Στην ποίησή του γίνεται φανερό πως δεν μένει απλός θεατής της τελετουργίας, αλλά συμμετέχει στην αέναη, συμπαντική ιεροτελεστία. Είναι μέσα στο τοπίο και μέρος του αποτελεί. Και, καθώς βρίσκεται εντός του, μαγεμένος από την τόση ομορφιά, "ακούει", ψυχανεμίζεται τους μυστικούς ψιθύρους όλων όσων σκεπάζει ο ουρανός και κυριεύεται από το κοσμικό δέος. Νιώθει πως κάτω από την πολυμορφία του Σύμπαντος υπάρχει ένας συνδετικός ιστός και αυτόν ανακαλύπτει και μας παρουσιάζει.

Άννα Λυδάκη

Εν τέλει, αυτό είναι η Ποίηση: να σε μεταφέρει σε άλλες διαστάσεις, να σου υποβάλλει τον Παγκόσμιο Ρυθμό, τον πρωτότυπο και συμπαντικό, να σε προκαλεί να ζήσεις, να σκεφτείς και να δονείσαι ποιητικώ τω τρόπω... Ο Βάλτερ Πούχνερ εμπνέει κι εμπνέεται, διδάσκει και διδάσκεται, εξελίσσεται και βοηθά τους πνευματικούς του συνοδοιπόρους να εξελιχθούν. Είναι γενναιόδωρος, όπως πάντα, εκ φύσεως, εξ αγωγής κι εξ ασκητικής. Γιατί λειτουργεί ως κοσμοκαλόγερος, σαν τους μοναχούς του Μεσαίωνα που αφιέρωναν τη ζωή τους στη μελέτη, στην έρευνα και στη διάσωση της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, στη διαφύλαξη "παγανιστικών εθίμων" των "εθνικών", που είχαν όμως τεράστια ιστορική και πολιτισμική αξία, διαχρονική. Μπορεί και σήμερα να ζούμε σε έναν άλλου είδους σκοταδισμό, τεχνολογικό, ψηφιακό αυτή τη φορά, όπου η άκριτη και κατακλυσμιαία διάχυση της Πληροφορίας καθιστά σχεδόν ανέφικτη κι απροσπέλαστη τη Γνώση. Μόνον οι Ποιητές έχουν το κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες. Κι αυτό δεν είναι άλλο από τη Φιλότητα: η φιλαναγνωσία, η βιβλιοφιλία, η θεατροφιλία, η τεχνοφιλία, η λαογραφοφιλία [συχωρέστε μου τους νεολογισμούς] και τα λοιπά και τα παρ-όμοια… Ο Ποιητής είναι Αγάπη, συμπαντική, συνδημιουργική, αναδημιουργική. Ο Ποιητής ταυτίζεται με τον Κρίσνα, που πιάνει δουλειά κάθε που τελειώνει το ισοπεδωτικό του έργο ο αποδομητής Σίβα. Ο Ποιητής είναι ο Όσιρις που ανασταίνεται χάρη στην γενεσιουργό αιτία τής Ίσιδας-Αγαύης, όσες φορές κι αν του επιτεθεί ο κακόβουλος, "σκοτεινός" Σεθ. Ο Ποιητής είναι το "άλας της γης", αφού συνεχίζει όταν οι άλλοι σταματούν, βολεύονται, καταναλώνουν, σταυρώνουν τα χέρια και περιμένουν πειθήνια τον βιολογικό θάνατό τους, γιατί ο ψυχοπνευματικός έχει συντελεστεί προ πολλού. Ο Βάλτερ Πούχνερ είναι φωτεινό παράδειγμα διαρκούς πνευματικής αν-ησυχίας. Είναι άνθρωπος των Φώτων, Δάσκαλος πνευματικός, παιδαγωγός πολλών γενεών, δημιουργός και διανοίκτης δρόμων που δεν υπήρχαν μέχρι τώρα. Είναι αισιόδοξη κι ευοίωνη η ποίησή του. Είναι πρωτοπόρος και ποτέ ουραγός. Είναι ηγέτης από εκείνους τους λίγους, τους σπάνιους, τους αρίστους που θα κοσμούσαν τις τάξεις οιασδήποτε ακαδημίας στον κόσμο τον πλατύ, μια κουκίδα πια στην αχανή τοιχογραφία τού Σύμπαντος. Κι όπως όλοι οι φωτισμένοι πνευματικοί άνθρωποι, ο Καθηγητής Βάλτερ Πούχνερ αποφεύγει τον μανιχαϊσμό και τις απλοποιήσεις κάθε είδους, απ\' όπου κι αν προέρχονται. Έτσι κι ο έπαινος αυτός τον αδικεί και υπολείπεται της αξίας του. Το πνευματικό ανάστημα είναι απροσμέτρητο κι ένδοξο, χαρίζει την ισχύν που μόνον οι κραταιοί νόες δύνανται να φέρουν και να ανθέξουν για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Κι ο Βάλτερ Πούχνερ είναι από τους Άτλαντες του καιρού μας που φέρουν στους γιγάντιους ώμους τους το βάρος μιας οικουμένης που αυτοκαταστρέφεται και παρακμάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ξεχωριστές, εξαιρετικές μονάδες σαν τον Βάλτερ Πούχνερ ενδέχεται και δύνανται να δημιουργήσουν δια της επαγωγικής τους διδασκαλίας εκείνη την "κρίσιμη μάζα", που είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη για το "ποιοτικό άλμα" που θα επιτρέψει στην Ανθρωπότητα τη μετάβαση σε μια καινούργια Αναγέννηση, σύμφωνα με τον Δανό Φιλόσοφο Σόρεν Κίρκεγκααρντ. Αυτή η αιώνια ανατολή του Ήλιου της Δικαιοσύνης, του άρρητου κι αόρατου επαφίεται στη δεκτικότητά μας, στην προθυμία και στην ικανότητά μας (για να μην πω "δεξιότητα") να αγκαλιάσουμε, να υποδεχτούμε και να ενστερνιστούμε το ανεξίτηλο έργο μεγάλων μορφών της Παγκόσμιας Τέχνης κι Επιστήμης. Βάλτερ Πούχνερ, σε ευγνωμονούμε που υπάρχεις και συνεχίζεις, επιμένεις να δημιουργείς, υπενθυμίζοντάς μας (με την σωκρατική μέθοδο) πως ο αγώνας για την αναβάθμιση - ατομική και συλλογική - είναι διαρκής και δίχως διαλείμματα ανάπαυλας. Ακριβώς όπως η ποιητική παραγωγή σου.

Κωνσταντίνος Μπούρας