Η Αμαλία τέλειωνε τη δουλειά της περίπου στις 7 το βραδάκι.

Κατηφόριζε λοιπόν τη λεωφόρο Θησέως για το σπίτι, να περπατήσει λίγο πριν πάει στης μητέρας της να πάρει το γιο της τον Ίκαρο.

Ήταν χωρισμένη κάπου τρία χρόνια, λόγω μιας απ\' τις συνηθισμένες αιτίες που διαλύονται τα ζευγάρια στην εποχή μας, είτε ζούνε σε μεγάλες πόλεις, είτε σε μικρές, είτε στο Εξωτερικό.
Την προσοχή της τράβηξε μια αφίσα τού δρόμου κολλημένη στον τοίχο, που έγραφε επιθετικά:
"Στα 20 μέτρα αμέσως δεξιά, άνοιξε από την 1/10 πάλι το \'Βήμα Λόγου\', με ελεύθερους Ομιλητές, θέματα και ακροατές. 8 με 10 μμ, κάθε μέρα".

Και μαζί μ\' αυτά, η φωτογραφία ενός άντρα, του αποψινού ομιλητή, με το όνομά του: Ξάνθος Ν. Στάθηκε...
"Διάβολε," μουρμούρισε, "θα είναι αυτός που πριν 9 χρόνια περάσαμε μαζί σε συνέντευξη, για να μας πάρουν στην Εταιρεία! Δεν τον ξαναείδα. Να είναι αυτός;"
Προχώρησε στην αίθουσα δισταχτικά.
Ξαφνικά, και απ\' την απόλυτη σιωπή, ξεσηκώθηκαν δυνατά χειροκροτήματα. Η ομιλία διακόπηκε, γιατί ήσαν πολλοί αυτοί που ήθελαν να τον πλησιάσουνε, να του δώσουνε συγχαρητήρια.
Πλησίασε και η Αμαλία, και του είπε, σφίγγοντας το χέρι του:
"Με θυμάσαι; Η Αμαλία είμαι".
"Πως, πως!...", της απάντησε αμέσως ο Ξάνθος, "Τι γίνεσαι, χαθήκαμε! Είμαι εδώ περίπου κάθε μέρα αυτήν την ώρα είτε μιλάω, είτε παρακολουθώ άλλους. Μπορείς κι εσύ να πεις τις απόψεις σου, άμα θες".
"Εγώ; Και τι να πω;"
"Έλα και θα βρούμε θέμα απ\' την ειδικότητά μας. Ο κόσμος διψάει για αληθινά μυστικά! Και σε πληροφορώ, ότι δεν έχει μάλλον καμιά γνώση, ακόμη και για καθημερινά πράγματα!".
Βγήκε στο δρόμο αναστατωμένη. Είχε συνηθίσει τον δικό της μονόδρομο, και είχε ξεχάσει τον υπόλοιπο κόσμο...

(Έτσι άρχισε σε λίγο, μια ξεχωριστή, απρόσμενη και μοναδική ερωτική ιστορία, με αρκετούς μη συνειδητούς, "απαγορευμένους καρπούς"!).