Ένας χαρακτήρας το βάζει πείσμα να αποδείξει στον διάσημο συγγραφέα που τον δημιούργησε πως τα πρότυπά του δεν είναι και τα καλύτερα για τους αναγνώστες. Θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο, επιτίθεται και προσβάλλει τον συγγραφέα κι αυτή η σύγκρουση θα οδηγήσει τον τελευταίο να του επιτρέψει να γράψει αυτός το νέο του μυθιστόρημα. Θα αποδείξει λοιπόν ο χαρακτήρας αυτό που θέλει ή μήπως τα πράγματα ξεφύγουν τελικά από το αρχικό πλάνο;

Πρόκειται για ένα ευρηματικό και ξεχωριστό κείμενο που η υπόθεσή του εκτυλίσσεται μέσα στο χάρτινο βασίλειο ενός μυθιστορήματος και στο ιδεατό σύμπαν μιας σκέψης. Μέσα σε τρεις ευδιάκριτα ξεχωριστές ενότητες γνωρίζουμε τον χαρακτήρα, τον συγγραφέα και απολαμβάνουμε το έργο που θα αποτελέσει το αντικείμενο των διαφωνιών αυτών των δύο. Γρήγορες περιγραφές, ψυχολογικές παρατηρήσεις, ενδοσκόπηση, χωρίς κούραση όμως και επιστημονικούς όρους αλλά με απρόσμενες αλλαγές και αναπάντεχες εξελίξεις. Δεν έχουμε μεγάλο βαθμό δράσης ούτε πολλούς διαλόγους, όμως ρέει αβίαστα, χωρίς εμπόδια και δυσκολίες. Είναι ένα διαρκές παιχνίδι δημιουργού και δημιουργίας και ταυτόχρονα αναγνώστη και συγγραφέα! Τα πράγματα μάλιστα γίνονται χειρότερα όταν διαπράττεται κι ένας φόνος!

Ο χαρακτήρας έχει μια ιδιαίτερη προσωπικότητα και μια καθαρά προσωπική σχέση με τον συγγραφέα του. Από την αρχή δείχνει επιθετικός και αντίθετος στο να μιλήσει κάποιος άλλος γι’ αυτόν: «Δεν είναι σκέτη γελοιότητα κάποιος που δεν σε ξέρει, που είσαι παντελώς άγνωστος, να γράψει για σένα; Κι ακόμα χειρότερα, αυτό που θα γράψει να μη μείνει κρυμμένο μέσα σ’ ένα συρτάρι αλλά να βγει στο φως, να δημοσιοποιηθεί, να το διαβάσουν εκατομμύρια αναγνώστες» (σελ. 13); Και συνεχίζει: «Στις δικές μου πλάτες θα στηριχτεί για να προβάλει τις δικές του εμμονές, τις μικροαστικές αντιλήψεις, τις επίδοξες ιδέες του, τις προσωπικές του προτιμήσεις και απόψεις» (σελ. 14-15). Έχει αγωνία για το πώς και από πού θα εμπνευστεί ο συγγραφέας την ιστορία που θα τον ζωντανέψει, ποια θέματα θα χρησιμοποιήσει, τι διλήμματα και ποιους άλλους ήρωες θα συναντήσει όσο θα κρατάει το γράψιμο, κάτι που ίσως κρατήσει ολόκληρες εβδομάδες! Έτσι αρχίζει να τριγυρνάει το μυαλό του χαρακτήρα η εξής ανατρεπτική ιδέα: «…το μέλλον σου θα διαγράφεται σκοτεινό και θα περνάει πολύ συχνά από το μυαλό σου η σκέψη ότι η μόνη λύση στο πρόβλημά σου θα ήταν να ξεκινήσεις κάτι μόνος σου» (σελ. 17).

Επιπλέον δεν έχουμε μόνο την εξιστόρηση της κεντρικής ιδέας από τη μεριά του χαρακτήρα αλλά και την ευκαιρία να παρατηρήσουμε απρόσκοπτα την αγωνία, τις μεταπτώσεις και τη διαδικασία γραφής από έναν άνθρωπο που χαρακτηρίζεται συγγραφέας και που ξημεροβραδιάζεται πάνω από το γραπτό του ως την ύστατη τελεία. Ο χαρακτήρας επ’ αυτού δείχνει κακεντρεχής («Μερικές φορές τον λυπάμαι πραγματικά»), παρακάτω τον αποκαλεί «φαύλο», διασκεδάζει με το στάδιο επίγνωσης ότι αυτό που γράφει δεν είναι και κανένα αριστούργημα κι αυτό θα έχει ως συνέπεια να χάσει την αυτοπεποίθησή του, να μελαγχολήσει και να μεμψιμοιρεί για τα πάντα. Ξέρει πως ό,τι και να γράψει δε θα καταλήξει μονοδιάστατο γιατί η ίδια η φύση έχει μια πολυπλοκότητα «κι ο πιο ανήθικος άνθρωπος πάντοτε έχει μια πολύ ευαίσθητη πλευρά να αποκαλύψει στο τέλος» (σελ. 19). Το χιούμορ του σπάει κόκαλα: «Αδυνατούσα να τον κατατάξω σε μία από τις δύο βασικές κατηγορίες συγγραφέων που είχα στο μυαλό μου: σε αυτούς που σου αλλάζουν τη ζωή και σε αυτούς που σε κάνουν να βαριέσαι και να θέλεις να πετάξεις στα σκουπίδια το βιβλίο τους» (σελ. 48). Ο χαρακτήρας γνωρίζει πολλά πράγματα για τον χώρο της λογοτεχνίας και για την τέχνη της γραφής, σχολιάζει προηγούμενες δουλειές του συγγραφέα, φαίνεται έμπειρος και ταυτόχρονα ανθρώπινος, μια και δε διστάζει να παραδεχτεί ανθρώπινα ελαττώματά του.

Με έκπληξη διαπίστωσα όσο προχωρούσα την ανάγνωση πως έχουμε έναν ξεκάθαρο πόλεμο: «Πάντως, εγώ δεν έχω κανένα δίλημμα και καμιά συστολή για το τι πρέπει να κάνω για να βγω αλώβητος από αυτά που μου ετοιμάζει» (σελ. 19)! Κι όλο αυτό δεν ξεκινάει από ενδιαφέρον και αγάπη αλλά από καθαρά υποκειμενικά και εγωιστικά κριτήρια: «Αυτή η ασυγχώρητη υπεροψία του να θεωρεί τον εαυτό του σχεδόν ημίθεο επειδή αποφασίζει για το μέλλον των άλλων σαν από μηχανής θεός… και επειδή μου αρέσει να τραβώ όλη την προσοχή και τον θαυμασμό των άλλων πάνω μου, σκέφτηκα να τον αντιμετωπίσω και να βγω επιτέλους στο φως» (σελ. 37-38).

Ας στραφούμε τώρα στον συγγραφέα, που περιγράφεται λες και ο χαρακτήρας είναι πλάι του, τον κρατάει από το χέρι, πορεύονται μαζί. Ξέρει και φοβάται πως αυτός ο χαρακτήρας, «ο πιο ήσυχος και καλοπροαίρετος ήρωας» απ’ όσους ήδη του έτυχαν, θα παραμένει αναγκαστικά μαζί του για όσο κρατήσει η γραφή του μυθιστορήματός του. Είναι ακόμη επηρεασμένος από τον τρόπο που φέρθηκε στους πρωταγωνιστές του προηγούμενου βιβλίου του κι αυτό το άχθος, με επιπλέον αυτήν την τόσο έντονη και κυρίαρχη προσωπικότητα που του προσκολλήθηκε, δε θα είναι και ό,τι καλύτερο για την έμπνευσή του και την αποστασιοποίησή του από την άχλη του μύθου που τον περιβάλλει, ώστε να γράψει ένα ακόμη καλύτερο έργο. Όταν μάλιστα κατάλαβε επιτέλους με ποιον είχε να κάνει, ξεκίνησε να πλάθει μια ολόκληρη φαντασίωση, μέσω της οποίας έπεισε τον χαρακτήρα του πως αυτός γράφει το βιβλίο κι όχι ο συγγραφέας! Το ανατριχιαστικό είναι η ανθρωπόμορφη συμπεριφορά του χαρακτήρα, με τον οποίο συζητά ή τσακώνεται ο συγγραφέας, δέρνονται κιόλας ή κυνηγιούνται!

Η ιστορία λοιπόν που δημιουργείται από αυτό το ιδιαίτερο αμάλγαμα είναι μια πραγματικά ενδιαφέρουσα πρόσμιξη σουρεαλισμού και πλαστής πραγματικότητας! Η πλοκή ξεδιπλώνεται αβίαστα, σε πρώτο πλάνο βλέπουμε όμως τις επιθυμίες και τις δυσκολίες του χαρακτήρα να προσαρμοστεί στην ιστορία! Μήπως λοιπόν οι εξελίξεις επηρεάσουν την ψυχοσύνθεση του χαρακτήρα και τον κάνουν ν’ αλλάξει κάποιες από τις πρώτες του σκέψεις; Μήπως τελικά σε αυτό το παιχνίδι ο νικητής θα είναι αναπάντεχος κι απρόσμενος; «Casu consulto» σημαίνει «τυχαίως εσκεμμένα, επίτηδες κατά λάθος» κι αυτό ακριβώς ζει ο χαρακτήρας με τον συγγραφέα που τον πλάθει, μέσα από μια ευρηματική ροή αληθινά ψεύτικων και ψευδώς αληθινών γεγονότων.