας αφυπνίσει, για αυτό που είναι πολύ πιθανό να ακολουθήσει, γιατί κακά τα ψέματα, δεν βλέπουμε ήδη εμφανή σημάδια για το κακό που περιμένει τις επόμενες γενιές στο μέλλον; Δεν πρέπει να αναλογιστούμε τι θα παραδώσουμε ή για το τι παραδίδουμε ήδη στην αμέσως επόμενη γενιά; Ως ελπίδα διαφορετικότητας και κάποιας ποιότητας ζωής αφήνει να αχνοφαίνεται η ελληνική επαρχεία, χωρίς βέβαια να ξεκαθαρίζει αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά, κακά τα ψέματα, πόσο αλώβητη μπορεί να μείνει κι αυτή από μια τόσο δυνατή διατροφική κρίση; Μπορεί να πρόκειται για μια καθαρή μυθοπλασία, ένα δυστοπικό παραμύθι για αρκετούς, αλλά, πόσες πολλές αλήθειες καταφέρνει ο συγγραφέας μας να μας δώσει μέσα από αυτό!

“Στη γη της αιώνιας θλίψης”

Συγγραφέας Γιάννης Κυζιρόπουλους



Εκδόσεις Πνοή

.



Ταξιδεύουμε στην “Στη γη της αιώνιας θλίψης”.. Διακατέχεται από μια μεστή, συγγραφική δεινότητα αυτό το βιβλίο, που την αντιλαμβάνεσαι από τις πρώτες κιόλας σελίδες. Μια ωριμότητα που σπάνια συναντάς και γίνεται ακόμα πιο έντονη η μοναδικότητα της, αν αναλογιστείς πως άφορα το δεύτερο μόλις βιβλίο, ενός νέου συγγραφέα, του Γιάννη Κυζιρόπουλου.

Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα το οποίο βασίζεται στη χρήση συμβόλων και μεταφορών, εκφραστικά μέσα τα οποία χρησιμοποιεί ο συγγραφέας εύστοχα και ισορροπημένα για να μεταφέρει τα μηνύματα του στους αναγνώστες του. Με αυτό τον τρόπο ο Γιάννης Κυζιρόπουλος, όχι απλά γίνεται άμεσος και κατανοητός, μα καταφέρνει αβίαστα να αφήσει ανεξίτηλο στίγμα στις ψυχές τους. Τα θέματα που θίγονται είναι πολλά, επίκαιρα και ουσιώδη, τα ερωτήματα που τίθενται άμεσα και έμμεσα, εγείρουν την σκέψη και δημιουργούν την διάθεση για επαναπροσδιορισμούς και συμπεράσματα υπό το πρίσμα μια πιο κριτικής σκέψης, άλλες φορές πιο ανθρώπινης και συναισθηματικής και άλλες πιο ρεαλιστικής.

Πως μπορεί ο άνθρωπος να ξεφύγει από τον ίδιο του τον εαυτό, ή μάλλον από αυτό που “τον έκαναν” να είναι;; Τι είναι διατεθειμένος να θυσιάσει για αυτό; Τι να αλλάξει; Πώς μπορούν οι ζωές μας να μάς ανήκουν πραγματικά όταν η ελεύθερη βούληση, οι προσωπικές επιλογές και η ατομική ελευθερία είναι απλά ψευδαισθήσεις ;

Ο δυστοπικός χαρακτήρας του βιβλίου μας μεταφέρει κάπου στο μέλλον, σε μια εποχή που η Αθήνα μαστίζεται από ένα λοιμό που ταλανίζει τους κατοίκους της, αλλάζει ριζικά τις ζωές τους και καθορίζει την διαβίωση τους. Εκεί, συναντάμε τον Ιάσονα και την παρέα του, νέα παιδιά που δίνουν τον δικό τους αγώνα επιβίωσης με όποια μέσα διαθέτουν και εκμεταλλευόμενοι την κάθε ευκαιρία που τους δίνεται. Μια τέτοια ευκαιρία, οδηγεί στον θάνατο καθώς πέφτουν στα δίχτυα μια ενέδρας που θα στοιχίσει τις ζωές τους. Επιβιώνει μόνο ο Ιάσονας, που κάνει σκοπό της ζωής του να πάρει εκδίκηση. Ένα ταξίδι αρχικά εκδίκησης ξεκινά για εκείνον, είναι αποφασισμένος να αποδώσει την δική του δικαιοσύνη για την απώλεια των φίλων του που χάθηκαν, είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο που θα βρεθεί στον δρόμο του, μέχρι να φτάσει στην δική του εξιλέωση, είναι όμως εντελώς απροετοίμαστος και καθόλου υποψιασμένος για τις εκπλήξεις που τον περιμένουν και θα τον φέρουν αντιμέτωπο με μεγάλες αλήθειες. Στο ταξίδι αυτό θα συναντήσει τον έρωτα, την αγάπη, την ελευθερία και θα έρθει ενώπιος ενωπίω με τη νομοτέλεια που διέπει τον κόσμο και την αναζήτηση του νοήματος της αληθινής ύπαρξης του ανθρώπου.

Η αφήγηση, συναρπαστική! Έχει γρήγορους ρυθμούς, στους οποίους εμπλέκεται το ρεαλιστικό με το φανταστικό στοιχείο, η αλληγορία και το πικρό χιούμορ και όχι μόνο, οι ζωντανές περιγραφές αρμονικά εναλλασσόμενες με τις αναδρομές στο παρελθόν δεν κουράζουν, ενώ οι απρόσμενες ανατροπές κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη και ξετυλίγουν αριστουργηματικά, μια σειρά γεγονότων η οποία οδηγεί σε μια πλοκή που συγκλονίζει. Η δομή της φαντάζει σαν μωσαϊκό που ο συγγραφέας συναρμολογεί αριστουργηματικά από την πρώτη κιόλας σελίδα.

Μέσα από ένα πολυεπίπεδο κείμενο, ο Γιάννης Κυζιρόπουλος, μας εισάγει στο δικό του σύμπαν, μέσα από μια ιστορία που φέρνει στην επιφάνεια τις συνέπειες της εξουσίας στο γενικό σύνολό και φτάνει ως την αλλοτρίωση της ανθρώπινης διάστασής. Με εύστοχο τρόπο εμμένοντας στην ουσία, ο συγγραφέας αναδεικνύει την αίσθηση της αποξένωσης του ανθρώπου από τον εαυτό του και τον κόσμο που τον περιβάλλει και την απώλεια στοιχείων της προσωπικότητάς του, μέσα από το αλληγορικό τοπίο που ο ίδιος κατασκευάζει, με σκοπό να εικονοποιήσει στις σελίδες του βιβλίου του, την εποχή που ζούμε. Πραγματεύεται την απώλεια, τον πόνο που αυτή προκαλεί, τις κοινωνικές ανισότητες, τη μάχη της καθημερινής επιβίωσης, την ίδια τη ζωή και κάθε τραγική έκφανσή της. Όσο και αν αλλάξουν τα πράγματα στο μέλλον για την ανθρωπότητα, κάποια θα παραμένουν πάντα τα ίδια.

Οι χαρακτήρες του βιβλίου έχουν ο καθένας το δικό του ψυχολογικό προφίλ και υπόβαθρο. Αποδίδονται άρτια δομημένοι και με τρόπο που τους κάνει άμεσα οικείους. Κινούνται αυτόνομα και ανεξάρτητα, μέσα σε ζωές που επιμελήθηκε και σκηνοθέτησε ο συγγραφέας με κινηματογραφικό τρόπο. Μοιάζουν να προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τις αντιξοότητες της ζωής του και να αλλάξουν την μοίρα τους, σε ένα παιχνίδι που δείχνει από την αρχή χαμένο, μα δεν τα παρατούν..Ο ωμός ρεαλισμός της καθημερινότητας τους, η απελπισία που σκεπάζει κάθε δυνατότητα διαφυγής από το καταδικασμένο μέλλον τους, δεν μπορούν να σκοτώσουν το συναισθηματικό τους κόσμο. Ο νεανικός παρορμητισμός τους τούς ωθεί να μην εγκαταλείψουν το όνειρο που γεννά μέσα τους η ελπίδα για την διεκδίκηση μιας καλύτερη ζωής. Ρομαντικοί και ονειροπόλοι, αρνούνται να αφεθούν σε μια ισοπεδωτική πραγματικότητα και ο έρωτας σε όλο αυτό, τροφοδότης και ένα ακόμα κίνητρο. Σε πολλά σημεία του βιβλίου κάποια συναισθήματα υπερισχύουν εκκωφαντικά και είναι ικανά να αλλάξουν τα πάντα ριζικά, γιατί οι πρωταγωνιστές του βιβλίου τα νιώθουν και τα ζουν έντονα και αφήνονται σε αυτά.

Δεν θα μπορούσα όμως να μην αναφερθώ στην προσωπική εμπλοκή του συγγραφέα και την ευαισθησία που τον διακατέχει και που είναι ολοφάνερα από τον πρόλογο του. Μαρτυρούν μια ειλικρινές κατάθεση ψυχής, ένα συγκεκριμένο μήνυμα, με συγκεκριμένο παραλήπτη. Μοιάζει πως στόχος του ίδιου είναι η προσωπική του λύτρωση. Εκφράζει το δικό του παράπονο και συγνώμη με την ελπίδα, αυτά να φτάσουν εκεί που θέλει, μα και σε όσους επειδή δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν με το σύνολο, επιλέγουν την μοναξιά και την απομόνωση. Με αυτόν τον τρόπο, γίνεται ο ίδιος το παράδειγμα για όλους αυτούς που θα τους πείσει, πως αν μάθουν, αν προσπαθήσουν να επικοινωνούν με τους ανθρώπους γύρω τους, αν καταφέρουν να αποβάλλουν εσωτερικούς ενδοιασμούς και βρουν τους τρόπους να εκφράζονται, θα αισθανθούν λιγότερο μόνοι σ’ αυτόν τον κόσμο. Μοιάζει αυτό να επιδιώκει και ο ίδιος μέσω του βιβλίου του, θέλει να επικοινωνήσει με μας. Εξάλλου αυτό δεν είναι η συγγραφή; Η εσωτερική, εγγενής ανάγκη έκφρασης που έχει ο εκάστοτε συγγραφέας και την οποία εκτονώνει, μοιράζεται, με τους αναγνώστες του όταν νιώθει πως κάτι έχει να τους πει.. και αυτό, την μοναδική, εκείνη στιγμή που θα το καταφέρει, θα τους δέσει άρρηκτα, γιατί θα είναι η φωνή τους, γιατί θα δουν πως και αυτός έχει διαβάσει τις ψυχές τους και τότε θα δεθούν άρρηκτα και αληθινά μεταξύ τους.

Αυτό ο Γιάννης Κυζιρόπουλος το πετυχαίνει πολύ εύκολα, πράγμα που σημαίνει πως έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ ταλαντούχο συγγραφέα, που σίγουρα θα απολαύσουμε μαζί του στο μέλλον, μοναδικές στιγμές λογοτεχνικής πανδαισίας.

Βαθύ υπαρξιακό το βιβλίο του Γιάννη Κυζιρόπουλου, μα στην ουσία είναι ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά. Προσπαθεί να αναδείξει την προσωπική μας εμπλοκή, στο έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα και δεν είναι άλλη από την δική μας ευθύνη και απόφαση, να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και να τις οδηγήσουμε από την γη της αιώνιας θλίψης, στην γη της αιώνιας ευτυχίας και εσωτερικής γαλήνης.

Σίγουρα αυτό το βιβλίο μπορεί να μας δείξει πολλούς τρόπους μα και μπορεί να μας κάνει να το προ-αισθανθούμε με αλλους τόσους…

Μην το προσπεράσετε…

Είμαστε στο 2030 και ο κόσμος όλος πλήττεται από τα απόνερα του Μεγάλου Λιμού. Η τροφή έχει περιοριστεί, βασικά αγαθά είναι πανάκριβα, φτώχεια και εξαθλίωση οδηγούν τον άνθρωπο σε απονενοημένες πράξεις. Σε μια τέτοια ατμόσφαιρα επιζεί ο Ιάσονας, σε μια Αθήνα όπου τα πάντα έχουν ανατραπεί κι ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί για να εξασφαλίσει μια μερίδα φαγητό. Μετά από ενέδρα, χάνει και τους τελευταίους του φίλους κι αρχίζει μια σειρά από περιπλανήσεις που θα τον οδηγήσουν στον έρωτα, την προδοσία, το μίσος και θα του χαρίσουν την ψευδαίσθηση πως απομακρύνθηκε από το θηρίο που κρύβει μέσα του. Είναι όμως έτσι;

Το μυθιστόρημα είναι η δεύτερη εμφάνιση του συγγραφέα στον εκδοτικό χώρο και αφορά κυρίως την ψυχοσύνθεση του αφηγητή της ιστορίας και τις αλλαγές που επιφέρουν τα βιώματά του στη νοοτροπία και την κοσμοθεωρία του. Υπάρχει ένα ζοφερό και δυστοπικό περιβάλλον, μια εντελώς νέα τάξη πραγμάτων, η οποία όμως περιγράφεται συνοπτικά και σε κατά τόπους (καίρια) σημεία παρά αναπτύσσεται. Οι επιρροές της όμως είναι βαθύτατες σ’ έναν χαρακτήρα που ξέρει, νιώθει και καταλαβαίνει πως ούτε το καλύτερο παιδί είναι ούτε έχει δικαίωμα στη χαρά και την αγάπη. Τον έβλεπα σε όλο το βιβλίο να περιφέρεται μες στη μιζέρια, την κατήφεια και την απογοήτευση, άτολμος και δειλός, παρ’ όλ’ αυτά με ξεσπάσματα θυμού γεμάτα ένταση και δύναμη. Μια σειρά από ανθρώπους που θα γνωρίσει και ένα σερί απανωτών ανατροπών θα φέρουν στη ζωή του νέες δοκιμασίες και πάνω απ’ όλα έναν έρωτα καθολικό, σωστό, που θα εξελιχθεί σταδιακά, όπως πρέπει, θα καταγραφεί με ρεαλισμό και θα διακοσμηθεί με ωραίες παρομοιώσεις: «…μια άχαρη -αν όχι φρικτή- μέρα ξεδιπλωνόταν σαν βρόμικο, φτηνιάρικο σεντόνι μπροστά μου» (σελ. 32).

Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση αλλά και η ματιά του συγγραφέα δεν αφήνουν περιθώρια σε άλλους χαρακτήρες να αναπτυχθούν τόσο πολύ, χωρίς αυτό να σημαίνει πως παραμένουν επιφανειακοί και στάσιμοι. Ο χειρισμός όλων είναι αξιοπρόσεκτος, μελετημένος και στρωτός. Με αληθοφάνεια και ρεαλισμό ξεδιπλώνονται και καταγράφονται στιγμές που κάλλιστα θα μπορούσαν να συμβούν σε πραγματικές συνθήκες «τσιμεντένιας ζούγκλας», με τρόπαιο ένα πιάτο φαΐ. Απλώς ο Ιάσονας είναι ξεκάθαρα ο πρωταγωνιστής και η ψυχοσύνθεσή του είναι πολυπρισματική και ενδιαφέρουσα. Απογοητευμένος από τους ανθρώπους, αντικοινωνικός, περιμένει πάντα το χειρότερο και θεωρεί πως δεν είναι καλύτερος από όσους σιχαίνεται αφού δεν κάνει τίποτα για να μετατρέψει τον κόσμο σε όμορφο και δίκαιο μέρος: «Είχα σιχαθεί αυτό το ανιαρό πιάτο που μου σέρβιρε η μοίρα ως ζωή» (σελ. 66). Ο Σπύρος από το βιοχημικό εργαστήριο, η αδικοχαμένη Αλίκη, η παιδική φίλη Αθηνά, η διπολική ημιεπαγγελματίας πόρνη Έλη, η γοητευτική τηλεπερσόνα και youtuber Σίλια, ο Παύλος που διευθύνει μια ιδιότυπη και αυτόνομη κολεκτίβα στην Κηφισιά, η σκληρή και απόλυτη Μαριάννα είναι μερικοί από όσους επηρεάζουν τον βηματισμό και τις αποφάσεις του εικοσάχρονου αφηγητή ενώ και το δικό τους παρελθόν και παρόν κρύβουν ενδιαφέρουσες εκπλήξεις.

Το ταξίδι του Ιάσονα στον έρωτα είναι μαγικό, τα συναισθήματα που τον πλημμυρίζουν δεν έρχονται όλα μαζί αλλά ξεπηδάνε σταδιακά κι όταν επιτέλους καταλαβαίνει πως όλο αυτό και αμοιβαίο είναι και ίσως να του αξίζει αρχίζει να αντλεί πρωτόγνωρη δύναμη, η οποία όμως σύντομα θα του επιβληθεί οδηγώντας τον σε ανίδωτα μονοπάτια. Είναι ένας άνθρωπος που ψάχνει τον εαυτό του όχι για να τον αγαπήσει αλλά για να τον μισήσει περισσότερο, έχει χαμηλή αυτοπεποίθηση ενώ σύντομα το σχέδιό του να εκδικηθεί για την ενέδρα αρχίζει να υπαναχωρεί όταν γίνεται μέλος μιας κοινότητας. Συμπαθητικά αντιπαθητικός ήρωας, με δικαίωμα σ’ ένα καλύτερο αύριο κι ας μην το προσμένει, ζει γεγονότα που περιγράφονται παραστατικά, ζωηρά, αν και λίγο περισσότερο εκτεταμένα απ’ όσο θα έπρεπε. «Προσπάθησα πάρα πολύ να είμαι άνθρωπος σε μια απάνθρωπη κοινωνία που δεν το αξίζει» (σελ. 161).

Το πρώτο κεφάλαιο είναι το αγαπημένο μου σημείο, μιας και μπαίνουμε από την αρχή στην ιστορία, περπατάμε σε μια άλλη Αθήνα, χτυπημένη από τον Μεγάλο Λιμό, και βιώνουμε την ένταση και την αγωνία της παγίδας. Σούπερ και μίνι μάρκετ, εγκαταλελειμμένα διαμερίσματα, περίπτερα και βιομηχανικές αποθήκες είναι πιθανές πηγές ξηράς κυρίως τροφής. Ο τρόπος με τον οποίο η ανθρωπότητα έζησε τον Μεγάλο Λιμό και η μέθοδος με την οποία αυτός εμφανίστηκε δείχνουν τη γόνιμη και συγκρατημένη φαντασία του συγγραφέα, την έντονη παρατηρητικότητα των συνθηκών της πραγματικής ζωής και την προσεγμένη καταγραφή λεπτομερειών που με συγκεκριμένη οπτική μπορούν να δημιουργήσουν τέτοιες απάνθρωπες συνθήκες.

Είναι μάλιστα τόσο διαφορετικά γραμμένο το κεφάλαιο αυτό από το υπόλοιπο μυθιστόρημα, τόσο λιτό και ταυτόχρονα συναρπαστικό, που δυσκολεύτηκα να αγκαλιάσω το υπόλοιπο κείμενο, στο οποίο όμως βρήκα εντελώς διαφορετικές αρετές.

Όπως έγραψα και πριν, το συναρπαστικό πρώτο κεφάλαιο δε συγκρίνεται σε δράση και ένταση με το υπόλοιπο μυθιστόρημα, όπου ο συγγραφέας παραθέτει ιδιαίτερες λέξεις, ακόμη και σπάνιες («αποφώλια εικόνα», «θελξικάρδιο», «ερισιθάνατη»), εκτενείς φιλοσοφικές απόψεις για έμφαση στη νοοτροπία του χαρακτήρα και σύγκρισή του με τους εκάστοτε συνομιλητές του. Το στυλ δεν απώθησε αυτήν την επιλογή, απλώς η έμφαση στον ψυχισμό και την εκλογίκευση των πράξεων έχασε αρκετά σε βαθμό ό,τι κερδήθηκε σχεδόν από την αρχή. Αυτά τα «αναρχορομαντικά» του Ιάσονα, όπως τα χαρακτηρίζει η Σίλια, πολλές φορές με οδήγησαν να προσπεράσω κάποια χωρία, το ίδιο και κάποιοι περιττώς εκτεταμένοι διάλογοι. Αν αυτή η αγάπη για την ελληνική γλώσσα και η ενδελεχής μελέτη του ψυχισμού κυρίως του Ιάσονα ήταν πιο περιορισμένες θα άφηναν χώρο στις περιγραφές αυτής της διαφορετικής Αθήνας, που θα ήθελα να διαβάσω περισσότερες λεπτομέρειες για την αναδιάταξη κοινωνιών και περιοχών.

«Στη γη της αιώνιας θλίψης» μας ταξιδεύει ο κύριος Γιάννης Κυζιρόπουλος, σε μια ιστορία κι έναν τόπο που μακάρι να μη ζήσουμε ποτέ, όπου οι άνθρωποι κοιτάνε τον εαυτό τους, κάνουν τα πάντα για να επιβιώσουν και για να παραμείνουν στην επιφάνεια, γαντζωμένοι από εφήμερους celebrities και επιτηδευματίες, κι ο έρωτας κρύβεται σε μια κόχη, ξεχασμένος απ’ όλους. Να όμως που τελικά μέσα σε όλα αυτά υπάρχει περιθώριο αγάπης και τρυφερότητας, αρκεί αυτά τα απρόσμενα δώρα να τα χειριστεί κάποιος σωστά και να προσέξει τις παγίδες που θα βρεθούν στον δρόμο του για να ξυπνήσουν τα πρωτόγονα ένστικτά του. Ο Ιάσονας διψά για εκδίκηση, έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση κι όμως αφήνεται να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Θα καταφέρει να ζήσει μακριά από ένα ζοφερό παρελθόν και ένα αβέβαιο μέλλον ή η εποχή και οι συνθήκες θα τον αλέσουν στις μυλόπετρές τους; Αυτό θα το αφήσω στον αναγνώστη να το ανακαλύψει.

Στη γη της αιώνιας θλίψης – Γιάννης Κυζιρόπουλος

Ένα ακόμα επίκαιρο βιβλίο από τον αγαπημένο Γιάννη Κυζιρόπουλο. Ένα δυστοπικό, πολυεπίπεδο μυθιστόρημα γεμάτο αλληγορίες και δυνατούς προβληματισμούς. Mια αλληγορία για τη σύγχρονη Αθήνα, και για τη σύγχρονη κοινωνία εν γένει. Ένα ανάγνωσμα βαθιάς υπαρξιακής αναζήτησης. Ύμνος στη δύναμη του ανθρώπου. Χαμένες αξίες και ιδανικά, μισανθρωπισμός, βαρβαρότητα και καταστροφή. Βουτάω στην άβυσσο… με μουσική επένδυση.

Lay me down, the lie will unfurl

Lay me down to crawl.

Περί έρωτος και απώλειας ο λόγος, πιο συγκεκριμένα. Και περί των παθών των ανθρώπων γενικότερα.

Δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά δέντρα που στέκουν αγέρωχα, μονάχα μέχρι να τα κατακρεουργήσει ο αδυσώπητος πέλεκυς της ζωής, με τρόπο που μόνο εκείνη ξέρει. Κι αν τύχει και σταθούμε τυχεροί, και πέσουμε σε χέρια εργατικά, ίσως τότε, τουλάχιστον, προκύψει κάτι όμορφο απ’ αυτή την τόσο αναπάντεχη τραγωδία…

Ακραίες καταστάσεις, ακραία ένστικτα, ακραία συναισθήματα

Σ’ ένα ζοφερό χωροχρόνο, ο Μεγάλος Λιμός μαστίζει την Αθήνα. Τ’ αποτελέσματα; Θάνατοι, βία, ενέδρες και μείωση τροφίμων. Αγωνία για τροφή, κρυφτό, κυνηγητό και όλοι εν δυνάμει εχθροί. Ύστερα, ανέχεια, πείνα, κατάρρευση, σήψη. Ο ήρωάς μας, ο Ιάσονας, δίχως να έχει κάτι ακόμα για να χάσει, αφυπνίζεται από την απώλεια των φίλων του και κινητοποιείται να βρει τους ενόχους και να εκδικηθεί. Κάπως έτσι γνωρίζει τον μυστηριώδη Παύλο και τον έρωτα, τη Μαριάννα, καταλύτες που θ’ αλλάξουν όλα όσα νόμιζε πως ήξερε, σε μια έκβαση που μόνο τυχαία δεν είναι…

Ξέρεις, από την πρώτη στιγμή που σε είδα, διαισθάνθηκα την αναστάτωση και τη δυστυχία που θα έφερνες στη ζωή μου.

Και η ψυχή μου είναι πνιγμένη από αυτή.

Δεν χωράει άλλη.

Ανάσες

Ευθύνες κι εκδίκηση

Κενό και μοναξιά

Αδιέξοδα επιθυμιών

Σε κοινωνίες βίας κι επιβίωσης, μόνο η Σκέψη, η Ελευθερία και η Τέχνη έχουν τη δύναμη να επεξηγούν και να χρωματίζουν τα πάντα. Ευτυχώς…

Breathe

Keep breathing

Don't loose

Your nerve

Breathe

Keep breathing

I can't do this