Η “Διαθήκη του Δολοφόνου” είναι ένα πολύ έξυπνο βιβλίο, που εντυπωσιάζει αμέσως διαβάζοντας την υπόθεσή στο οπισθόφυλλο. 

“…προαναγγέλλω ρητώς και υπευθύνως το θάνατο του γαμπρού μου Άνθιμου Χυδά, συζύγου της κόρης μου Αλίκης, εντός των επομένων δώδεκα ωρών. Αίτιο του θανάτου του θα είναι η καρδιακή ανακοπή. Η σύλληψη, ο σχεδιασμός και η εκτέλεση της πράξης αυτής οφείλονται αποκλειστικά σε δική μου πρωτοβουλία και δράση”.

Με αυτά τα λόγια ο καθηγητής Οδυσσέας Βερνής, αφού εξηγεί τον δικό του θάνατο, ομολογώντας πως ήταν αυτοχειρία, ανακοινώνει σε συγγενείς και φίλους, μα και σε όσους θελήσουν να το ψάξουν, πως αυτός είναι ο δολοφόνος του γαμπρού του, το εντυπωσιακό εδώ βέβαια είναι πως τον δολοφονεί..ενώ έχει ήδη πεθάνει και ο ίδιος, λίγες ώρες πριν.. Πρωτότυπη ιδέα και πολύ ευφάνταστη που σίγουρα κερδίζει αμέσως το ενδιαφέρον του αναγνώστη.

Ο αστυνόμος Άρης Δριμός καλείται να λύσει την υπόθεση, την τελευταία της καριέρας του και της ζωής του. Πάσχει από μια ανίατη ασθένεια και διανύει τους τελευταίους μήνες πριν τον θάνατο του. Η πλοκή του βιβλίου ξετυλίγεται με γρήγορη ροή, ταυτόχρονα με την ιστορία ζωής του Δριμού και αυτό δίνει περιθώριο τον αναγνώστη να τον γνωρίσει καλύτερα μέσα από πιο προσωπικές εξομολογήσεις και εκμυστηρεύσεις. 

Στο πρωτόλειο πόνημα του Νίκου Γκίκα υπάρχει αρκετή δράση μα η λύση του αινίγματος βασίζεται περισσότερο στη διασταύρωση πληροφοριών, την έρευνα και τον συνδυασμό γεγονότων. Το μυστήριο που προκύπτει αρχικά δεν είναι τόσο εύκολο να διαλευκανθεί, καθώς μπαίνουν στη μέση διάφορα στοιχεία που μπορεί να είναι και παραπλανητικά. Ένα ιδιαίτερο, έξυπνο εύρημα αποτελεί τη λύση – και η αποκάλυψή του είναι εντυπωσιακή. Οι περιγραφές των χώρων, είναι πολύ ζωντανές, κινηματογραφικές, οι σκηνές εναλλάσσονται τέλεια εναρμονισμένες και επιτείνουν την αναγνωστική απόλαυση, μοιάζουν με στοιχεία καλογραμμένου σεναρίου, έτσι ώστε άνετα να μπορεί να μεταφερθεί και στη μεγάλη ή στη μικρή οθόνη.

Ο συγγραφέας διερευνά  και σκιαγραφεί σε βαθμό άκρως ικανοποιητικό, την ψυχολογία καθενός από τους πρωταγωνιστές της ιστορίας του και έτσι πολύ εύκολα κάνει κοινωνό τον αναγνώστη της ψυχικής κατάστασης των ηρώων του, αποτυπώνοντας με ακρίβεια τα συναισθήματα και τις σκέψεις, που κρύβονται σε κάθε τους απόφαση και κίνηση.  Ο κόσμος τους οικείος και ρεαλιστικός, άλλες φορές τον απωθεί, άλλες τον συγκινεί, τον θυμώνει, τον αγανακτεί,  μα σίγουρα κρατάει το ενδιαφέρον του αμείωτο ως την τελευταία σελίδα, καθώς ξέρει πως είναι πραγματικός. Διαφθορά, ασυδοσία, μοιραίες και επικίνδυνες γυναίκες,  εθισμοί, εκβιασμοί, ίντριγκες, δολοπλοκίες, διαταραγμένες ψυχικά προσωπικότητες, μα και δυνατοί θεσμοί, όπως αυτός της πατρικής αγάπης, θυσίας, της αγάπης, της φιλίας, της αφοσίωσης, συνθέτουν το σκηνικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου και παρασύρουν τον αναγνώστη στο κυνήγι της λύσης ενός καθηλωτικού μυστηρίου.  

Εντυπωσιακή και η πολύ καλή χρήση της ελληνικής γλώσσας δια χειρός Νίκου Γκίκα, τραβάει την προσοχή και εγείρει τον θαυμασμό του αναγνώστη από την πρώτη κιόλας σελίδα. Ο Νίκος Γκίκας πρωτοπορεί και επιλέγει έναν διαφορετικό τρόπο γραφής από αυτόν που μέχρι τώρα έχουμε συνηθίσει στα αστυνομικά μυθιστορήματα, που η γραφή τους είναι πιο συγκεκριμένη, πιο κοφτή θα έλεγα. Ο λόγος του είναι λυρικός,  καθώς περιγράφει την καθημερινότητα των ηρώων του, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στα ανθρώπινα συναισθήματα, όπως αυτά του έρωτα, του χωρισμού, της μοναξιάς. Χρησιμοποιεί διηγηματικά στοιχεία για να περιγράψει ή να εξωτερικεύσει προσωπικά συναισθήματα, σκέψεις και εντυπώσεις με γραφή εμπλουτισμένη με άφθονη χρήση εκφραστικών μέσων. Φανερή και αξιέπαινη είναι επίσης και η επιμελής και σωστή ερευνά που φαίνεται να έκανε σε τομείς της ιατρικής, της νομικής και της τεχνολογίας όπου αυτή απαιτείται και εξυπηρετεί στην εξέλιξη της πλοκής. 

Εξαιρετική και η σύλληψη του τέλους. Ανατρεπτικό και καθόλου προβλέψιμο.  Αναζητώντας τον δολοφόνο, ο αναγνώστης μπορεί  να φανταστεί κάποια πράγματα μα αποκλείεται αυτή την έκβαση.  Ένα πολύ βαρύ παρελθοντικό ιστορικό, προκαλεί συνέπειες, άλλοτε προμελετημένες και άλλες φορές όχι, που βαραίνουν και προδικάζουν το μέλλον καθώς ζητούν δικαίωση. Ποιος έχει το δικαίωμα να απονείμει δικαιοσύνη..;;  Τι την χαρακτηρίζει ηθική και τι όχι…;; Τι σε κάνει ένοχο ή αθώο…;; Μπορεί μέσα από τον θάνατο να γεννηθεί ζωή..;; Μέσα από την απόγνωση να θριαμβεύσει η ελπίδα..;; Μπορεί ένας θάνατος να φωνάξει “συγνώμη”.. και αν ναι, αρκεί για να διορθώσει τραγικά λάθη και συμπεριφορές..;; Ερωτήματα που εύκολα ο καθένας θα χαρακτήριζε ως κενά ή αναπάντητα, στο βιβλίο του Νίκου Γκίκα, μα εγώ θα το έλεγα πως είναι όλα αυτά εσκεμμένα και εύστοχα τοποθετημένα τεχνάσματα από τον συγγραφέα, για να προκαλέσουν τροφή για σκέψη στον αναγνώστη..

Αν με ρωτήσετε τι είδους βιβλίο είναι “Η διαθήκη του δολοφόνου” δεν θα μπορούσα να σας απαντήσω με απόλυτο τρόπο. Είναι νουάρ; Είναι μια ιστορία εκδίκησης και ιδιόμορφης δικαιοσύνης; Είναι κοινωνικό; Θα έλεγα λοιπόν πως είναι λίγο απ’ όλα αυτά, μα απολύτως σίγουρη όμως είμαι στο ότι “Η διαθήκη του δολοφόνου” είναι ένα εξαιρετικό δείγμα αστυνομικής λογοτεχνίας, που δεν πρέπει να χάσετε. Αποτελεί άρτιο δείγμα αριστουργηματικής γραφής από έναν πολύ ταλαντούχο, πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα, που έχει πολλά να δώσει και σίγουρα θα το διαπιστώσουμε στην συνέχεια..