Το βιβλίο Ο Κρανιακός Ιππόκαμπος από τις Εκδόσεις Ίαμβος είναι η συγγραφική πρεμιέρα του Κύπριου συγγραφέα και ηθοποιού Ανδρέα Νικολαΐδη. Σε εξώφυλλο και οπισθόφυλλο από τον εξαιρετικό Μάριο Αναστασίου.

Τα πάντα ήταν τροφή για τη σκέψη του. Το καθετί γέμιζε τη δεξαμενή καυσίμων της βραδινής του γραφομηχανικότητας.

Πρωταγωνιστής ένας αόρατος αντιήρωας. Σπουδαίος μες στην αφάνειά του, βουλιαγμένος στα νέα του κόσμου. Λάτρης της αφαίρεσης με στόχο το απόλυτο μηδέν. Μοναχικός.

Ένας μετακινούμενος διαμετακομιστικός σταθμός σκέψεων. Λες και γεννήθηκε για να υπηρετεί την τραγική ειρωνεία σαν ένας σύγχρονος Σοφοκλής, θα παρέδιδε τις σκέψεις χιλιάδων ανθρώπων, ενώ εκείνος δεν αξιώθηκε να παραδώσει ποτέ έστω μια δική του.

Το ομώνυμο με το βιβλίο όργανο του εγκεφάλου είναι υπεύθυνο για την καταγραφή αναμνήσεων και πληροφοριών. Οι αχαλίνωτες διανοητικές διαδρομές του καθημερινού μεν, αντιήρωα δε του βιβλίου είναι εκείνες που τον ταξιδεύουν σε πεδία αδάμαστων βασανιστηρίων.

Πόθος και θυσία… Θάνατος: αιώνιο συμβόλαιο με τη θλίψη ή μήπως όχι;

Πώς να ξεχάσει εκείνο το ζεστό, γεμάτο υγρασία πρωινό, που καθώς κατέβαινε ή ανέβαινε την ανηφόρα -ήταν τόσο δύσκολες οι συνθήκες που η κινησιολογική φορά δεν έπαιζε πλέον καμιά σημασία-…

Εδώ γινόμαστε μάρτυρες της συναρπαστικής, σκοτεινής, συγκρουσιακής ιστορίας παρόντος-παρελθόντος, ντυμένης με μαύρο χιούμορ, ενός ευάλωτου συγγραφέα, χωρίς όνομα, που προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κοινωνική αδικία αλλά και το αιώνιο ζήτημα της ύπαρξης με τα όσα συμβαίνουν γύρω του, δαμάζοντας τον κρανιακό του ιππόκαμπο. Χωρίς την αναμενόμενη ανταπόκριση από τους εκδοτικούς και την κοινωνία. Καταδικασμένος σε μια γενέθλια αποτυχία. Σε μια αέναη αναζήτηση ψηγμάτων αναγνωρισιμότητας.

Ποτέ δεν είχε αυταπάτες. Η δικαιοσύνη, όπως και ο θεός, δεν είναι τίποτε άλλο παρά φαντασιοκοπήματα παρηγοριάς του ανθρώπου.

Το οξύμωρο, υπαρξιακό αυτό ανάγνωσμα βρίσκει τη λεπτή ισορροπία στο μεταίχμιο κωμικότητας και τραγικότητας. Έχει κάτι από Καμύ, Κάφκα κι από Ντοστογιέφσκι. Λίγο νουάρ, λίγο σουρεαλιστικό μα και ρεαλιστικό, λίγο ερωτικό και αισθηματικό, λίγο κοινωνικό μα και λίγο μυστηρίου, πρόκειται σίγουρα για ένα εγκεφαλικό ταξίδι. Με μεταφορές, με ειρωνείες, με αυτοσαρκασμό. Η φαντασία, η λεξιπλασία και η δημιουργικότητα του Αντρέα Νικολαΐδη μαρτυρούν ένα πνεύμα χωρίς στεγανά (ούτε καν χρόνου, αν και εκείνος παραμένει παντοδύναμος), ικανό να παντρεύει την κεντρική ιδέα με άλλες μικρότερες σ’ ένα πρωτότυπο, σύγχρονο και απολαυστικό σύνολο που αρχίζει με το χάος του αμνιακού σάκου και τελειώνει με το χάος της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Ήλπιζε να δαμάσει επιτέλους τον κρανιακό του ιππόκαμπο για να μην αποθηκεύσει τίποτα. Μάταια. Ο Ιππόκαμπός του ένας αφηνιασμένος Βουκεφάλας και εκείνος ένας αποτυχημένος, παράλυτος, Μεγα-Αλέξανδρος. Ένας σωρός όνειρα τσουβαλιασμένα τώρα μέσα στο κεφάλι του.

Εκφραστικό και ζωντανό ανάγνωσμα υποψιών και κινδύνου. Πρωτότυπο, σύγχρονο με κλασικές πινελιές. Εμμονική η εξιστόρηση, της απελπισίας και της παραίτησης. Περιέχει διαχρονικές αλήθειες.

Η συνέχεια θα ακουστεί σαν ένα βαρετό κινηματογραφικό εύρημα ενός εξίσου βαρετού σκηνοθέτη. Ως εκ θαύματος, στην άκρη του μπαρ γλίτωσαν δύο ποτήρια με κόκκινο κρασί. Όπως ήταν αναμενόμενο, άρπαξε αυτός τα δύο ποτήρια. Και όπως ήταν επίσης αναμενόμενο, προσέφερε το ένα στην κοπέλα σαν αντάλλαγμα για το όμορφο απενοχοποιητικό της χαμόγελο. Σαν άλλη μια μέτρια, αλλά ευρηματική θα λέγαμε, αντιγραφή του θεανθρώπου, περπάτησαν πάνω στη λίμνη και με μια μυστική συνεννόηση απέδρασαν από το μέγαρο των χαχανητών.

Μπορείς ν’ αντέξεις την απομόνωση, την περιθωριοποίηση μέχρι τη νέα “αυτοαντίληψη”;

Βαρυσήμαντο σύνολο (για μένα) σε μόλις 84 σελίδες από μια πένα που θα μας απασχολήσει και μελλοντικά.