Εδώ και περισσότερες από δύο δεκαετίες το Εγχειρίδιο της Ελληνικής Παλαιογραφίας τον El. Mioni αποτέλεσε το βασικό όργανο προσβάσεως των Ελλήνων, και όχι μόνο, φοιτητών των Τμημάτων Φιλολογίας και Ιστορίας στις επιστήμες της παλαιογραφίας και κωδικολογίας· μολονότι το βιβλίο "πολυσυζητήθηκε" κρυφά και φανερά, σε πανεπιστημιακές και μη αίθουσες, από διαφόρους, όπως συμβαίνει συνήθως από όσους δεν τολμούν να αρθρώσουν γραπτά τον δικό τους "καλύτερο" λόγο, αλλά κρύβονται πίσω από την εύκολη κριτική και τα "πτερωτά λόγια", ωστόσο αυτό κάλυψε, και καλύπτει ίσως εν μέρει και σήμερα, τις απαιτήσεις των επιστημόνων και του ευρέως κοινού στην προσπάθειά τους να γνωρίσουν τον χειρόγραφο κώδικα και την ιστορία του, όντας ένα εύληπτο και συνοπτικό εργαλείο σπουδής, ένα χρήσιμο εν γένει βιβλίο. Όμως στα χρόνια που μεσολάβησαν από την πρώτη έκδοση στην ελληνική του συγκεκριμένου Εγχειριδίου (1977) η έρευνα στον χώρο της παλαιογραφίας και της κωδικολογίας, η μελέτη γενικώς των χειρόγραφων κωδίκων, γνώρισε, και συνεχίζει να γνωρίζει, μεγάλη άνθηση· ιδρύονται Εργαστήρια Παλαιογραφίας, διοργανώνονται συνέδρια διεθνή και εθνικά, εκδίδονται ειδικά περιοδικά και συλλογικές εργασίες που αφορούν στην στάχωση των χειρόγραφων κωδίκων, στην διακοσμητική, στην ιστορία της γραφής, στην συντήρηση των κωδίκων. [...]

(από τον Πρόλογο του συγγραφέα)