Τι θα λέγατε για μερικές ιστορίες μαγείας βουντού γραμμένες από έναν ιερωμένο και καλό φίλο του Λάβκραφτ;

Ιστορίες μαγείας βουντού από ιερωμένο;

Και καλό φίλο του Λάβκραφτ;

"He has nothing of the musty cleric about him; but dresses in sports clothes, swears like a he-man on occasion, and is an utter stranger to bigotry or priggishness of any sort."
Α... μη σας κάνει εντύπωση. Κι εγώ, προσωπικά, αντάλλαξα κάποτε με ένα φανατικό αναγνώστη μου μερικά βελάκια ιθαγενών της Λατινικής Αμερικής από τη συλλογή του με μερικά... δηλητήρια από τη δική μου συλλογή.
Και ο αναγνώστης εκείνος ήταν Έλληνας, ορθόδοξος παπάς, και ιεραπόστολος! Κι έχω κάνει και ακόμη πιο παράξενες γνωριμίες...
Ό,τι και να πείτε, γεγονός είναι ότι ο αιδεσιμότατος Χένρυ Σ. Γουάιτχεντ (1882-1932) έχει γράψει μερικά από τα καλύτερα διηγήματα που υπάρχουν με κεντρικά άξονα τη μαγεία βουντού, έχοντας προσωπική αντίληψη και πείρα του θέματος. Αυτό γιατί έζησε στα μέρη που περιγραφεί -στις λεγόμενες Δυτικές Ινδίες- και ήταν φανατικός συλλέκτης των αλλόκοτων θρύλων και παραδόσεων της περιοχής.

Όταν ακούει κανείς τη λέξη "βουντού", ο νους του πάει αυτόματα στους "ζόμπι", όμως τούτες οι ιστορίες δεν αφορούν σε ζόμπι αλλά σε κάποια πολύ πιο πρωτότυπα και αυθεντικά πράγματα.
Ειλικρινά - μα τον Νταμπάλλα-βέντο!

Περιέχονται:
- Επτά Στροφές στη Θηλιά του Δήμιου,
- Η Προβολή του Αρμάν Ντυμπουά,
- Κυρία Λόρρικερ,
- Το Μαύρο Κτήνος,
- Τα Χείλη