Τον Θανάση Δήμου, απ’ όσο θυμάμαι, τον συνάντησα μάλλον ως παιδί-θαύμα σε κάποιο βιβλικό επεισόδιο να υποδύεται τον ανιψιό του εξαρτώμενου από την ιδιότυπη περμανάντ του Σαμψών ζωγραφίζοντας την κυρία Δαλιδά πριν του κόψει τα μαλλιά αλά γκαρσόν. Αυτό συνέβη προτού ο Άσωτος Γιος αποκτήσει ιδιόκτητη Κυριακή κάνοντας πρώτα βούκινο την περίφημη μετάνοιά του. Τότε ακόμη η μετάνοια και η συγχώρεση (που θεωρούνταν παρενέργειες συναισθηματικές) δεν ήταν και τόσο της μόδας.

Ενήλικος πλέον ο Θανάσης ήπιε μαζί μου αρκετούς καφέδες ώσπου να συμφωνήσουμε ότι και οι δυο μας, παρά τη διαφορά ηλικίας, ήμασταν γενικά ασυγχώρητοι και αμετανόητοι σε κάποιες βασικές αρχές. Έτσι καταλήξαμε πως μερικές από τις ιστορίες που με απασχολούσαν παιδιόθεν μπορούσαν να εικονογραφηθούν και να υπονομευτούν με την καλύτερη, εννοείται, έννοια. Στο μεταξύ ο Άσωτος είχε γίνει φίρμα, εγώ όμως εστίαζα το ενδιαφέρον και στον άλλο αδερφό του, τον σεμνό κι εργατικό Σώτο, που η Βίβλος δυστυχώς τον ξεπετούσε άσπλαχνα. Ο Δήμου συμμερίστηκε τη συμπάθειά μου για τον Σώτο και προχωρήσαμε.

Παράλληλα ένα επιβλητικό πτηνό, γνωστό ως Γαλοπούλα στη χώρα μας, πετώντας πανικόβλητο από Χριστούγεννα σε Χριστούγεννα και σε ημέρες των Ευχαριστιών στας Αμερικάς, έκανε καριέρα θλιβερή σαν κρέας υγιεινό με ελάχιστα λιπαρά. Δηλαδή παυσιλιπαρή περίπτωση. Σκέφθηκα λοιπόν πόσο αδικημένο πουλί υπήρξε από τη μοίρα παρά το φυσικό του κάλλος.

Ο Θανάσης Δήμου, όταν του εξήγησα το δράμα της Γαλοπούλας, ξέσπασε σε λυγμούς. Φυσικά τον παρηγόρησα λέγοντάς του πως εμείς οι δυο θα μπορούσαμε (σαν ένα είδος άτυπης ΜΚΟ) να την αποκαταστήσουμε, τουλάχιστον ηθικά, κάνοντάς την ηρωίδα μας. Τότε προέκυψε το ποιητικό-εικαστικό μανιφέστο με τον τίτλο "Η κατάρα της Γαλοπούλας", δίνοντας φωνή και κύρος στην ευγενή φύση αυτού του άκακου πτηνού. Πρέπει να τονίσω πως, αν και μεταξύ τους άσχετοι οι πρωταγωνιστές των ιστοριών μας, εν τούτοις συναντώνται κάτω από τους βιβλικούς αστερισμούς.