Στη Λούλου του Πνεύματος της γης θέλησα να δώσω ένα υπέροχο δείγμα γυναίκας, ένα πλάσμα προικισμένο πλούσια από τη φύση, ένα πλάσμα το οποίο ακόμα κι αν βγήκε από ένα ποταμάκι, ανθίζει ανάμεσα σε άντρες που μπρος τους υπερέχει με το παραπάνω -με την καλή βέβαια έννοια της κληρονομικότητας. Κάτω από την κυριαρχία του μίζερου και μικροαστικού γερμανικού νατουραλισμού, το υπέροχο πλάσμα που είχα φανταστεί έγινε ό,τι χειρότερο, και για χρόνια ολόκληρα, με θεωρούσαν ανελέητο διερευνητή του θηλυκού γένους, μανιασμένο ηθικολόγο και μισογύνη που εξορκίζει τον δαίμονα. Είχα πάντα την πεποίθηση ότι αν Το πνεύμα της γης δεν παιχτεί όπως το είχα φανταστεί, θα προκαλεί πάντα σκάνδαλο και ηθική αγανάκτηση.
Φρανκ Βέντεκιντ


Το πνεύμα της Γης εκδόθηκε το 1895 και ο Άλμπαν Μπεργκ χρησιμοποίησε το κείμενο μαζί με Το κουτί της Πανδώρας για την όπερά του Λούλου. Προερχόμενη από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, η Λούλου -χρησιμοποιώντας διαφορετικά ονόματα- ανεβαίνει κοινωνικά και παντρεύεται έναν αξιοσέβαστο ηλικιωμένο άντρα. Στην πρώτη πράξη κατακτά τον ζωγράφο που κάνει το πορτρέτο της. Ο σύζυγος τους συλλαμβάνει και πεθαίνει από αποπληξία. Στη δεύτερη πράξη είναι η γυναίκα του ζωγράφου που τη θεωρεί άγγελο αρετής. Αλλά ο εκλεκτός της καρδιάς της, ο Σεν, που την ακολουθεί πάντα, αποκαλύπτει λίγο λίγο την αλήθεια στον εύπιστο ζωγράφο που αυτοκτονεί. Στην τρίτη πράξη η Λούλου εξαπατά έναν αριστοκράτη, ερασιτέχνη εξερευνητή και τον οδηγεί στην καταστροφή. Στην τελευταία πράξη αναγκάζει τον Σεν να την παντρευτεί. Εκείνος θέλει να ζήσει μια κανονική ζωή μαζί της αλλά η Λούλου του επιβάλλει τον καταστροφικό περίγυρό της. Στο αποκορύφωμα της δυσαρέσκειάς του σκοτώνεται.

Κάθε πράξη τελειώνει μ’ έναν θάνατο.