ΜΕΣΟ... ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη

Ένα συγκλονιστικό βιβλίο από την πρώτη έως την τελευταία του σελίδα, με τον μοναδικό τρόπο που μόνο η ίδια η Victoria Hislop θα μπορούσε να δώσει. Αποδεικνύει περίτρανα με αυτό της το πόνημα, πως όχι μόνο αισθάνεται Ελληνίδα, αλλά γνωρίζει πολύ καλά ιστορία, όπως κάθε Έλληνας και Ελληνίδα θα έπρεπε να ξέρει. Κι αυτό είναι αποτέλεσμα εξονυχιστικής έρευνας, για να μπορεί να είναι, όσο καλύτερα γίνεται, πιο ακριβής στην αφήγησή της.

Αυτό δεν στερεί τη δυνατότητα στη γραφή της να είναι απόλυτα αντικειμενική, παραστατική, σκληρή και ωμή.

Της αρέσει πολύ να γράφει για την Ελλάδα.

Η μυθοπλασία δένει τόσο πετυχημένα με την ιστορία, που το αποτέλεσμα απλά συναρπάζει.

Οι χαρακτήρες της ιστορίας είναι πολύ καλά σκιαγραφημένοι και μπορεί κανείς να ταυτιστεί πολύ εύκολα μαζί τους, μιας και πρόκειται για πολύ απλούς, καθημερινούς ανθρώπους της διπλανής πόρτας, ίσως και μέλη της οικογένειας μας. Κακά τα ψέματα, αυτοί οι απλοί άνθρωποι γράφουν τελικά την ιστορία.

Ο τίτλος του βιβλίου της είναι εμπνευσμένος από στίχο του «Επιταφίου» του Γιάννη Ρίτσου. Μας δείχνει ξεκάθαρα πως όλοι αυτοί που αγαπήσαμε, δεν ξεχνιούνται, γιατί πολύ απλά ζούνε μέσα μας.

Η αφήγηση ξεκινά στη σημερινή εποχή και βρίσκει την ηρωίδα, μια απλή γυναίκα, να γιορτάζει σε προχωρημένη ηλικία, ανάμεσα σε δισέγγονά της, τα γενέθλιά της. Αυτό γίνεται έναυσμα να κάνει μια αναδρομή αλλά και έναν απολογισμό της ζωής της. Έτσι την παρακολουθούμε να διηγείται σε όλους την ιστορία της, που ξεκινά για αυτή, από πολύ μικρή ηλικία, τη δεκαετία του ’30, στον απόηχο της Μικρασιατικής Καταστροφής, και μέσα από τα μάτια της, γινόμαστε μάρτυρες όλων των γεγονότων της ζωής της, αλλά και σχεδόν όλης της Ιστορίας της σύγχρονης Ελλάδας, από τα χρόνια της Κατοχής μέχρι και σήμερα. Χρόνια δύσκολα, που σημάδεψαν βαθιά ένα ολόκληρο Έθνος. Σε μια εποχή τόσο διχασμένη, η συγγραφέας μας καταφέρνει και δεν παίρνει πολιτική θέση.

Ο στόχος της είναι να μας κάνει να νιώσουμε, να σκεφτούμε. Και το πετυχαίνει.