Μια αθώα φάρσα των προσκεκλημένων σε μια εξοχική έπαυλη μετατρέπεται σε επιτυχημένο σχέδιο δολοφονίας. Ποιος τοποθέτησε σε σειρά πάνω στο τζάκι επτά ρολόγια και γιατί βρέθηκε ένα όγδοο πεταμένο στον κήπο; Τι είναι το Σέβεν Ντάιαλς και τι σχέση έχει με την υπόθεση; Πώς συνδέεται με όλα αυτά μια πατενταρισμένη μέθοδος επεξεργασίας του χάλυβα που θα φέρει επανάσταση στις πτήσεις;

Πρόκειται για ένα συναρπαστικό κατασκοπικό θρίλερ των τελών της δεκαετίας του 1920, με πρωταγωνιστές τον Επιθεωρητή της Σκότλαντ Γιάρντ Μπατλ και τη λαίδη Αϊλίν ή Μπαντλ Μπρεντ (που μαζί θα συναντήσουμε και στο «Μυστικό του Τσίμνεϊς» ενώ ο Επιθεωρητής θα πρωταγωνιστήσει μόνος του σε άλλα τρία μυθιστορήματα), καθώς και άλλα πρόσωπα από εκείνο το βιβλίο. Νέοι αλλά και ήδη γνωστοί σε όσους διάβασαν το «Μυστικό του Τσίμνεϊς» χαρακτήρες συγκεντρώνονται και πάλι στην έπαυλη, που θεωρείται ένα από τα πιο αριστοκρατικά σπίτια της Αγγλίας, μιας και την επισκέπτονται βασιλιάδες και διπλωμάτες για ξεκούραση και διακοπές και από την οποία οι τωρινοί ενοικιαστές, Σερ Όσβαλντ Κουτ και λαίδη Μαρία Κουτ, ετοιμάζονται να φύγουν. Η έπαυλη ανήκει στον λόρδο Κέιτερχαμ, πατέρα της λαίδης Αϊλίν Μπρεντ, η οποία βρίσκεται μετά από τέσσερα χρόνια ξανά μπλεγμένη σε μια ενδιαφέρουσα περιπέτεια, αυτήν τη φορά με συνεργάτες τους νεαρούς Λορέιν Γουέιντ (αδελφή του θύματος), Μπιλ Έβερσλεϊ και Τζίμι Θέσιτζερ και με τη σημαντική βοήθεια του Επιθεωρητή Μπατλ της Σκότλαντ Γιαρντ.

Δε με γοήτευσε όσο το πρώτο της σειράς με τον Επιθεωρητή Μπατλ όμως μου κράτησε καλή παρέα γιατί ήταν γεμάτο από διάφορες συναναστροφές, ανεπίσημες έρευνες, μυστικές συγκεντρώσεις κουκουλοφόρων, μπριτζ και γκολφ στην αγγλική ύπαιθρο, σε γενικές γραμμές δηλαδή αντιπροσωπεύει την ήρεμη και νωχελική ζωή των αριστοκρατών μακριά από το Λονδίνο. Μάλιστα, από την πρώτη σχεδόν σελίδα η Agatha Christie σκιαγραφεί με σκωπτικό και απόλυτα ρεαλιστικό τρόπο τη ραγδαία άνοδο των απλών και ταπεινών σε επίπεδα τίτλων Σερ και λαίδης, όπου ο μεν σύζυγος συνεχίζει να έχει φιλοδοξίες, η δε σύζυγος με ένα τσούρμο υπηρετικό προσωπικό νιώθει σα ναυαγός σε ερημονήσι. Οι διάλογοι της λαίδης Κουτ με τον κηπουρό, τον μπάτλερ, την οικονόμο φέρνουν αβίαστα γέλιο και δείχνουν με οξύμωρο και αναπάντεχο τρόπο ποιος κάνει πραγματικά κουμάντο σε ένα τεράστιο σπίτι. Σταδιακά φτάνουμε και στους μαϊντανούς των κοσμικών κύκλων που αντιμετωπίζονται με την ίδια υποτιμητική ματιά: «Οι κοπέλες ήταν εκεί, τρεις του συνηθισμένου είδους… Μαζί τους ήταν οι δυο φίλοι του… που ήταν υπάλληλοι του Φόρεϊν Όφις με ρόλο ολωσδιόλου διακοσμητικό» (σελ. 25).

Εδώ συνάντησα κι ένα παράδοξο στην αφήγηση. Σε αρκετά σημεία σπάει το φράγμα της απρόσωπης ανάγνωσης και διαβάζουμε προτάσεις όπως: «Σε αυτό το σημείο πρέπει να πάμε πίσω είκοσι λεπτά…» (σελ. 73) ή «Θα ήταν προτιμότερο να προσπεράσουμε όσο γίνεται πιο γρήγορα τα βάσανα των επόμενων τεσσάρων ωρών» (σελ. 122). Το δε φινάλε του μυθιστορήματος είναι ανατρεπτικό και αναπάντεχο, όπως και τα περισσότερα άλλωστε ενώ ο τρόπος που έρχονται στο φως αληθινές ταυτότητες και ξεδιαλύνονται τα αινίγματα που προέκυψαν κατά την πορεία της πλοκής μου έκαναν θετική εντύπωση, παρ’ όλο που το μυθιστόρημα είναι από τα πρώτα της Agatha Christie κι έτσι δεν έχει φτάσει στο λογοτεχνικό της απόγειο.

«Το μυστήριο των εφτά ρολογιών» κυκλοφόρησε σε Αμερική και Αγγλία το 1929 ενώ στα ελληνικά υπήρξαν πολλές εκδόσεις του μυθιστορήματος ώσπου κυκλοφόρησε από το Λυχνάρι με τον παρεμφερή τίτλο «Τα επτά ρολόγια» και σήμερα (2019) επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός σε μεγαλύτερο σχήμα, με εισαγωγή της συγγραφέως αστυνομικών μυθιστορημάτων Val McDermid και με νέα μετάφραση (του Μιχάλη Μακρόπουλου). Ως προς το εξώφυλλο ακολουθούν την έκδοση Harper Collins (1997) ενώ έχουν ανακοινώσει πως στόχος τους είναι να κυκλοφορήσουν στα ελληνικά όλα τα αστυνομικά έργα της Agatha Christie.