ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη

Μια υπέροχη αφηγηματική βόλτα σε μια από τις πιο όμορφες και γραφικές περιοχές της Πλάκας, τα Αναφιώτικα. Πόσες μικρές, όμορφες μα και πικρές ιστορίες κρύβονται άραγε σε αυτή τη μικρή γειτονιά της Αθήνας; Ο εξαιρετικά ταλαντούχος συγγραφέας μας, με την απλότητα και την αμεσότητα της γραφής του καταφέρνει και μας μαγεύει με αυτή του την δυνατή και συναρπαστική ιστορία. Είναι πολύ καλά δεμένη αφηγηματικά, κρατάει άριστα τις ισορροπίες, με πολύ καλή και γρήγορη πλοκή, και δεν αναλώνεται σε πολλές και περιττές λεπτομέρειες ούτε σε επαναλήψεις. Ο χρόνος τρέχει, κι όσο μεγαλώνουμε έχουμε την αίσθηση πως συνεχίζει και τρέχει αντίστροφα. Ακριβώς όπως η άμμος στην κλεψύδρα, αργά και βασανιστικά και μας αφήνει την αίσθηση πως όλα κυλούν εις βάρος μας. Το θέμα είναι, πως την βλέπουμε εμείς αυτή την κλεψύδρα, μισοάδεια ή μισογεμάτη; Έτσι ακριβώς και εδώ, ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση. Οι ήρωες της ιστορίας ανακαλύπτουν κρυμμένα αλλά και ένοχα μυστικά, απάτες, δολοπλοκίες και οικονομικά σκάνδαλα βγαίνουν στην επιφάνεια, ακόμα και οι εκάστοτε λάθος χειρισμοί. Πρόκειται άλλωστε χρονικά για μια περίοδος πολύ σκοτεινή και ταυτισμένη με τα πάθη και τις αδυναμίες του σύγχρονου Έλληνα. Κι ένα ερωτικό ψυχολογικό θρίλερ μπλέκεται τόσο πολύ όμορφα στην όλη υπόθεση και μας κρατά δέσμιους μέχρι το τέλος. Ο έρωτας, η απληστία, ο φόβος, η νοσταλγία, ο θάνατος και πολλά άλλα θέματα αποτελούν άλλωστε αναπόσπαστα μέρη και της πραγματικής μας καθημερινής ζωής, από τη μία ως την άλλη άκρη της υφηλίου. Οι χαρακτήρες των ηρώων αποτελούν λόγω της διαφορετικότητάς τους, των αντιθέσεών τους και των διαφορετικών βιωμάτων τους ένα υπέροχο μωσαϊκό και δένουν πολύ όμορφα μεταξύ τους. Σας συμβουλεύουμε να το διαβάσετε, γιατί διατυπώνει μια μεγάλη αλήθεια. Πως ο χρόνος δεν χαρίζεται σε κανέναν. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να τον ζήσουμε απόλυτα, αληθινά κι ελεύθερα!

Άνθρωποι που ζουν στα Αναφιώτικα και στην Πλάκα, στην οδό Κλεψύδρας, μπλεγμένοι στους κόκκους του χρόνου και σε σκοτεινά μυστικά, δε βλέπουν πως ο χρόνος τελειώνει και πως σύντομα οι ζωές τους θ’ αλλάξουν ριζικά. Χαρακτήρες που απολαμβάνουν τον αττικό ουρανό αλλά και κρύβουν «σκελετούς» σε σκοτεινά υπόγεια συγκροτούν μια ιστορία γεμάτη αναπάντεχα γεγονότα και απανωτές αλλαγές. Χρηματοοικονομικές απάτες, ένα φωτεινό βιβλιοπωλείο, μια αυτοκτονία, μια μυστηριώδης τρόφιμος σε άσυλο, μια τυχαία γνωριμία στην Ικαρία ξεδιπλώνονται σ’ ένα μυθιστόρημα γεμάτο ρεαλισμό και αξιοπρόσεκτη γραφή.

Το μυθιστόρημα περιγράφει με ενάργεια και προσεκτικό σχεδιασμό ένα πλήθος ανθρώπων με διαφορετικές νοοτροπίες και καταβολές, με ποικίλο κοινωνικό και οικονομικό υπόβαθρο, τους παρουσιάζει σταδιακά, τους ενώνει με απρόσμενα δεσμά και σχηματίζει μια ωραία τοιχογραφία κι ένα σύνολο που δε με άφηνε στιγμή να ησυχάσω. Πάντα κάτι γινόταν που άλλαζε όσα ήξερα ή τουλάχιστον όσα με είχε αφήσει ο συγγραφέας να μάθω, κάτι μετέτρεπε την ήρεμη σχετικά πορεία σε ορμητικό χείμαρρο εξελίξεων και, σε συνδυασμό με την αντίστροφη μέτρηση των κεφαλαίων (που αντί να μετράνε από το 1 ξεκινάνε από το 40), μου δημιούργησαν έναν ασφυκτικό κλοιό και με οδήγησαν σε μεγάλες αποκαλύψεις και σ’ ένα τραγικά αναπάντεχο (ή μήπως αναπάντεχα τραγικό;) τέλος.

Ο Ανδρέας, μετά την απόλυσή του από το κολέγιο όπου δίδασκε και με τη μητέρα του με προβλήματα υγείας, αναγκάζεται να πουλήσει το πατρικό του, που ενδιαφέρεται να το αγοράσει η Μυρτώ, μια γυναίκα που γεννάει τον έρωτα γύρω της. Ο Φοίβος, παιδικός φίλος του Ανδρέα, είναι ιδιοκτήτης ιστορικού καφενείου, η ταράτσα του οποίου ήταν το καταφύγιό τους από παιδιά. Ο Λευτέρης, ο πατέρας του Φοίβου, είναι ο παλαιοπώλης της περιοχής και η Μπεατρίς η ιδιοκτήτρια ενός βιβλιοπωλείου που είναι και ταυτόχρονα χώρος εκδηλώσεων. Από την άλλη όμως είναι η Στέλλα, τρόφιμος ψυχιατρείου που εξομολογείται στη νοσοκόμα της πρωινής βάρδιας που τη συμπαθεί πώς έφτασε μέχρι εκεί, πώς παντρεύτηκε τον Αλέξανδρο και πώς άλλαξε η ζωή της μ’ έναν άντρα καριέρας, αποδείχτηκε όμως πως υπήρχαν πολλά σκοτεινά μυστικά που δεν ήξερε και καλύτερα να μην είχε μάθει. Είναι και ο Ζόραν που φυλακίστηκε για οικονομικές απάτες και διαπιστώνει έντρομος πως ο συγκρατούμενός του είναι μέσα στο παιχνίδι που τον έριξε εκεί, οπότε αναγκάζεται να συμμετέχει στα σχέδια που κάνει. Είναι όμως κι άλλοι που έρχονται όταν πρέπει και εμπλουτίζουν το παζλ με τα δικά τους κομμάτια, δημιουργώντας έτσι ένα αρραγές σύνολο χωρίς περιττές σκηνές και κομμάτια.

Η «Κλεψύδρα» είναι ένα καλογραμμένο κοινωνικό μυθιστόρημα που αξίζει μια προσεκτική ματιά, έχει αληθινούς χαρακτήρες, συνεχείς ανατροπές κι ένα φινάλε που αποτελεί ύμνο στην αλληλεγγύη και την αλήθεια.