Το 1935, τρία χρόνια πριν από τον θάνατό του, ο Φρόυντ δημοσιεύει ένα σύντομο κείμενο για την επίσκεψή του στην Ακρόπολη. Εκείνη η επίσκεψη τριάντα δύο ολόκληρα χρόνια νωρίτερα του είχε προξενήσει μια παράξενη διαταραχή που τον απασχόλησε κατόπιν για καιρό και τώρα επιστρέφει σε αυτήν για να δώσει την απάντηση στα πιεστικά ερωτήματα που του προκάλεσε, τόσο θεωρητικά όσο και βαθύτατα προσωπικά. Όμως, αντί να κλείνει το ζήτημα, η φροϋδική απάντηση συγκροτεί απεναντίας μια ιλιγγιώδη κειμενική μηχανή που πολλαπλασιάζει τους ιριδισμούς της αθηναϊκής εμπειρίας, εξωθώντας τη σκέψη και τη γραφή σε ένα δύσκολο σημείο.

Ταξιδιωτικό αφήγημα, ιστορία φαντασμάτων, στοχασμός για τα τραύματα της Ιστορίας, το πολυσυζητημένο αυτό κείμενο ενός αλλιώτικου περιηγητή στο κέντρο τόσο της ευρωπαϊκής όσο και της νεοελληνικής αυτοσυνειδησίας είναι, στην παρούσα ανάγνωσή του, πρωτίστως ένα "παραμύθι για διαλεκτικούς". Ξεδιπλώνοντας τις πτυχώσεις του, θα παρακολουθήσουμε τη δημιουργία ενός πλέγματος, αναλυτικού κι αφηγηματικού, από συνάψεις ενίοτε παράδοξες και αναπάντεχες. Από τον Μπένγιαμιν και τον Ντερριντά, τον Κάφκα και τη Λισπέκτορ, μέχρι τον Σεφέρη, τον Παπαρρηγόπουλο και, ιδίως, τον Φαλμεράγιερ, η κλωστή του Φρόυντ, η κλωστή ενός ξένου, θα συνυφάνει πολλαπλά νήματα για να συλλάβει μια εικόνα της νεοελληνικής συνθήκης. Μια εικόνα της καταγωγής και κυρίως ενός λανθάνοντος παρόντος, μολυσμένου από την έκθεση σε μια υπερβολική εμπειρία. Μια ατοπογραφία.