Στο νέο βιβλίο του συγγραφέα Παύλου Ανδριά, Ο άνθρωπος που μιλούσε με τα σύννεφα από τις Εκδόσεις Ίαμβος, γινόμαστε μάρτυρες στο κυνήγι του χρήματος, μάρτυρες κρυμμένων ερώτων, απιστιών, πειρασμών και διασκέδασης, ευκαιριακών δουλειών, συμμαχιών και όρκων υποταγής, θύματα απολαύσεων, ανελέητων μαχών και ανεκπλήρωτων ονείρων, επιβεβαιώσεων κι απωθημένων, με αφετηρία την περιπέτεια της υγείας ενός ανθρώπου και τερματισμό την ελπίδα, την ουσία και τη δύναμη της αγάπης για ζωή.

«Όλα τα ωραία κάποια στιγμή τελειώνουν, για όλους μας. Game over λοιπόν, από τη ζωή μου, απ’ όλα όσα ζήσαμε μαζί αυτά τα χρόνια. Πήγαινε εκεί που σου έδωσαν τις οδηγίες χρήσεως και ζήτα νέο οδηγό πλεύσης…»

Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα καλογραμμένο μυθιστόρημα, ευχάριστης ανάγνωσης.

Ήταν ο άνθρωπος που έδινε ρυθμό στη ζωή των ακροατών του, που άκουγε με τ’ αφτιά της ψυχής του τις αφηγήσεις για τα πάθη τους, τις όποιες αναστολές και τους καθημερινούς προβληματισμούς τους.

Πρωταγωνιστής ένας φιλόδοξος, παθιασμένος άντρας, ο Αλέξανδρος, με επικοινωνιακό χάρισμα, αμεσότητα και ευαισθησίες -ταυτίζεσαι άνετα μαζί του-. Κυνηγούσε να ανοίξει τα φτερά του μακριά απ’ την επαρχία και την μετριότητα, διψώντας για εμπειρίες, αν και άπειρος στην αντιμετώπιση της αλήθειας, των συνεπειών και των ευθυνών της. Γρήγορα οδηγήθηκε στη δόξα, στα πλούτη και στις εμπειρίες που πάντα ονειρευόταν. Στην αθηναϊκή αδηφαγία… Ένα ξαφνικό πρόβλημα υγείας, έγινε η αφορμή να επαναπροσδιορίσει τη ζωή του, ώστε να της δώσει το αληθινό νόημά της, πλάι σε κάποια εξίσου αληθινή, με γνώσεις, ανθρωπιά και χαμόγελο. Γιατί αυτά αρκούν… Προσωπικά, αναγνώρισα αρκετά κοινά στοιχεία του συγγραφέα με τον ήρωά του.

Δύσκολα φτωχικά παιδικά χρόνια μέσα σε πολυμελή οικογένεια. Οι γονείς του καλοί άνθρωποι, μα πολύ ταλαιπωρημένοι…

Μια μάνα μονίμως κουρασμένη, δουλεύοντας ολημερίς να τους φέρει βόλτα… Κι αυτή η αγκαλιά της ποτέ δεν περίσσευε για εκείνος, ήταν μονίμως κατειλημμένη από τα μικρότερα παιδιά της…

Αυτό ήταν το μεγαλύτερο παράπονο και η μεγαλύτερη έλλειψή του… Να έχει μια αγκαλιά αποκλειστικά δική του, κάποιον να τον προσέχει κάθε στιγμή και να ικανοποιεί τις ανάγκες του, τις ανασφάλειες και τους φόβους του…

Ήθελε μια καλύτερη ζωή, γι’ αυτό μόλις τελείωσε με τον στρατό, αποφάσισε να ρίξει πέτρα πίσω του, να τους παρατήσει όλους και να φύγει, να βρει την τύχη του στην Αθήνα…

Στον παράδεισο με το σκληρό πρόσωπο.

Φθείρουν οι κακουχίες τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του ατόμου; Οι εμπειρίες δρουν ενδυναμωτικά;

Έκανε απολογισμό των λίγων ωρών που βρισκόταν στην πόλη των “πολλών”. Αισθανόταν ευτυχισμένος και ικανοποιημένος με όσους είχε γνωρίσει μέχρι στιγμής, αλλά και τις όμορφες γυναίκες που έβλεπε να υπάρχουν γύρω του, δίχως να κρατούν τους τύπους, όπως τον βεβαίωσε ο Θανάσης!

Σάρκα και χρήμα… Συναίσθημα μηδέν.

Δύσκολο το ταξίδι προς την Ιθάκη αλλά μαγευτικό. Μια ρεαλιστική, σκληρή ιστορία ζωής, γεμάτη από βρομιά και γκρεμοτσακίσματα, ενοχές αλλά μαζί με πίστη και αξίες ικανές να σε επαναφέρουν στον “ίσιο δρόμο”. Εκεί όπου βρίσκεσαι πραγματικά αντιμέτωπος με τα θέλω και τις επιθυμίες σου.

Ο καθένας μας παίρνει αυτό που του αξίζει… και λαμβάνει το μερίδιο που του αναλογεί τόσο στην επιτυχία, αλλά και στην αποτυχία. Τίποτα δεν μας χαρίζεται, αγόρι μου. Όλα σε τουτη ζωή έχουν το αντίτιμό τους.

Κάθε σχέση ανάμεσα σε δύο ή και περισσότερα άτομα ορίζεται από το φάσμα και την εναλλαγή συναισθημάτων μέσα της.

«Όπως τα σύννεφα λοιπόν, έτσι είναι και η ψυχή του ανθρώπου. Μια μάζα γεμάτη υδρατμούς από αισθήματα, που άλλες στιγμές θέλει να ξεσπάσει και άλλες να γαληνέψει και να ταξιδέψει.

(…)

Για σένα υπάρχει ένας στόχος, ένας σκοπός, που δεν είναι άλλος από το να μάθεις μέσα από τα σύννεφα της ψυχής των ανθρώπων να βγάζεις την ουσία των πραγμάτων.»

Πολυπλοκότητα ανθρωπίνων σχέσεων ανάμεσα στους “αδίστακτους”, στους “αδύναμους” κι “εξουσιαζόμενους” και στους “πολεμιστές”. Αλήθειες και ψέματα, απρόοπτα και μοιραία παιχνίδια. Μάταιες υποσχέσεις και μπερδεμένοι δεσμοί. Άγγελοι πλάι σε δαίμονες, όλοι με προσωπεία…

Χαρούμενος ήταν βέβαια και ο Αλέξανδρος, μιας και είχε βρει ανθρώπους που τον αγαπούσαν και φρόντιζαν να περνάει καλά, που τον αγκάλιασαν από την αρχή, σαν να τον ήξεραν χρόνια.

Μαζί τους έμαθε τι είναι αναζήτηση, τι είναι να κυνηγάς ένα όνειρο με αξιώσεις, τις είναι να δίνεις και να εισπράττεις αγάπη…

Δεδομένο ίσον αυταπάτη…

Απ’ το ένατο βιβλίο του κυρίου Ανδριά απορρέουν βαθυστόχαστες αναζητήσεις για την σπουδαιότητα της ύπαρξης των αξιών στη συμπεριφορά μας. Ένα διεισδυτικό εγχειρίδιο ορθών, προσεκτικών και δίκαιων επιλογών.

«Μείνε μ’ αυτούς που σ’ αγαπάνε και δέξου ό, τι η ζωή σου φέρνει στον δρόμο σου. Για να σου το στέλνει, σημαίνει πως πρέπει να το ζήσεις, να το δοκιμάσεις, μα το κάνεις κτήμα σου και να γίνει πλούτος σου. Μαθαίνω σημαίνει ζω… Ζω τις στιγμές, γιατί αυτές κρύβουν το μεγαλείο της ζωής, αυτές είναι που δίνουν νόημα στη ζωή μας.»

Η ροή του είναι γρήγορη, με εικόνες, σαν ταινία αγωνίας και έντονου ρυθμού. Χωρίς περίσσιες λεπτομέρειες που κουράζουν τον αναγνώστη. Η γνώριμη γραφή του συγγραφέα είναι ακόμα μια φορά άκρως ρεαλιστική και μεστή. Όλα τα παραπάνω καθιστούν το ανάγνωσμα αισθαντικό, βιωματικό, να εγείρει προβληματισμούς. Το φινάλε του είναι συγκινητικό κι ανατρεπτικό.

Ήταν γραφτό να πορευθούν μαζί. Έτσι τουλάχιστον πίστευαν και οι δύο… Όμως, όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται και τα λάθη δεν γίνονται μαθήματα, τα αποτελέσματα είναι τραγικά, λες και κάποια κατάρα κουβαλάς ή η μοίρα έχει αποφασίσει να σε αφήσει μόνο…

Ο Αλέξανδρος δέχεται την πρόταση του Θανάση που γνώρισε στον στρατό να κατέβει στην Αθήνα και να δουλέψει ως dj στο μαγαζί της θείας του. Δεν μπορεί όμως να φανταστεί πώς θα εξελιχθεί η ζωή του από κει και πέρα και πόσες δυσκολίες θα γνωρίσει που θα του αλλοιώσουν τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα.

Ο Παύλος Ανδριάς στο νέο του μυθιστόρημα γράφει για τον κλασικό άμαθο νέο που έρχεται στη μεγάλη πόλη με όνειρα και φιλοδοξίες μόνο και μόνο για να πέσει κι αυτός θύμα της αδηφαγίας της. Γνωρίζει έναν κύκλο ανθρώπων και αρκετούς πειρασμούς που τον κάνουν να πιστεύει πως όλα θα εξελιχθούν έτσι από δω και πέρα, διασκεδαστικά, αναίμακτα και χωρίς έγνοιες. Σύντομα όμως διαπιστώνει πως είναι μπλεγμένος σ’ ένα γαϊτανάκι ψεμάτων και απάτης. Ο συγγραφέας, πολύ προσεκτικά, καταγράφει σκηνές εκβιασμών, αποπλάνησης και εξαπάτησης με χαρακτήρες πολύ ρεαλιστικούς ενώ η «σωσίβια λέμβος» του νεαρού, μια έξυπνη, μορφωμένη γειτόνισσα είναι ο φάρος που φωτίζει το μονοπάτι δίνοντας σωστές συμβουλές και προσέχοντας όσο μπορεί την πορεία του Αλέξανδρου. Ο πρωταγωνιστής θα βουτήξει στη λάσπη και θα φτάσει στα άκρα, θα έχει όμως τα κότσια, τη δύναμη και τη γνώση που απαιτούνται ώστε να κολυμπήσει χωρίς να αλλοιωθεί;

«Ο άνθρωπος που μιλούσε με τα σύννεφα» είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με διεισδυτική ματιά, ρεαλισμό και ανατροπές που βουτάει στο σκοτάδι της νύχτας για να φέρει με τον δικό του τρόπο τον αναγνώστη στο πρώτο πρωινό φως.