Η φράση του Οράτιου "Ut pictura poesis" (Η ζωγραφική είναι σαν την ποίηση) επαληθεύεται ακόμα μια φορά στη συνάντηση δύο κορυφαίων σύγχρονων δημιουργών, που εκπροσωπούν δυναμικά τις Τέχνες αυτές στον τόπο μας. Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης προσεγγίζει με πρωτότυπα ζωγραφικά έργα μια σειρά ποιημάτων του Αντώνη Φωστιέρη επιλέγοντάς τα από πέντε συλλογές που καλύπτουν χρονικό φάσμα τριάντα έξι χρόνων, προβάλλοντας ευρηματικά το εικαστικό τους ισοδύναμο και εμπλουτίζοντάς τα με μια νέα οπτική μυθολογία. Τα περισσότερα έργα εγκιβωτίζουν και ενσωματώνουν ως οργανικά στοιχεία χαρακτηριστικούς στίχους των ποιημάτων, καθώς δεν αποτελούν εικονογράφησή τους με την τρέχουσα σημασία, αλλά εμπνέονται από αυτά για να προχωρήσουν σε μια πραγματική "Ζωγραφική συνομιλία με την Ποίηση" και σε μια βαθύτερη ώσμωση, που γεννάει καινούργιες, σύνθετες, καλλιτεχνικές μορφές.

Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης, ο οποίος στο παρελθόν είχε ανάλογες «συναντήσεις» με το έργο ποιητών όπως ο Καβάφης, ο Σεφέρης, ο Εμπειρίκος και η Δημουλά, γράφει στον πρόλογο:

"Το στίλβον ποιητικό αλφάβητο του Φωστιέρη, διασχίζοντας τη μνήμη της προσωπικής ιστορίας και την ιστορία της προσωπικής μνήμης, μεταμορφώνεται σε έναν -έμπλεο ελεγχόμενου πάθους και υπαρξιακών αποριών- αναστοχασμό πάνω στον Χρόνο. Ασκήσεις περισυλλογής και εξομολόγησης γύρω από το μυστικό μνημόσυνο της μνήμης και της πολύτιμης λήθης. Ακολουθώντας τις τεθλασμένες διαδρομές με τις εντός και τις εκτός εικόνες της σκέψης, μέσα στα απόνερα του ύπνου και μέσα στους ουράνιους θύλακες του νου, πεζοπορώντας στις κορφές όπου προήλασε το φως, ο ποιητικός λόγος του Φωστιέρη ιχνηλατεί το μεγάλο Αίνιγμα, το Αρχητέλος, τον αθέατο μηχανισμό τού εδώ και του επέκεινα, το ζω της ζωής, το θα και το να του θανάτου".