Ένα βιβλίο δεν μπορεί να τα πει όλα, πόσο μάλλον όταν είναι μια εισαγωγική μελέτη, με δοκιμιακό χαρακτήρα, που πραγματεύεται την ιστορία ενός κράτους στη διάρκεια ενός αιώνα. Οφείλει, κυρίως, να αναδείξει τα μεγάλα σχήματα και να περιγράψει τις κυρίαρχες τάσεις αλλά και τις μεγάλες αντιφάσεις μέσα από τις οποίες εξελίχθηκε η διαδικασία του εκσυγχρονισμού και των οπισθοδρομήσεων, όπως άλλωστε και κάθε ιστορική τροχιά κράτους στην περίοδο της ευρωπαϊκής νεωτερικότητας. Πρωτίστως, να δοκιμάσει ερμηνείες και να ξανασκεφτεί πάνω στα μεγάλα ερωτήματα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, καλύπτοντας την περίοδο από το 1909, τη χρονιά όπου με το κίνημα στο Γουδί και τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που προκαλεί στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο, η χώρα εισέρχεται σε μια εντελώς νέα ιστορική φάση· μέχρι το 2001 που αυτή εγκαταλείπει το εθνικό της νόμισμα για να υιοθετήσει από τις αρχές του 2002 το κοινό ευρωπαϊκό αλλά και ξεκινά μια εποχή άρνησης του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας για προσαρμογή στη νέα, σκληρή, αλλά και γεμάτη ευκαιρίες πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης. Τα ερωτήματα που τίθενται προέρχονται αφενός από τις διάφορες ανάγκες της της σύγχρονης ιστοριογραφικής έρευνας αλλά και από την ίδια την παρούσα συγκυρία, από τις δικές της προτεραιότητες και ανατροπές. Έτσι κι αλλιώς, είναι μάλλον υποκριτικό να υποστηρίζουμε ότι αγνοούμε την εποχή μας και δεν είμαστε παιδιά της. Είναι τουλάχιστον πιο έντιμο πνευματικά, αφότου αφουγκραστούμε τις αγωνίες της και σεβαστούμε τις ευαισθησίες της, να θέσουμε τα ερωτήματά της στη βάσανο της επιστήμης μας.

Δ. Σ.