Αιώνες μετά, ο Οιδίποδας ακόμα ψάχνει να βρει φταίχτες κι ενόχους. Στο μεταξύ τα παιδιά του προσπαθούν ν’ απαλλαγούν απ’ το όνομά τους και να σπάσουν προγονικές αλυσίδες φεύγοντας απ’ τον τόπο της καταγωγής και της οδύνης. Η Αντιγόνη λουφάζει φιμωμένη κι η Ιοκάστη κατηγορεί την Ισμήνη ότι αυτή επινόησε την ιστορία της αιμομιξίας. Όλ’ αυτά τα περί ερώτων, παρελθόντος, αναζήτησης ταυτότητας, απόδοσης ευθυνών κι ενοχών καθόλου δεν ενδιαφέρουν αιχμάλωτες γυναίκες. Εκάβη και Ανδρομάχη αγωνίζονται να επιβιώσουν και να σώσουν. Πονεμένες μάνες οι ίδιες, βιασμένες από μια βία ανείπωτη, ανταποδίδουν φόνους και βιασμούς...