Οι αληθινές ιστορίες πάντα συναρπάζουν, πάντα προκαλούν και πάντα διεγείρουν τα πιο ισχυρά και δυνατά συναισθήματα γιατί πατάνε σε πραγματικές στιγμές και χειροπιαστούς ήρωες που βαδίζουν στα όρια της αλήθειας που τους διαγράφει η ίδια η ζωή και οι ίδιες οι πράξεις τους.Σε μια αληθινή ιστορία είναι βασισμένο το μυθιστόρημα του Μένιου Σακελλαρόπουλου "Πικρό Γάλα " που συναρπάζει και καθηλώνει μοναδικά τον αναγνώστη στο πέρασμα της κάθε λέξης, της κάθε φράσης και της κάθε σελίδας του.Ο Φώτης ψάχνοντας τα ίχνη του παιδικού του φίλου Διονύση, με τον οποίο μεγάλωσαν μαζί στο ορφανοτροφείο του Ζηρού Φιλιππιάδος δίνει το έναυσμα για την καταιγιστική εξιστόρηση γεγονότων που έγιναν σε ένα παρελθόν σκληρό, βάναυσο χωρίς πολλά περιθώρια αντίδρασης. Σε μια εποχή που η πατρίδα μας βίωσε τις σκληρότερες στιγμές της ιστορίας της. Σε φτώχεια, σε ανθρώπινες απώλειες και σε αμφιλεγόμενες και αμφιταλαντευόμενες ιδέες. Σε έναν ατελείωτο αγώνα διχασμού περιθωριοποίησης και στιγματοποίησης ακόμα και της σκέψης. Σε αυτή την εποχή με αυτά τα στενά περιθώρια η μητέρα και η γιαγιά του Φώτη και του Σπύρου αναγκάζονται να πάρουν αποφάσεις σκληρές που δοκιμάζουν τα όρια από την μια της μητρότητας και από την άλλη της παιδικής ψυχής. Και τα δυο συναισθήματα καθοριστικά για την ψυχολογία των ηρώων, για την πορεία της ζωής τους και τα σημάδια της ψυχής τους που χαράζονται βαθιά μόνιμα και ανεξίτηλα. Από την μια η απόφαση της οικογένειας μητέρας και γιαγιάς να στείλουν σαν λύση ανάγκης τα παιδιά τους σε ορφανοτροφείο. Και από την άλλη η αναγκαστική αποδοχή των παιδιών που αντιστοιχεί σε ξεριζωμό και απόρριψη. Σε μια μόνιμη ελπίδα επανασύνδεσης με την οικογένεια. Σε μια μόνιμη κόντρα με αντικρουόμενα συναισθήματα.

Τα ορφανοτροφεία που καταλήγουν τα δυο αδέρφια είναι ορφανοτροφεία-παιδουπόλεις, που είχε δημιουργήσει η Φρειδερίκη σε όλη την Ελλάδα. 30.000 περίπου παιδιά διαβάζω συγκλονισμένη ψάχνοντας πληροφορίες περισσότερες σε άρθρα φιλοξενήθηκαν στα 53 αντίστοιχα ιδρύματα των οργανωμένων παιδουπόλεων. Σημειώνω λοιπόν ανάμεσα στα πολλά που με συγκίνησαν σε αυτό το βιβλίο αυτό το ιστορικό γεγονός που σημάδεψε δισήμαντα την πατρίδα μας και δεν έχει αναφερθεί εκτενώς στην Λογοτεχνία. Οι παιδουπόλεις της Φρειδερίκης σημάδεψαν άλλους θετικά και άλλους αρνητικά είτε πολιτικά είτε ηθικά είτε συναισθηματικά. Είτε ευρύτερα αποδεκτά είτε πεισματικά αντιδραστικά όπως τον βασικό ήρωα της ιστορίας μας. Τον Φώτη. Το αγρίμι της Ηπείρου, που ελάχιστα άλλαξε, ελάχιστα προσαρμόστηκε και ελάχιστα φυλακίστηκε. Ζώντας στο περιθώριο των εντολών και των συμβιβασμών χαράζει τον δικό του μοναδικό δρόμο, κόντρα στις συνθήκες και κόντρα στην συνέπεια των άλλων παρά μόνο συμβαδίζοντας με τις δικές του αξίες και αρχές.Παρακολουθήστε και δείτε την συνέπεια της ζωής του και της αξιοπρέπειας του. Θαυμάστε την δύναμη της τραυματισμένης ψυχής του καθώς μεγαλώνει, ωριμάζει και συνειδητοποιεί τις αλήθειες και τα ψέματα του βίου του.Το βιβλίο είναι ένας ύμνος στην ανθρώπινη ελευθερία. Στην ελευθερία της ψυχής και του πνεύματος. Στην δύναμη της Ψυχής της επιμονής και της υπομονής, Στον ασυμβίβαστο χαρακτήρα απέναντι στην αδικία. Στην ρετσινιά και στις ταμπέλες του απροσάρμοστου. Στο παράπονο και στον κρυφό καημό. Ο κεντρικός ήρωας είναι ρημαγμένος αλλά περήφανος. Φτωχός στην τσέπη αλλά πλούσιος σε συναισθήματα και αξίες. Σκληρός αληθινός και πεισματάρης. Ένα ακατέργαστο διαμάντι που εξυψώνει την αξία της φιλίας στον υπέρτατο βαθμό. Το ανίκητο πνεύμα του. η σταθερότητα και η εντιμότητα του μέσα στο ασφυκτικό περιβάλλον των ιδρυμάτων. Η ανυπότακτη σκέψη του, η αυθόρμητη και γενναία στάση του στο κάθε τι. Ένα σύνολο πράξεων που αναγκάζει τον αναγνώστη να σκύψει ευλαβικά στο μεγαλείο της δύναμης μιας ισχυρής προσωπικότητας. Ο Φώτης παλεύει με τους εφιάλτες του. Πολεμάει το συναίσθημα της απόρριψης του. Παλεύει για την επιβίωση του, πατώντας στους δικούς του ασυμβίβαστους κανόνες, φτιάχνοντας έναν δικό του ξεχωριστό κόσμο που δεν χωράει σε κανένα καλούπι. Πέφτει αλλά σηκώνεται. Ξαναπέφτει, αλλά και πάλι την κάθε δυσάρεστη συγκυρία του την μετατρέπει σε ένα βήμα προς ένα μέλλον που θα το φτιάξει ο ίδιος με τους δικούς του κανόνες.Ο Συγγραφέας κάνει καταπληκτική διαχείριση της ψυχοσύνθεσης όλων των ηρώων. Εστιάζοντας περισσότερο όμως στον Φώτη και στην μητέρα του. Σε αυτά τα δυο πρόσωπα που ταυτόχρονα τα ενώνει η μεγάλη αγάπη αλλά και ένα μεγάλο κενό. Η απόσταση που δημιουργεί αναπόφευκτα η απόφαση του εγκλεισμού στο ορφανοτροφείο. Η μητέρα μοιάζει αποστασιοποιημένη και ανίκανη να αλλάξει την μοίρα των παιδιών της. Η Θλίψη της, η απελπισία της και το αδιέξοδο της φανερώνεται με έναν έντονο τρόπο που δίνει ένα εξαιρετικό φως στην δραματική απόφαση αλλά και στην μετέπειτα πορεία των συναισθημάτων που δημιουργείται στην αναγκαστικά χωρισμένη οικογένεια. Ο Φώτης από την άλλη σε μια ηλικία που δεν τον βοηθά να αποδεκτεί συνειδητά την απόφαση του εγκλεισμού του, διαμορφώνει έναν χαρακτήρα ατίθασο και αντιδραστικό. Έναν χαρακτήρα που τον δυναμώνει αλλά και τον πληγώνει ταυτόχρονα. Και εδώ είναι η δύναμη του συγγραφέα που διαχειρίζεται υπέροχα όλο αυτό το συναισθηματικό φορτίο του Φώτη. Τονίζοντας όλα τα σημεία της ψυχολογίας του. Όλες τις εικόνες και τους κρυφούς συλλογισμούς του, που περιέχουν όλο το βάρος της εγκατάλειψης, της έλλειψης της οικογενειακής θαλπωρής. Της μητρικής αγάπης που την αμφισβητεί, την αναιρεί και την επαναπροσδιορίζει συνέχεια μέσα στο μυαλό και στην καρδιά του. Θα λατρέψετε το παιδάκι με τα κοντά παντελόνια. Το αγόρι των ορφανοτροφείων. Εκείνον τον πονεμένο πιτσιρικά που πάντα έψαχνε να το σκάσει. Η Χαμένη παιδικότητα. Ο καταπιεσμένος αυθορμητισμός μέσα σε λέξεις τυπικές δήθεν ευγενικές και δήθεν καθώς πρέπει. Μπορείς να βάλεις όρια στην παιδική φαντασία και στην παιδική ανεμελιά; Μπορείς να θέσεις κανόνες στην παιδική ευαισθησία; Πόσο επηρεάζει συνολικά ο τρόπος της μεθόδευσης και του περιορισμού της παιδικής αθωότητας; Περιγραφές γεμάτες συναίσθημα, Φράσεις ωμές που αποτυπώνουν το κλίμα της ανισότητας, της φτώχειας, της αδικίας. Η Ρετσινιά κολλημένη στο πετσί. Τα αγκάθια που τρυπάνε σώμα και ψυχή. Η επιβίωση που γίνεται η μοναδική σκέψη και επιλογή. Ορατά και σκληρά διλήμματα που ουσιαστικά είναι μονόδρομος. Ο αναγνώστης βλέπει τον χρόνο να κυλά μέσα από την λιτή αναφορά σημαντικών ιστορικών γεγονότων που σημάδεψαν και άλλαξαν την χώρα. Μαζί με την ιστορία αλλάζει και η ζωή και η ψυχολογία των ηρώων φτάνοντας στο απόγειο της εξέλιξης τους.

Η ανθρώπινη διάσταση ισορροπεί περίτεχνα στο Κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της εποχής, κρατώντας δίκαιες αποστάσεις και αντικειμενικά όρια μπροστά στην αμφιλεγόμενη αλήθεια ορισμένων ιστορικών γεγονότων. Σε μια Κοινωνία που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της μετά από έναν καταστροφικό πόλεμο και τον εμφύλιο, που έφερε οικονομικές και ηθικές αλλαγές. Διχασμό και πολιτικές διώξεις. Ξεκλήρισμα οικογενειών. Νικητές και ηττημένους μέσα στην ίδια πατρίδα. Σε μια τέτοια λεπτή γραμμή ο συγγραφέας καταφέρνει να ενώσει σαν μια δύναμη την ουσία της κάθε πράξης και του κάθε θεσμού. Για μένα συγκλονιστικός ο τρόπος που ενώνει και διαχωρίζει την θέση του στον βασικό σχεδιασμό και σκοπό των παιδουπόλεων. Σχέδιο βοήθειας ή σχέδιο αποκοπής των παιδιών από τις οικογένειες τους; Ένα σχέδιο ανθρωπιάς ή ένα σχέδιο πολιτικής καθοδήγησης; Παιδομάζωμα ή διάσωση; Ένα διαρκές δίλημμα που αναγκάζει τον αναγνώστη να βιώσει την εύθραυστη ισορροπία της εποχής που βράζει πολιτικά και ηθικά. Με σωστές και μετρημένες λέξεις, Με μονολεκτικές φράσεις και με ουσιώδης εικόνες μετακινεί τα γεγονότα στα συναισθήματα που γεννάει το κάθε αναπότρεπτο γεγονός στην ψυχή των ηρώων. Στην απελπισία του Φώτη. Στην οδύνη της μητέρας του. Στην βουβή αποδοχή του Σπύρου και στην κρυμμένη ενοχή της γιαγιάς τους που δένει τις στιγμές των μεγάλων αποφάσεων.Μια αληθινή ιστορία δοσμένη με τόσο πάθος και ρεαλισμό που μετατρέπει την κάθε εικόνα σε συναίσθημα. Και το κάθε συναίσθημα σε εικόνα. Αποχωρισμός, εγκατάλειψη, προδοσία. Ανάγκη, ενοχή, τιμωρία. Θυμός, επιφυλακτικότητα, απώλεια κάθε εμπιστοσύνης. Αλλά συνάμα το δέσιμο μιας ισχυρής φιλίας που ζει, αναπνέει, χάνεται. Αλλα χρόνια μετά είναι έτοιμη να ενώσει ξανά τα κομμάτια και τα σημάδια τα ξεχασμένα και αλησμόνητα μιας ολόκληρης ζωής. Ένα συγκλονιστικό βιβλίο. Ένα καταπληκτικό ταξίδι στην καρδιά και στην ψυχή ενός ήρωα αληθινού και όχι χάρτινου που αξίζει πραγματικά να ακουμπήσουμε για να αισθανθούμε τα σημάδια και να αισθανθούμε την σημαντικότητα του να είναι κανείς αυθεντικός.https://vivlionerga.blogspot.com/2020/03/blog-post.html

Χωρίς να υπερβάλλω, ειναι το πιο δυνατό βιβλίο που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Συγκλονιστικο, ένα μυθιστόρημα που απλά σε αγγίζει, σε φορτίζει συναισθηματικά, σου περιγράφει καταστάσεις και γεγονοτα που δεν γνωριζες.

Ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής του Φώτη ραπακουση, διηγείται τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, με έναν τρόπο γραφής τόσο άμεσο και οικείο που μόνο ο Μενιος Σακελλαροπουλος ξέρει. Τον έχω αγαπήσει μέσα απ'οσα βιβλία του έχω διαβασει, αλλά μετά απ αυτό, ΤΟΝ ΛΆΤΡΕΨΑ. Και τον Μενιο και τον ήρωα του, τον Φώτη..τοσο,που έψαξα για εκείνον πληροφορίες.. Έμαθα κ άλλα πράγματα για τη ζωή του, για το έργο του σήμερα.

Ένα βιβλίο που πραγματικά σε αγγίζει στην ψυχή. Συγκινεί σε πολλά σημεία, σε κάνει να κλαις, σε βάζει μες την ιστορία. Δεν θες να το αφήσεις απτά χέρια αου.

Καθηλωτικο και, εν τέλει, λυτρωτικο.. Πολλά συγχαρητήρια.

Ότι και να πούμε για την γραφή του είναι λίγο... Πάντα φαινεται ότι έχει κάνει μεγάλη έρευνα για να φτάσει ένα βιβλίο στα χέρια μας...

Ένα βαθιά συναισθηματικό μυθιστόρημα που δεν επιδέχεται κριτική γιατί πρόκειται για βιογραφία και τι να κρίνω,την ζωή του Φώτη ή το πώς το απέδωσε ο Μένιος;Ο Μένιος λοιπόν,ο δικός μας Μένιος,γι ακόμα μια φορά άγγιξε την ψυχή μου με αμεσότητα και με πλούσιο λόγο,χωρίς συγγραφικά κλισέ αλλά σαν να ζούσε χρόνια δίπλα στον Φώτη και εξιστορούσε μετέπειτα την ζωή του...Αυτήν την όντως μυθιστορηματική ζωή και ευτυχώς που το έκανε ο Μένιος....έτσι γνωρίσαμε έναν πραγματικό ήρωα της ζωής,όχι εξωφρενικούς χαρακτήρες ούτε εξωπραγματικές καταστάσεις που διδάσκει παρά πολλά σε όλους μας.Ο Φώτης στερήθηκε πολλά,τη μητρική αγκαλιά,την αγάπη των γονιών,την χαρά των παιδιών, αντιθέτως εισέπραξε προδοσία αλλά δεν το έβαλε κάτω.Στην παιδόπολη αλλά και στον στρατό φερόταν σαν αγρίμι με έναν ανεξέλεγκτο θυμό που πήρε μεγάλες και επικίνδυνες διαστάσεις. Όμως ο Φώτης δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Πάλεψε για να σωθεί, να σταθεί στα πόδια του, να δημιουργήσει,να γίνει πολίτης χρήσιμος και κυρίως να μη γίνει όσα ο ίδιος απεχθανόταν.Μέσα σε όλα αυτά βλεπουμε και ένα ιστορικό οδοιπορικό στα χρόνια μετά τον εμφύλιο και στην δικτατορία, σε εποχές πολύπαθες και τρικυμιώδεις για την πατρίδα μαςΤο μόνο που μένει είναι να πω ένα μπράβο στον Μένιο και χωρίς πολλά λόγια να το διαβάσετε οπωσδήποτε με μπόλικα χαρτομάντιλα στο χερι!

Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό το βιβλιο!!γνώριζα επιδερμικά για τις παιδουπολεις και αυτό το βιβλίο με έκανε να θέλω να εμβαθύνω.Επίσης χαίρομαι που αναφέρεται τόσες φορές η πόλη μου (Πυργος Ηλειας)έστω και χωρίς καμία περιγραφή και θα ήθελα πολύ να γνωρίσω τον κύριο Διονύση Αναστοπουλο να μου διηγηθεί κάποια γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας μας από πρώτο χερι

Βιβλιόφιλοι και όχι μόνο θα χρησιμοποιήσω Ενικό Αριθμό (έτσι νοιώθω) και να ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ:α). Τόν Φώτη Ραπακούση γιά δύο λόγους.1). Τα βιώματα σου με τον τρόπο που περιγράφονται από τον συγγραφέα αγγίζουν τις ευαίσθητες ψυχικές χορδές κάθε ατόμου. Τολμώ να πω ότι πάνω από δύο φορές συνέχισα την ανάγνωση με δάκρυα στα μάτια (καλά έκανες που μας τα εκμυστηρεύτηκες).2). Αξιόλογο και Αξιέπαινο το πολιτιστικό και πολιτισμικό έργο που προσφέρεις. Συνέχισε.β). Μένιο, εκτός της δυναμικής και το ενδιαφέρον που προκαλεί στον αναγνώστη κάθε σελίδα, εξόρυξα το δικό μου διαμάντι (σελίδα 463) όπου κατάφερες μέσα σε επτά αράδες να περιγράψεις τόσο υπέροχα το παρόν και το παρελθόν από τις ζωές του Φώτη και του Διονύση.Κείμενο: (Δεν έχουν περάσει χρόνια αλλά αιώνες..................... που άλλαζαν σε κάθε δευτερόλεπτο που παιρνούσε). Διαβάζω, ξαναδιαβάζω και θα συνεχίσω να διαβάζω αργά την συγκεκριμένη παράγραφο διότι θεωρώ ότι φέρνει αναταράξεις στην ψυχή κάθε ανθρώπου.γ). Bookia.gr τον διαχειριστή Παναγιώτη Σιδηρόπουλο που μέσω της εκπομπής οδηγήθηκα στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς μου και το αγόρασα.Φίλοι του βιβλίου από το Πικρό Γάλα μόνο κέρδος θα έχετε.

Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις καθώς επάξια έχει κατακτήσει μια ξεχωριστή θέση στον χώρο της δημοσιογραφίας, που την υπηρετεί με πάθος και σεβασμό εδώ και σαράντα χρόνια που γνωρίστηκε μαζί της. Αριστοτέχνης του γραπτού λόγου όμως και στον λογοτεχνικό χώρο, με καθηλωτική γραφή που ξέρει να απογειώνει τον αναγνώστη που τον διαβάζει, κάθε φορά και σε καινούργιους λογοτεχνικούς ορίζοντες, προσφέροντας του ουσιαστικές διαδρομές, μοιράζοντας απλόχερα το συναίσθημα, τόσο αληθινά και απλά και συγχρόνως τόσο αξιοθαύμαστα.

”ΠΙΚΡΟ ΓΑΛΑ” είναι ο τίτλος του νέου του βιβλίου και σαν τίτλος αντιπροσωπεύει επάξια τη μυθιστορηματική ζωή του κεντρικού ήρωα του βιβλίου, Φώτη Ραπακούση. Ταιριαστό επίσης και το προσωνύμιο του “Αγρίμι της Ηπείρου”, γιατί σε αγρίμι μεταμορφώνεται η ανθρωπινή ύπαρξη, όταν στερηθεί το απόλυτο και ζωογόνο αίσθημα της ελευθερίας του, ειδικά όταν στα χρόνια της τρυφερή ηλικίας αναγκάζεται να μείνει μακριά από την γλυκιά θαλπωρή της μητρικής αγκαλιάς, την μεγαλύτερη πηγή αγάπης, από όπου τρέφεται και διαμορφώνεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου, ένας χαρακτήρας που τον ακολουθεί για πάντα, μέχρι το τέλος της ζωής του.

Συγκινητική, σκληρή, τρυφερή, αληθινή, διδακτική η ιστορία του, έχει να προσφέρει έναν καταιγισμό συναισθημάτων στον αναγνώστη που θα την διαβάσει γραμμένη με σεβασμό και ευθύνη από την εξαίρετη πένα του Μένιου Σακαλλερόπουλου.

Το οδοιπορικό μιας ζωής, μια κατάθεση ψυχής από τον ίδιο τον Φώτη Ραπακούση που την εμπιστεύτηκε στον αγαπημένο μας συγγραφέα, για να την καταγράψει και μας την παραδώσει ατόφια, μέσα από τις σελίδες ενός θαυμάσιο βιβλίου που αξίζει πραγματικά να διαβαστεί από όλους.

Τον Φώτη τον συναντάμε για πρώτη φορά στο Αηδονοχώρι της Κόνιτσας Ιωαννίνων, σε μια περίοδο σημαδεμένη από τον εμφύλιο, που ανάμεσα σε άλλα δεινά που άφησέ πίσω του, απόφερε και την οικονομική εξαθλίωση, την φτώχεια και την πείνα που αντιμετώπιζαν πολλές οικογένειες, στερώντας τους ακόμη και τα βασικά αγαθά

Σε αυτήν την σκοτεινή περίοδο γνωρίζουμε τον ήρωα μας και την οικογένεια του, η οποία που μη μπορώντας να αντεπεξέλθει στις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, αναγκάζεται να τον στείλει μαζί με τον αδερφό του, στις αμφιλεγόμενες Παιδουπόλεις, της τότε Βασίλισσας Φρειδερίκης, (ιδρύματα φιλοξενίας και περίθαλψης, απροστάτευτων και ορφανών παιδιών)

Σε ηλικία 6 χρόνων περνά την πύλη του ιδρύματος Ζηρού Φιλιππιάδος και από εκεί αρχίζει η οδύσσεια του. Ο Φώτης μέχρι την ηλικία των 12 ετών, αλλάζει τέσσερα ορφανοτροφεία μα την αδάμαστη ψυχή του, δεν μπόρεσε να φυλακίσει κανένα ίδρυμα, κανένας κάνονας και κανένα είδος χειραγώγησης.

Στο πρόσωπο του Διονύση θα βρει αναπάντεχα έναν φίλο καρδιάς. Η φιλία τους βάλσαμο στη μοναξιά της παιδικής του ψυχής, αντίβαρο στην αγάπη που του λείπει, πολύτιμο στήριγμα μα και μοίρασμα στις ανηφοριές που διάλεξαν οι άλλοι για εκείνον να ανεβεί. Το συγκινητικό δέσιμο των δυο παιδιών, θεριεύει μπροστά στην κοινή μοίρα που τους ένωσε, μα αυτή η φιλία θα σημαδέψει τις δυο παιδικές φιγούρες με απρόβλεπτο τρόπο για όλη την υπόλοιπη ζωή τους.

“Εγώ το μόνο που ήθελα να θυμάμαι ήταν τον Νιόνιο, τον παιδικό μου φίλο, που μοιραζόμασταν τα πάντα όλα αυτά τα χρονιά, τις αγωνίες μας, αν έρθει κάποιος να μας επισκεφθεί, αν λάβουμε κανένα γράμμα και ίσως και κάποιο μικρό δέμα με λίγες καραμέλες σε σπάνιες περιπτώσεις, αν θα μας πιάσουν να κάνουμε αταξίες και πόσο ξύλο θα φάμε (ήταν το μοναδικό μεσώ σωφρονισμού), ποιες θα ήταν οι συνέπειες αν θα την κοπανίσουμε για την ελευθεριά αλήθειά και που να πηγαίναμε;”

Μέσα από τα μάτια των δυο παιδιών ταυτόχρονα για τα χρόνια που ακολουθούν, σκιαγραφείτε και φωτίζεται όλο το κοινονικοπολιτικό χρονικό, της ελληνικής κοινωνίας στην επαρχία, στα φλογισμένα και σκοτεινά χρονιά της βασιλείας, της διδακτορίας και της μεταπολίτευσης, όπου πασχίζει να ισορροπήσει ηθικά, υλικά και πολιτικά.

Ωστόσο το επίκεντρο του βιβλίου είναι ο ίδιος ο ήρωας. Ο συγγραφέας εστιάζει επιδέξια πάνω του, αναδεικνύει με μαεστρία το ανήσυχο πνεύμα του, ιχνηλατεί και ζωντανεύει τις διάφορες πτυχές της παιδικής του ψυχής, αγγίζει με ευαισθησία τις διακυμάνσεις και τις ανησυχίες του, στον δρόμο προς την ενηλικίωση του.

Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος παρέδωσε στα χέρια μας, ένα άρτια δομημένο βιβλίο. Μια δυνατή, βιωματική ιστορία, που ρέει αβίαστα, διαποτισμένη με συναίσθημα και καταιγιστικές περιγραφές, που δεν κουράζουν τον αναγνώστη, αντίθετα, τον κάνουν συνοδοιπόρο του στην αφήγηση και κοινωνό στα γεγονότα που διατρέχουν τις σελίδες του.

Ποταμός ο λόγος του Μένιου Σακελλαρόπουλου, μπορεί εύκολα και εγγυάται μια αξέχαστη διαδρομή, μέσα από την πορεία ενός συγκλονιστικού οδοιπορικού, που υπερτερεί του ιστορικού στοιχείου του μυθιστορήματος, καθώς η ξεχωριστή προσωπικότητα του Φώτη Ραπακούση, γράφει και δημιουργεί την δίκη της ιστορία, μέσα στην ιστορία της χώρας μας.

Τα δύσκολα χρονιά που βίωσε δεν του στέρησαν την ελπίδα και την αγάπη για την ζωή, την πίστη στο όνειρο και την όρεξη για δημιουργία.

Συλλέκτης και μελετητής ελληνικών, σπάνιων κειμηλίων της νεότερης ιστορικής περιόδου, διοχέτευσε όλη την αγάπη για τον τόπο του, στην περισυλλογή και διατήρηση τους.

Σήμερα την αγάπη του για τον πολιτισμό και τη μοναδική αυτή συλλογή του, την παρουσιάζει και την μοιράζεται απλόχερα με τον κόσμο, εκεί στο γραφικό και πανέμορφο, ιστορικό νησάκι των Ιωαννίνων, όπου ίδρυσε το μουσείο του Αλή-πασά και της επαναστατικής περιόδου. Μια προσφορά ψυχής, ένα κόσμημα για τον πολιτισμό, μια προίκα για τις μεθεπόμενες γενιές, από έναν καταπληκτικό άνθρωπο, που έμαθε να παλεύει για τα ιδανικά του, πιστός στις ιδέες του και γεμάτος αγάπη, για τη πατρίδα του.

Το “ΠΙΚΡΟ ΓΑΛΑ”, δικαιώνει ακόμη μια φορά τον Μένιο Σακελλαρόπουλο και την παρουσία του στο λογοτεχνικό στερέωμα σαν έναν συγγραφέα που βουτάει την πένα του, πρώτα στην ψυχή του και μετά στο χαρτί.

Η αμεσότητα του λόγου του και η συγγραφική του δεινότητα σε αυτό το καινούργιο του πόνημα, ανεβάζει τον πήχη ψηλά και εκτοξεύει την ποιότητα στην ανάγνωση του βιβλίου στη θέση που του αξίζει, στις πρώτες θέσεις στις καρδιές των αναγνωστών.

Μην τα ξαναλέμε. Για μένα, όπου Μένιος Σακελλαρόπουλος must read. Ακολούθησε αυτό που λάτρεψε κόντρα σε όλους και σε όλα. Ερωτεύτηκε από μικρός τα αθλητικά και μαγεύτηκε από τη μυρωδιά της εφημερίδας. Ακόμα κι όταν μπήκε στη Νομική, η δίψα του ήταν άλλη…

Στο πεπρωμένο σου να δίνεις σημασία

και να προσέχεις πώς βαδίζεις στη ζωή

όταν κοιμάσαι άλλος γράφει ιστορία

και κάποιος παίζει τη δική σου την ψυχή…

16 χρόνια διηγείται ιστορίες που αφορούν τον άνθρωπο, φροντίζοντας να τις γεμίσει με εικόνες και χρώματα. Επέλεξε να μην είναι ευχάριστες. Κάμποσες μάλιστα είναι σκληρές, αλλά θεωρεί ότι περνούν πολλά μηνύματα, ίσως και να δίνουν παρηγοριά στον κόσμο. Βούτηξε σε έρευνες που τον συνέθλιψαν. Βρέθηκε σε φυλακές, ψυχιατρεία, χειρουργεία, ανακριτικά γραφεία, ακόμα και μοναστήρια. Μετά από πολλά χρόνια έντονης και πιεστικής δουλειάς, ένιωσε την ανάγκη να πει ιστορίες στον κόσμο. Και το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Στην παρούσα φάση, ένας ύμνος στην φιλία και στη δύναμη ψυχής, ένας φόρος τιμής στην ανθρώπινη υπέρβαση. Ένα χρέος τιμής που έπρεπε να «εξοφληθεί»… Δεν υπήρχε περίπτωση να μου ξεφύγει.

Πικρό γάλα – Μένιος Σακελλαρόπουλος

Μια αληθινή, πικρή ιστορία για ένα αγόρι που αντιδρούσε σε κάθε σκλαβιά, βία, κακοποίηση και εκμετάλλευση… Γιατί η ψυχή του είχε γεννηθεί ελεύθερη.

Η λύπη έγινε θυμός για τον πατέρα του που δεν έβλεπε πού πάτησε, για τη μάνα του που είχε κλειστεί στον εαυτό της και δεν της έπαιρνε λέξη, για τον αδελφό του που δεν ήταν μαζί του εκείνη τη μέρα, κι αν ήταν, θα μπορούσε να μαλώσει με το Τάσο. Ένας θυμός ήταν όλο του το είναι.

Αγώνας αγάπης, ξεθωριασμένη μάνα λησμονιάς, μοναξιά…

1960, στην Ήπειρο, σε μια ρευστή, κατακρεουργημένη Ελλάδα μετά τον εμφύλιο, γινόμαστε μάρτυρες των εσώψυχων του Φώτη, του πρωταγωνιστή του βιβλίου. Η -πέρα για πέρα αληθινή- ιστορία είναι σπαρακτική και δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.

Γάλα με γεύση εγκατάλειψης

Τραγικός πρωταγωνιστής, ο μικρός Φώτης, που χάνει την παιδικότητά του χάνοντας ό, τι πολυτιμότερο έχουν τα παιδιά σε αυτή την ηλικία, την αγάπη και τη φροντίδα της μάνας.

Ο Φώτης Ραπακούσης βιώνει σε κάθε του ίνα τη ζωή μέσα στα ορφανοτροφεία της Φρειδερίκης την εποχή του εμφυλίου και μετά. Ένα παιδάκι που βρέθηκε σε ορφανοτροφείο φιλοβασιλικής προπαγάνδας από τα 6 του χρόνια, δίχως αγάπη και στοργή, δίχως ένα χέρι να τον κρατήσει και δοκίμασε μόνο πικρό γάλα. Πώς να μη σπαράξεις με ένα παιδάκι που η ζωή τον κάνει αγρίμι, παρατημένο απ’ όλους; Πώς να μην σκεφτείς τις μέρες που δραπέτευε και κοιμόταν σε παγκάκια ή σε χωράφια; Πώς να χαρακτηρίσεις τη ζωή ενός παιδιού, που έμεινε ορφανό από πατέρα, που σύρθηκε στα σκληρά ορφανοτροφεία της Φρειδερίκης δίχως μητρικό χάδι στην πιο τρυφερή ηλικία, που τράβηξε τα πάνδεινα, έγινε αγρίμι και τελικά κατάφερε να επιβιώσει και να μεγαλουργήσει, χαρίζοντας στην Ήπειρο και την πατρίδα ένα σπάνιας ομορφιάς Μουσείο, αυτό του Αλή Πασά;

Ασυμβίβαστος, αντικοινωνικός… Απροσάρμοστος, ανένταχτος…

Η Φιλίτσα μπορούσε να καταλάβει πολύ καλά τα συναισθήματά της. Παρόλο που η καθεμιά τους ήταν φτιαγμένη από άλλο υλικό, έβραζαν στο ίδιο καζάνι, εκεί όπου πραγματικά οι ιδεολογίες εξαϋλώνονται και μένει η βαριά γεύση του πόνου…

Παιδοφύλαγμα επιβίωσης ή πείνα και ανέχεια;

Μοιάζει σαν ένα ιστορικό οδοιπορικό με φόντο τη βασιλεία, τη δικτατορία, τις ταραχές κατά την Μεταπολίτευση, καθόλα διαφορετικό από τα υπόλοιπα βιβλία του συγγραφέα. Σαρωτής. Σταμπάρει, έχει τη δύναμη να σε σημαδέψει εφ’ όρου ζωής. Τους χάρτινους ήρωες τους κάνεις ό, τι θέλεις. Τους αληθινούς; Πρέπει να φιλτράρεις πράγματα, ειδικά όταν το θέμα είναι τόσο λεπτό κι όλοι είναι εν ζωή. Έχει τις δυσκολίες του, ορισμένες στιγμές ανυπέρβλητες. Όταν μάλιστα οι απόψεις διίστανται, χρειάζεται τεράστια προσοχή. Παιδιά που ήταν στον ίδιο θάλαμο, έβλεπαν τα πράγματα από εντελώς διαφορετική γωνία. Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος όφειλε να τηρήσει αποστάσεις και ισορροπίες. Αυτοί οι διαφορετικοί χειρισμοί αποτελούν τη διαφορά.

…σε μια διχασμένη σε όλα πατρίδα, καθώς οι διχασμοί μάς χαρακτήριζαν ανέκαθεν ιστορικά, σαν μια προαιώνια στάμπα, μια μαύρη κηλίδα…

Μερικά παιδιά που έζησαν στις παιδουπόλεις, βάφουν μαύρες τις λέξεις τους για κολαστήρια επί γης που λάβωσαν κάθε ρανίδα της συνείδησής τους, γεμάτα αφόρητη, ψυχαναγκαστική, στρατιωτική πειθαρχία που δεν αρμόζει σε παιδιά. Άλλα θεωρούν πως ευεργετήθηκαν, γλιτώνοντας από την ασιτία, με έτοιμη στέγη, κανόνες, φροντίδα, πρόσβαση στα γράμματα και στις τέχνες.

Πικρό γάλα – Μένιος Σακελλαρόπουλος

Πάντα το κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις και δεν θα μπορούσαν να είναι εξαίρεση οι παιδουπόλεις.

Λιμάνια σωτηρίας ή κάτεργα φρίκης; Ασφάλεια χωρίς οξυγόνο;

Δε βρήκα ό, τι χρειαζόταν για να δικαιολογήσω τη θυσία της Σοφίας. Έτσι όπως εκείνη δε βρήκε θάρρος ή σθένος, επέλεγε να μείνει κλειστή, βουβή, στη γωνία, χωρίς άποψη ή θέληση. Είχε σε κάτι να ελπίζει, αλλά επέλεξε να βολευτεί προσωρινά, χωρίς πρωτοβουλίες. Να υπακούει και να σκύβει…

Υπάρχει «πρέπει» στην αγάπη; Υπάρχει καταναγκασμός;

Τρύπωσα από μια μεριά πλάι στο Φώτη και τον Διονύση κι έμαθα να υποχωρώ στις επιθυμίες του άλλου και πάντα να βρίσκω ένα κοινό δρόμο με τον άλλο, όπως εκείνοι. Αδέλφια ενωμένα από την απώλεια… Μια φιλία πραγματική, ανιδιοτελής, χωρίς σκοπιμότητες, γεμάτη άδολη αγάπη και κοινά βιώματα.

Έγινα Κανέλα για να κλέψω χάδια και να δώσω αγάπη κι αφοσίωση…

Δαμάζοντας το αγρίμι

Το κεντρικό μήνυμα είναι ο θρίαμβος του ανθρώπου στη ζωή. Όταν ένα εγκαταλελειμμένο χαμίνι, ένα ορφανό παιδί χωρίς αγάπη καταφέρνει να σταθεί στα πόδια του, να ορθοποδήσει και τελικά να μεγαλουργήσει, τότε όλοι μπορούμε να σκεφτούμε ότι δεν υπάρχει τίποτα αδύνατο στη ζωή. Γιατί αυτό που έκανε ο Φώτης είναι ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΗΣ προς όλους μας. Τις πίκρες που συνάντησε στο διάβα της ζωής του, τις μετουσίωσε σε δημιουργία, προσπάθεια, αγώνα και συναισθήματα.

Φτιάξε τα φτερά σου και πέτα… Πίστεψε στη δύναμή σου… Πάλεψε…

Μια ζωή ψάχνεις κάπου να δώσεις την αγάπη σου, να στηριχτείς. Μια δύσκολη ζωή λυγμών, γεμάτη από ανθρώπους που φεύγουν.

Έμπηξε τα νύχια του από λαχτάρα στο δέρμα της, κι ήταν μαζί αγάπη και μίσος, αγαλλίαση και πόνος, χαρά και λύπη, ήταν ο ίδιος ένας στεναγμός που ακουγόταν ως τη λίμνη και το βουνό, τον Ζηρό και το Αηδονοχώρι, την Κεφαλλονιά, ολούθε.

Χάνεται μόνο όποιος χάσει τα όνειρά του. Κι ο φωτεινός Φώτης δεν τα έχασε ποτέ. Τα φύλαξε μέσα του, τα ζέστανε, τα μεγάλωσε, τα έβγαλε να πετάξουν μαζί του. Δεν αφέθηκε στην τραγική του μοίρα. Την άρπαξε και την πήγε εκεί που ήθελε, με πείσμα και σκληρή δουλειά. Διεκδίκησε μια θέση στη ζωή, το δικαίωμα να ζει ανθρώπινα και να αναζητά συνεχώς την αγάπη που στερήθηκε. Παλεύει ακόμα με τους σαν θεριά εφιάλτες του, εκεί, στο Μουσείο του Αλή Πασά στο Νησάκι των Ιωαννίνων…

«Μετατράπηκε σε μανιώδη συλλέκτη, άοκνο ερευνητή της ιστορίας και του πολιτισμού μας, κατάφερε να διασώσει κειμήλια, να ανακαλύψει ιστορικά ντοκουμέντα, να καταγράψει μοναδικές ιστορίες. Τίποτα από αυτά δεν κράτησε για τον εαυτό του. Τα μοιράστηκε και τα μοιράζεται όλα με το κοινό. Αυτό είναι το μεγαλείο ψυχής»

Μωυσής Ελισάφ, Δήμαρχος Ιωαννίνων

Γρήγορη και δομημένη πλοκή, δυνατοί χαρακτήρες, ζωηρή αφήγηση

Ο Μένιος γράφει πάντα αληθινούς, ζωντανούς δυναμίτες που σε καθηλώνουν και πυροδοτούν τις σκέψεις σου, τους προβληματισμούς σου, τα συναισθήματά σου. Η ζωή στην πιο γόνιμή της έκφανση. Ο συγγραφέας έχει εξοικειωθεί με τους κανόνες της μυθιστορηματικής γραφής, κρατώντας γερά το ενδιαφέρον τού αναγνώστη αμείωτο, με μια αβίαστη ροή στην τριτοπρόσωπη αφήγηση που επιλέγει. Η εξομολογητική γραφή του σε μεταφέρει στους χώρους της δωρικής μεν αφήγησης, αλλά κυρίως σε κάνει να νιώσεις όλα τα πικρά συναισθήματα, τον πόνο, την ταπείνωση, την οργή, την απελπισία, την μοναξιά, την απογοήτευση, το αίσθημα εγκατάλειψης που βίωσαν αυτά τα παιδιά.

Χάνω πάντα ό, τι αγαπάω. Κι ό, τι είναι δίπλα μου φεύγει…

Εκεί όπου ο θυμός δίνει τη θέση του στη λύπη και στη μελαγχολία, εκεί όπου το άγνωστο γεννά αγωνίες και φόβους, εκεί όπου η προδοσία φέρνει υπερένταση και σκέψεις. Εκεί όπου τα δάκρυα σχηματίζουν πέτρες στην ψυχή. Εκεί όπου η ζωή ξεπερνάει κάθε φαντασία. Συγκινεί, βρίθει πόνου, απώλειας, μίσους, κακουχιών, σκληρότητας μα και μιας γλυκιάς αισιοδοξίας, πυγμής και υπερηφάνειας. Έτσι ανελέητη δεν είναι και η πραγματικότητα; Και η ζωή; Ένας καθημερινός πόλεμος. Ένας μπαγάσας.