Η Δάφνη και η Εύα είναι ζευγάρι εδώ και πέντε χρόνια, όταν μια σειρά από γεγονότα τις οδηγούν στο να καταφύγουν στο εξοχικό σπίτι της δεύτερης κοντά στη Νέα Ραιδεστό. Εκεί θ’ αρχίσουν να συμβαίνουν διάφορα ανεξήγητα γεγονότα που θα τις αναγκάσουν να έρθουν αντιμέτωπες με τους πραγματικούς τους εαυτούς και μ’ έναν μυστηριώδη άντρα που κουβαλάει ένα σακίδιο με βόλους. Θα καταφέρει η σχέση τους ν’ αντέξει τις νέες εξελίξεις; Τι συμβαίνει γύρω τους εκείνο τον ζεστό Ιούλιο; Γιατί νιώθουν πως ο κόσμος μετατοπίζεται;

Η Νατάσα Παυλίσεβιτς κάνει το συγγραφικό της ντεμπούτο μ’ ένα μυθιστόρημα που ισορροπεί ανάμεσα στη δυστοπία και την αλληγορία, χωρίς να παραλείπεται όμως και ρεαλισμού. Ο κόσμος που περιβάλλει το εξοχικό σπίτι στήνεται με δυνατή αληθοφάνεια και ακολουθεί νομοτελειακά το σύμπαν που έχει πλάσει η συγγραφέας για τους ήρωές της. Η αγωνία είναι διάχυτη μέχρι να καταλάβουμε τι συμβαίνει γύρω τους κι όταν διαπιστώνουμε κάποια πράγματα, η συνέχεια είναι ακόμη ανατρεπτικότερη. Το Κάπου Αλλού είναι ένα σύμπαν που καλύτερα να μην επισκεπτόμασταν ποτέ, μιας και οι συνέπειες είναι ανυπολόγιστες και καθυστερεί αρκετά την πραγματικότητα από το να μας χτυπήσει την πόρτα. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, πιστές στο πνεύμα του κειμένου και ένιωσα έντονα την ασφυξία που σου χαρίζει κάτι όταν δε σε αφήνει να φύγεις μακριά του.

Μέσα από διαρκή πρωθύστερα εξελίσσεται παράλληλα με την κεντρική αφήγηση και ο τρόπος με τον οποίο γνωρίστηκαν η Εύα και η Δάφνη, η σχέση τους με τα σκαμπανεβάσματά της, η μεταξύ τους επικοινωνία, οι επιθυμίες τους και πώς άλλαξαν όλα αυτά μετά το τροχαίο που καθήλωσε τη Δάφνη σε καροτσάκι. Η ματιά της συγγραφέως είναι διεισδυτική και έδειξε σωστά δύο εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες και την αλληλεπίδρασή τους. Η Εύα είναι ζηλιάρα και θέλει να έχει τον έλεγχο της κατάστασης, μάλιστα πολύ εύκολα δέχεται να βοηθάει τη φίλη της, όχι τόσο για να την προστατεύει, όσο για να την ελέγχει. Από την άλλη, η Δάφνη, μ’ ένα σωρό προσωπικές περιπέτειες που όλες την οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην αγκαλιά της Εύας, υφίσταται ακόμη περισσότερες διακυμάνσεις, μιας και η ζωή της δεν είναι ευθύγραμμη κι έτσι η σχέση της περνάει από πολλές διαστρωματώσεις, μέσα από τις οποίες αγωνίζεται να βρει τον δικό της εαυτό, τις ανάγκες και τις επιθυμίες. Μικρές γκρίνιες, προβληματάκια που δείχνουν τα νυχάκια τους μιας στο τόσο, κανένα όμως δεν είναι τόσο σοβαρό που να τις χωρίσει, έτσι είναι η καθημερινότητά τους, ειδικά με το αναπηρικό καρότσι ανάμεσά τους. Η δημοσιογράφος Δάφνη έχει κάνει προσπάθειες να βρει σταθερή, αξιοπρεπή και καλοπληρωμένη δουλειά αλλά εις μάτην, η δασκάλα Εύα έχει τα πάντα σχεδόν στρωμένα. Όλα αυτά λοιπόν τα προβλήματα, οι χαρές και τα εμπόδια θα βγουν στην επιφάνεια όσο η κατάσταση γύρω τους αλλάζει και τίποτα δε θα είναι πια το ίδιο.

Εκτός από τα προσωπικά τους προβλήματα, κάτι ασύλληπτο αρχίζει να συμβαίνει γύρω τους: σα να μετακινείται ο κόσμος κι αυτό η Εύα το παρατηρεί σταδιακά, όπως επίσης καταγράφει και μια σειρά από περίεργα γεγονότα που δεν έχουν λογική εξήγηση. Το ταξίδι που τελικά αποφασίζει να κάνουν για να ξεφύγουν θα τις φέρει αντιμέτωπες με τη χελώνα Τηλέμαχο, με τον μυστηριώδη Ηρακλή, με τον ακάλεστο Άλεξ και όχι μόνο. Εκεί η φαντασία απογειώνεται και περίμενα με αγωνία να διαπιστώσω τι απ’ όλα αυτά είναι αλήθεια και τι φαντασία. Η συγγραφέας ξέρει πολύ καλά να πλάθει ένα περιβάλλον ανατριχιαστικά ρεαλιστικό και ταυτόχρονα εντελώς φαντασιακό ενώ με το τέλος του κειμένου κατάλαβα πως είναι εξίσου ικανή στην αλληγορία και στον τρόπο με τον οποίο μεταμορφώνονται βασικές έννοιες και λεπτομέρειες της καθημερινότητάς μας σε στοιχεία ενός συναρπαστικού μυθιστορήματος. Η αλήθεια είναι πως κατάλαβα από ένα σημείο και μετά τι πραγματικά συμβαίνει, όμως η δεξιοτεχνία της συγγραφέως μου ανέτρεψε μια μικρή λεπτομέρεια, κάνοντας την όλη ιστορία ακόμη πιο σφιχτοδεμένη.

Η πλοκή εκτυλίσσεται με την πρωτοπρόσωπη αφήγηση της Εύας και την τριτοπρόσωπη της Δάφνης. Η μεν πρώτη χρησιμοποιεί ενεστώτα διαρκείας που δίνει ένταση και παλμό στην αφήγηση, ενισχύει την αγωνία, χαρίζει αμεσότητα, η δε δεύτερη μέσω της κλασικής αφηγηματικής τεχνικής δείχνει μια εντελώς διαφορετική πλευρά της ιστορίας. Αυτή η ποικιλία δίνει ακόμη περισσότερη ένταση και σασπένς στο κείμενο, την ίδια στιγμή που μεταφορές και παρομοιώσεις δημιουργούν ζωηρές και αναπάντεχες εικόνες: «Το άσπρο χρώμα της ντουλάπας έχει ξεφλουδίσει για τα καλά, λες κι ο χρόνος το σκάλισε με τα νύχια του» (σελ. 58) ενώ η σχέση των δύο γυναικών καταφέρνει να αποφύγει το κλισέ ρομάντσο: «Ποιος είσαι αν όχι αυτός που σε κάνει η αγάπη για ένα σύντροφο;» (σελ. 127).

Το »Κάπου Αλλού» είναι μια διαφορετική πρόταση της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας και με ταξίδεψε σ’ έναν κόσμο φαντασίας και πραγματικότητας, κατέγραψε με ρεαλισμό τα προβλήματα και τις ελπίδες μιας ομοφυλοφιλικής σχέσης ενώ μου γνώρισε μια περιοχή από την οποία θα ήθελα να φύγω τρέχοντας.